Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


column nr: 75

Een bericht op mijn telefoon zegt: “Yvonne, ik weet niet of je een stukje over de Radar-WMO-affaire-Maassluis gaat schrijven, maar ieder verhaal heeft 2 kanten. De zaak ligt wat complexer dan wat er verteld wordt bij Radar, ik zou mijn vingers er niet aan branden”. Weer een ander bericht maakt mij alert op de uitzending door een link te sturen met de opmerking: “Mocht je inspiratie zoeken voor een column…”. Of deze “Nou Yvon de beuk erin!” met daarin wederom een link over het onderwerp.

De woorden “ik zou mijn vingers er niet aan branden” raken mij. Stel dat ik er over zou schrijven, krijg ik dan problemen… eh tegenwerking in andere belangen? Zoals ik al heb gezegd in mijn column “Edo, WMO-gelden besteden doe je zo” (volg deze link) dat men kritisch mag schrijven over Sluis en/of het college van B & W of in deze RogPlus zonder daarop te worden afgerekend.

Maar wil je over de Radar-WMO-Affaire-Maassluis schrijven dan zul je gedegen “onderzoek” moeten doen, moeten netwerken om de onderste steen boven te krijgen. Soms gaan deurtjes open en levert het informatie op, soms blijven de gelederen stevig gesloten. Soms is het opvallend stil vanuit de hoek waaruit je informatie verwacht.

Voorop gesteld dat ik intens medelijden heb met dit jonge gezin, maar ook heel veel bewondering. Het feit dat je op deze manier de publiciteit zoekt via een medium als Radar geeft aan hoe wanhopig dit gezin zich voelt. Medelijden in die zin wat hun qua gezondheidsbeperking overkomt, medelijden in die zin dat mocht dit op waarheid berusten je je als uitvoerende instantie je moet schamen. Net zoals ik mij als burger dan zou schamen. Men zegt wel eens waar rook is is vuur… hoe groot dit vuur is kan ik niet inschatten en uitzoeken.

Ik betreur het als mens dat een gezin op deze manier de publiciteit moet zoeken om aandacht te krijgen voor hun probleem. Blijkbaar voelt dit gezin zich totaal niet gehoord en begrepen, met alle gevolgen van dien. Neem alleen de stress factor voor dit jonge gezin!

In een situatie als dit moet ik denken aan de tijd dat een van onze zoons stage ging lopen bij een bouwbedrijf tijdens zijn HBO opleiding. Hij moest op “kantoor” zitten en leren “aansturen” waarop hij zei: “Hoe kan ik ooit aansturen als ik niet weet wat bijvoorbeeld ijzervlechten is, hoe lang je over dit werkt doet, hoe zwaar het is?” Dus ging hij ijzervlechten. Onze andere zoon liep stage op de “vloer” tijdens zijn werktuigbouw kundige opleiding en weigerde naar “boven (kantoor)” te verhuizen tijdens zijn stage. Juist op die vloer heeft hij zoveel geleerd dat hij uiteindelijk “boven” is gaan werken en dankzij zijn vloer ervaring weet waar hij over praat.

Wat ik wil zeggen is dat het heel belangrijk is dat mensen, die beslissingen over of voor andere mensen nemen, eens achter hun bureau vandaan moeten komen en zich werkelijk verplaatsen in een situatie. Ga maar eens doen wat jij als uitvoerende denkt dat die aanvrager kan… ik denk dat je dan van een koude kermis thuis zult komen.

Ik vind het stuitend -als het werkelijk waar is- dat er gezegd is “dat moet dan maar” als reactie op hun wanhopig antwoord dat zij dan hun huis op moeten eten alvorens de bijstand in te mogen gaan. Dat zou getuigen van 0,0 inlevingsvermogen en empathisch vermogen.

Ik mag één ding hopen dat dit gezin de juiste aandacht krijgt en die faciliteiten krijgt die zij nodig hebben om weer een zo normaal mogelijk te kunnen leven, want daar zijn WMO gelden voor.

Nogmaals, enorme bewondering en respect voor dit jonge gezin om de strijd openbaar aan te gaan, want het is niet zo maar iets op die publiciteit te zoeken. Je geeft je kwetsbaarheid zo bloot en dat doe je niet zomaar.

Blijkbaar was het nodig.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 414 lezers

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx | Zaterdagcolumnist (2 wekelijks) | 8/2015 - 2/ 2020

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    24 april 2021 at 09:47

    “RADAR!”

    Of je het nu van links naar rechts leest,
    of van achteren naar voor.
    Een ding dringt zich voor in mijn geest,
    Er Was Geen Wederhoor!