Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
De deur gaat open. Ik hoor gestommel. Een tas wordt in de hoek geslingerd en het volgende moment staat mijn zoontje (11) met koude, rode wangen voor me. ‘Mam, we hebben een lootje meegekregen. Die moeten we thuis invullen en morgen of uiterlijk woensdag weer mee terug nemen’. Ik bekijk het A4tje dat me in handen wordt gedrukt.
Met de Intocht van Sint Nicolaas maakt groep 8 zich klaar voor een van de leukste dagen van het jaar; het Sinterklaasfeest met surprises op school. Om het proces in goede banen te leiden moeten de kinderen hun naam en hobbies op het lootje noteren. Daaronder mag een lijstje komen met cadeautjes tot 5,- euro. Ik vraag mijn zoon wat hij wil noteren. Hij noemt zijn hobbies. Schaken, gitaar spelen.. Wanneer ik vraag naar zijn verlanglijstje kan ik een glimlach niet onderdrukken. ‘Een zacht knuffeltje’, zegt hij, met grote ogen en bloedserieus. ‘Dat vind ik leuk. Zachte knuffeltjes. Of anders iets van Pokémon’.
Zo ken ik hem. Zo herken ik ook veel in hem. Hij houdt van karakters. Poppetjes en knuffels. Met een gezicht en een verhaal. Hij tekent ze zelf ook graag. Laatst nog. Toen ik hem vroeg naar een tekenopdracht zei hij; ‘Mam, weet je wat het is? Ik houd gewoon niet zo van stillevens. Of vergezichten. Ik teken liever mijn eigen ding. Mijn eigen personages zeg maar. Met een karakter en een gezicht. Dat vind ik ook zo leuk aan Pokémon. Zoveel verschillende figuren met allemaal hun eigen kracht.
Ik begrijp wat hij bedoelt. En een knuffel? Die heeft dat allemaal in zich. Zijn knuffels hebben allemaal hun eigen identiteit. Hun eigen aardigheid. Aantrekkingskracht. Door met hen te spelen komen ze tot leven en krijgen ze werkelijk een gezicht.
Voordat het 5 december is, moet er nog wel wat geknutseld worden. Dat is ieder jaar toch weer een race tegen de klok. Tel daar bij op dat deze kinderen zich momenteel ook nog oriënteren op het vervolgonderwijs. In lange rijen fietsten ze naar het Revius Lyceum. Of naar het VMBO in Maasland. Reizen ze naar Vlaardingen of nog verder, naar Schiedam? Ze bezoeken er Open Dagen of nemen deel aan een Lesmiddag. Spannende tijden! Nieuwe docenten en nieuwe kinderen. Die brugklas. Het is een vergezicht. Maar het komt met rasse schreden naderbij.
Onlangs hadden we een 10 minuten gesprekje met de juf uit groep 8. Even een praatje. De juf vroeg hem: ‘Hoe gaat het met je? Heb je het naar je zin in groep 8?,’ waarop mijn zoontje antwoordde: ‘Jazeker! Ik heb het eigenlijk heel goed naar mijn zin. Als het kon nam ik gewoon deze groep kinderen mee naar de Brugklas. Iedereen doet gewoon aardig tegen elkaar en… het is gewoon, gezellig!’. Bekende karakters, bekende gezichten. Het geeft een goed gevoel.
Ik begrijp wat hij bedoelt. Je weet wat of wie je straks achterlaat, maar je weet nog niet wat of wie er voor in de plaats komt. Dat is spannend maar ook leuk!
Na de Lesmiddag haal ik hem weer op. Hij nestelt zich thuis op de bank met zijn favoriete knuffel. We praten even na. Het was leuk. Er waren veel bekende kinderen uit het dorp. Maar toch ook nieuwe namen en nieuwe gezichten. ‘Dat is toch ook prima, zeg ik hem. Ik geef hem een knipoog. Ook die nieuwe kinderen hebben allemaal hun eigen identiteit en hun eigen aardigheid. Door met hen te spelen komen ze tot leven en krijgen ze werkelijk een gezicht’. En zo is het.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 131 lezers
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.