Column(73): Doeslief, daslief

column nr: 73

Ik weet niet wat er aan de hand is. Nou ja dat is niet helemaal waar, er is natuurlijk heel veel aan de hand. Mensen raken hun baan kwijt, financiële problemen, kinderen die niet naar school kunnen, er kunnen geen verjaardagen gevierd worden, mondkapjes en spatschermen, mensen worden ziek en overlijden en die anderhalve meter, die vreselijke anderhalve meter. Ja ons leven staat op zijn kop.

Er ontstonden prachtige initiatieven, de beren voor het raam, kaarten maken voor allerlei doelgroepen, muziek optredens bij de verzorgingstehuizen, kaarten bij het raam om aan te geven dat we hulp nodig hebben, klappen voor het zorgpersoneel. Het ontroerde me, ik deed mee en probeerde daar waar mogelijk, hoe klein dan ook, een verschil te maken.

Ik vroeg me regelmatig af of en hoe we deze mooie, positieve veranderingen, ontstaan tijdens deze voortdurende nachtmerrie, zouden kunnen vasthouden. Hoe hebben we wat meer oog voor elkaar?, even een praatje, even de vraag of de ander wat nodig heeft, het zit hem vaak in de kleine dingen.

De laatste weken lijkt er wat anders aan de hand te zijn, mensen zijn boos, mensen zijn geïrriteerd. Boodschappen doen, winkels bezoeken, het is een crime aan het worden, personeel en bezoekers iedereen is sacherijnig. Ik weet soms niet wat me overkomt!

Woensdag was ik in de Lidl voor een paar boodschappen, netjes een winkelwagentje gepakt, gedesinfecteerd en vol goede moed ging ik de winkel in. Het was niet echt druk dus de anderhalve meter was redelijk te handhaven. De toestand begon toen ik eenmaal in de rij bij de kassa stond om af te rekenen. De kassière zag een dame lopen zonder winkelwagen. Ja ja, ze liep zonder winkelwagen door de Lidl en er ontsnapte een diepe zucht. Ze keek getergd in de rondte en zei toen tegen de klant tegenover haar: “Mensen begrijpen het gewoon niet, zo eigenwijs”. Vervolgens schreeuwt ze achter haar kassa vandaan: “Mevrouw, Mevrouw, waar is uw winkelwagentje?”.

Tja, voordat de mevrouw in kwestie begreep dat het haar betrof, waren we wel een paar “mevrouwen” verder. Dit tot grote ergernis van de kassière, die steeds harder begon te schreeuwen. De mevrouw in kwestie schrok en keek zoekend de winkel rond maar daar was uiteraard geen leeg winkelwagentje beschikbaar. Ze was blijkbaar de winkel ingelopen voor een paar broodjes en had niet aan een winkelwagentje gedacht. De kassière vond het, in al haar wijsheid, blijkbaar nodig om mevrouw een flinke reprimande te geven ten overstaan van alle aanwezige mensen. Het was beschamend. Een andere mevrouw kwam uiteindelijk te hulp door haar winkelwagentje aan te bieden daar ze zelf al had afgerekend, een beetje beduusd vroeg ze eerst nog aan de kassière of dit mocht?… Met een knikje werd dit toegelaten.

Een minuut later gebeurt het nog een keer, ongelofelijk maar waar, een meneer van niet Nederlandse achtergrond staat achter mij in de rij, ja, zonder winkelwagentje, met een blikje tomatenpuree en ook deze meneer krijgt er verbaal, flink van langs. Gelukkig begreep hij er geen sikkepit van en hij bleef de kassière vriendelijk lachend aankijken. De stoom kwam inmiddels uit haar oren. Geschrokken van haar agressieve houding heb ik snel afgerekend en ben weggegaan. Achteraf had ik het anders kunnen aanpakken maar ja dat is achteraf.

Als u nu denkt dat dat alleen bij de Lidl gebeurt dan heeft u het mis, een paar dagen eerder was ik bij de Albert Heijn en stond naar de plantjes te kijken. Blijkbaar stond ik in de weg want opeens hoorde ik achter mij een geërgerd: “Toet, toet” en terwijl ik me omdraai staat er een mevrouw in een scootmobiel die er langs wil. Ik stap opzij en merk op dat ze ook gewoon even had kunnen vragen of ze er langs mocht, ze stopt en snauwt mij toe: “Ik had ook echt kunnen toeteren hoor!”, waarna zij met flinke vaart wegrijdt.

Zomaar wat voorbeelden van vele gebeurtenissen van de afgelopen dagen, die niet alleen mij opvallen maar meer mensen. Ik weet dat het niet meevalt, voor niemand niet maar dit lijkt me toch ook niet de bedoeling. Misschien kunnen we met zijn allen proberen om wat geduld met elkaar op te brengen, ja we hebben er soms gewoon even geen erg in, niet in een winkelwagentje, niet in de anderhalve meter, nee niet opzettelijk, niet om u dwars te zitten, maar gewoon omdat we het even vergeten.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗