Column(74): Talent beloond

column nr: 74

Wat kun je als moeder trots zijn! Eerste woordjes, eerste stapjes, maar zelfs gelaten boertjes na een volle-melk-buik zijn redenen om te gaan stralen. Vanaf het moment dat jouw kind geboren is volgt de ene na de andere mijlpaal. En bij elke stap ben je trots.

Nu is mijn dochter zeven dus zijn die eerste-ervaringen-trots-momentjes al weer even geleden. Al blijft die trots. Dagelijks. Trots op wie ze is als mens, trots op wat ze doet en hoe ze met dingen omgaat. En dit weekend werd daar nog even een extra schepje bovenop gedaan.

Ze had namelijk enige tijd geleden een gedicht geschreven. Die wilde ze destijds heel graag op het open podium van school voordragen. Nu kan ik wel redelijk schrijven, maar gedichten schrijven? Daar heb ik geen kaas van gegeten, dus daar kon ik wel wat hulp bij gebruiken. Voor mij was een gedicht namelijk een soort Sinterklaas-achtig-ding waarbij er minimaal een aantal zinnen zouden moeten rijmen. Iets in de trant van “Ik kan rijmen en dichten, zonder mijn hemd op te lichten”. En dat deed het gedicht van mijn dochter nou net niet. Ik was al trots dat ze het wilde proberen en ik vond het mooi. Maar ja, ik ben dan ook wel bevooroordeeld als moeder. Eigenlijk deed het er voor mij niet toe hoe goed of slecht het was. Ik wilde alleen weten of het ook daadwerkelijk onder de noemer van een gedicht viel. Wat ik al zei, ik heb er geen verstand van.

Gelukkig ken ik de stadsdichter van Maassluis en zodoende heeft mijn dichter-in-de-dop haar gedicht aan hem voorgedragen middels een filmpje. Zijn oordeel was positief en bevestigde mij dat het wel degelijk een gedicht was. Zijn enige tip was: “Er vooral niets meer aan doen”. (Waarvoor mijn dank Jelle).

Helaas kon ze haar gedicht uiteindelijk niet voordragen op school. Jammer. Ze was teleurgesteld en begon te twijfelen aan haar gedicht. Aan zichzelf. Als moeder zijnde breekt je hart dan. Om de teleurstelling iets kleiner te maken en eigenlijk als troost, hebben we hem toen ingestuurd voor een dichtwedstrijd van het Poëzie Paleis. Geen verwachtingen. Geen hoop. Maar gewoon omdat het leuk was dat anderen haar gedicht zouden kunnen lezen.

Daarna vergaten we hem. We gingen door met de dagelijkse dingen. Waar overigens genoeg andere trots-op-jou momentjes voorbij kwamen. Tot dit weekend. Toen plofte er opeens een brief op de mat van het Poëzie Paleis. Ik raapte de brief op en ging er eigenlijk vanuit dat het een uitnodiging was om mee te doen met de volgende ronde. Tot mijn dochter begon te gillen. Oorverdovend gillen waardoor zelfs het geluid van een gillende keukenmeid meer leek op het gepiep van een muis. Geen uitnodiging dus. Het was een brief dat haar gedicht door de jury was geselecteerd en tot de beste vijftig inzendingen behoorde. Daar zaten we dan op de bank. Beidem te stralen van trots. Helaas is er dit jaar geen feestelijke prijsuitreiking. Maar haar gedicht wordt wel in een bundel gepubliceerd. Samen met de 49 andere winnende gedichten. Er wordt in juni nog een ultieme winnaar gekozen, maar wie dat ook mag zijn, trotser kan ik toch niet worden. Hoe hard ik altijd ook roep dat het resultaat er niet toe doet. Dat het gaat om de inzet. Dit resultaat is toch echt wel even een hele grote kers op de taart.

Ik heb uiteraard gelijk een aantal extra exemplaren van de bundel besteld. Deze krijgen straks een mooie ereplaats in huis. Ondertussen belt mijn dochter iedereen om het nieuws te vertellen en vraagt ze zich af of ze nu beroemd is. Ik moet lachen. In haar hoofd is ze nu al een bekende Nederlander.

Inmiddels heeft ze het dichten ingeruild voor zingen en staat ze, as we speak, te oefenen voor de spiegel. Tot volgend jaar bij de Voice Kids dan maar. Of misschien moet ze daar toch echt nog wel iets langer voor oefenen. Maar ook daar heeft deze mama geen verstand van!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗