Column(75): Koude koffie

Column nr: 75

Emiel je koffie wordt koud!!! Waarop ik gelijk antwoord dat je daar knap van wordt na je dood.    

Lekker belangrijk begin van een column. Ja voor mij wel!
Want ik ga jullie nog één keer lastig vallen met het resultaat van de Ci aansluiting, mijn chippie.

Eindelijk na een jaar vanaf de eerste afspraak, drie en halve week na mijn operatie was het dan zover. De aansluiting van de spraak processor. Ik keek er naar uit en zag er tegenop. De hoop wat te horen, de angst dat het tegen zou vallen.
En wat er dan allemaal gebeurt is eigenlijk met geen pen te beschrijven

Voor de aansluiting krijg ik eerst nog de info mee dat bellen eigenlijk niet tot de opties hoort bij mij. Ook radio en muziek moet ik niet teveel vanuit gaan. Oh ja en verwacht niet dat u vandaag al wat verstaat.

Het belangrijkste voor mij is, met de tijd spraak verstaan. Als dat nou een klein beetje makkelijker wordt, in combinatie met spraakafzien dan gaat er voor mij al een nieuwe wereld open. Dus dat bellen en die radio, daar maak ik me niet zo druk om.

Ondertussen hoor ik wel mijn eigen Duiveltje in mijn achterhoofd die mij helpt herinneren dat ik toch van plan was het tegendeel te bewijzen.
Zo had ik me namelijk voorgenomen om de dag van de operatie voor GTST weer thuis te zijn, wat gelukt is, en was ik van plan om de dag van de aansluiting, horend het ziekenhuis te verlaten.

Kom maar op met Chippie!

WOW!!!!

Allereerst probeer ik mijn lach in te houden. De audiologe begint te praten. Alsof ze met veel te veel drank aan de helium heeft gezeten en dan nog eens met een heel plat accent. Jammer, ik kan me niet lang inhouden en begin te lachen. Ik heb mijn eigen bodygards bij me en vraag aan Sander en mijn vader om ook wat te zeggen. Oké, manlief, twee bij twee vraagt hoe het gaat. Met een Alvin en the chipmunks stem. Hilarisch gewoon. Mijn vader klinkt het normaalst. In zoverre dat mogelijk is.
Al snel hoor ik voetstappen op de gang en kan ik net daarna al een enkel woord ontcijferen. Ik ga snel volgens de audiologe.
Heb ik toch gezegd dat ik horend het ziekenhuis zou verlaten!

De binnenkant van mijn oor zit niet helemaal mee. Een ontsteking die maar zelden voorkomt. Tja, laat ik ‘m nou hebben. Kan weer niet anders. Maar mag de pret niet drukken.

Ik ga naar huis en sta op scherp door de adrenaline die door me heen stroomt. Ik wil horen, luisteren en ervaren.
En dat doe ik. Zoveel indrukken, nieuwe dingen, teveel om op te noemen. En ja het maakt me mega moe maar kan niet meer stoppen. Ik blijf zoeken naar nieuwe uitdagingen. En dat is natuurlijk wel de spraak.

En zo heeft San een vriendin aan te telefoon, via de speaker die ik hoor zeggen dat hij me een kus moet geven. BAM! Met stomheid geslagen dat ik dat hoor. Wij allemaal, ook aan de andere kant van de lijn.
Vervolgens hoor ik een weerbericht op de radio. Zonnig met af en toe een bui. Al werd er een tornado voorspeld, dan nog zou ik blij zijn. Want ik hoor het.

Al jaren kom ik bij bakkerij Vreugdenhil. Natuurlijk omdat ze het lekkerste brood hebben maar ook omdat ze allemaal zo lief zijn en rekening met mijn gehoor houden. En zo weet dus die ene lieve dame ook dat ik nu misschien wat kan horen. Ze is altijd goed op de hoogte omdat ze mijn columns leest. Gewoon mega leuk om nu eens met haar te kunnen praten en ik een stem erbij hoor. Hoewel nog steeds alles als helium klinkt. Dit moet later beter gaan worden.
Na ons praatje reken ik af bij haar collega. Zij zegt terloops tegen haar collega, ik weet nu dat hij Emiel heet, dat zijn koffie klaar staat.

Zoals ik vroeger was en overal antwoord op had, zo kon ik dat nu, na tien jaar gewoon weer een keer en kon ik het niet laten om te zeggen dat hij daar knap van werd na zijn dood. Al is hij levend ook een leukerd.

En zo kan ik nog pagina’s vol schrijven met wat ik allemaal voor leuke dingen beleefd heb deze week. Maar zal jullie sparen en het niet doen.

Ik ben er nog lang niet want ben nog snel de kluts kwijt met wat ik hoor en kan veel dingen niet thuis brengen. Een enkel woord ontcijfer ik, de rest gaat verloren.Een bezoekje aan simpelweg een supermarkt is al een hele klus.
Maar tot zover blij en ook de gewone dingen zullen weer gewoon worden.
Hoop doet leven!