Column(73): Prikjesdokter

“Als ik later groot ben, dan word ik prikjesdokter!” zei ik altijd toen ik klein was. Ziekenhuizen waren mij niet onbekend, dus dit vond ik een interessante wereld. Al die mensen in witte jassen, de piepjes, de slangetjes, de geuren, de openslaande deuren met trekkoorden, en ga zo maar door. Het bleef mij fascineren.

Naarmate ik ouder werd kwamen er andere interesses bij en ging mijn toekomstvisie van hot naar her. Ik vond veel dingen leuk en interessant en hield daarom altijd veel opties open op school. Dit had als resultaat dat ik tegelijkertijd toelating deed voor zowel geneeskunde als de toneelschool en uiteindelijk bij cultuurwetenschappen geëindigd ben met daarna een uitstapje naar journalistiek.

Toch bedacht ik mij net ineens dat ik de kleine Robin toch niet helemaal teleurgesteld heb. Want, wat blijkt namelijk? Als twintiger prik je er nogal op los in het leven.

Geen paniek. Het gaat niet over prikken met naalden en spuiten. Ik heb het gewoon heel beschaafd over het prikken van datums. Want pfoehhh wat zit daar altijd veel werk in!

Gedurende de schooltijd is het makkelijk om vrienden te zien. Heel de dag bevind je je in dezelfde lokalen, in de aula zit je bij elkaar en na school zoek je elkaar vrijwillig weer op. En ook als student zet dit patroon zich voort. Gooi er nog een vereniging bij en de sociale agenda vult zich vanzelf met vaste momenten waarop je elkaar ziet.

Maar zodra iedereen met diploma in de hand de wijde wereld in gaat om aan hun carrières te beginnen, vliegt die vanzelfsprekendheid ook meteen het raam uit. Ineens wordt het zien van vrienden een soort onmogelijke breinpuzzel. Wanneer de magische worden “we moeten elkaar écht vaker zien” worden gesproken, komen als op commando de agenda’s tevoorschijn.

De eindconclusie van dat moment? Ergens in de herfst van 2043 is er nét een kwartiertje waarop iedereen zou kunnen. Maar pas op: als je deze datum niet meteen vastlegt kan het zomaar zijn dat vijf minuten later toch ineens niemand meer kan en dan begint de zoektocht weer helemaal van voor af aan.

Herhaal dit voor al je sociale contacten en je kan er zo een fulltime werkweek mee bezig zijn. Als dit nog lang zo doorgaat kan ik binnenkort met niemand meer afspreken, omdat ik het te druk heb met datums prikken om af te kunnen spreken.

Maar goed, dan kan ik wel officieel zeggen dat ik tóch nog prikjesdokter geworden ben.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door – aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia: