Column(76): Goede voornemens

Ik heb de eer u als eerste columnist(e) van 2023 een gelukkig nieuw jaar te wensen! 1 Januari. Niet geheel onterecht informeerde de hoofdredacteur me enige dagen geleden over deze eer. Ik vrees te moeten bekennen dat de datum van de nieuwe column me nogal eens ontgaat in de chaos van alledag in ‘t onderwijs en eender chaotisch en vooral vol hoofd. Het zou zomaar een goed voornemen kunnen zijn daar dit jaar iets aan te doen in positieve zin, zodat hoofdredacteur in kwestie geen slapeloze nachten meer hoeft te doorstaan.

Meer kans dan in de loterij

U weet, het is de eerste dag van een nieuw jaar en er is geen ontkomen aan dus. Een goed voornemen. Goed nieuws voor ons allemaal: een goed voornemen dat op een traditionele dag als deze wordt gemaakt, heeft meer kans van slagen dan de huistuinkeuken-soort, zo schijnt. Oké oké, er zijn er dan nog weinig die het een vol kalenderjaar redden. Maar zes maanden gezonder leven is toch ook al winst, denken we dan maar blij. Want tja, gezonder leven en sporten staat met stip op nummer 1 van de voornemens. Net als stoppen met roken/drinken/vloeken.

Liberté

Beter met geld omgaan, ook zo eentje. Dat wordt voor ons allemaal een uitdaging de komende tijd, vrees ik. De gelukkige elite van grof-geld-verdieners daargelaten. Ik vrees zomaar dat 2023 niet het meest fijne jaar van onze samenleving gaat worden. Niet alleen op geldgebied, maar ook op andere terreinen. Ik had me al enige tijd geleden voorgenomen geen politiek meer in de columns te gooien, maar net als ik ziet u ongetwijfeld ook dat we bepaald niet de goede kant opgaan met z’n allen. U ziet, mijn voornemen sneuvelt tijdelijk even.

Ik vrees namelijk voor onze democratie en ooit verworven vrijheden.

Oorsprong hiervoor was een kijkje achter de politieke schermen, waar ik me realiseerde dat het monster te groot is om nog te stoppen. Ik waardeer de inzet van een man als Omtzigt, die waarschijnlijk datzelfde monster wel durft te bestrijden, des te meer. Wat een held. Toen ik merkte als einzelgänger in een zee van driedelige pakken absoluut geen deuk in een pakje boter te kunnen slaan, besloot ik me terug te trekken in mijn persoonlijke bubbel van waardevolle mensen, mooi werk en betekenisvol-in-het-klein zijn. Dat besluit werd gesterkt door de hele corona-heisa met verboden-toegang-voor-mensen-zonder-experimenteel-prikje en de gehoorzaamheid van de massa daarin. Ongelofelijk, wat een teleurstelling. Misschien dat 10% van de bevolking niet zo klakkeloos volgde, maar de rest? Hopla, u vraagt en wij draaien. Ik heb destijds enorm gezwalkt tussen verzet of overgave, dat geef ik grif toe. Wat dat betreft ben ik gewoon een mietje.

Nu blijkt dat Pfizer inderdaad geen idee had of het beruchte prikje besmetting zou kunnen voorkomen. Directeur Small gaf in een EU-hoorzitting eindelijk toe dat er aan ‘je doet het voor een ander’ geen enkel medisch bewijs ten grondslag lag. Het vaccin was bij introductie nooit getest op voorkomen van verspreiding. Maar we moesten wèl allemaal een paspoort om onze medische privacy te delen als voorwaarde om toegang te krijgen tot het één en ander. In feite dus gewoon schending van onze grondrechten door emotionele chantage. Of denk aan de ‘mondkapjesdeal’ die weinig consequenties heeft voor betrokkenen. De eeuwige draaideurpolitici als er weer een beerputje open is gegaan. Het verdrag van Marrakech dat na handtekening ineens toch bindend was. Het betekenisloze inlegvelletje als de referendumuitslag niet naar ’t zin was. Afschaffing van het referendum tot gevolg. Het volk was te lastig. Mijn cynisme kent intussen geen grenzen.

Geef mij dan maar een paar eigenwijze boeren of Fransen, die verongelijkt de straat opgaan en staan voor idealen als liberté en nog wat Franse woorden die ik vergeet. Liberté vooral dus. Laten we hopen dat we in ieder geval als bevolking de komende besmettingsgolf eerst even de bewijzen bekijken.

Terug naar de voornemens

Want gezond, dat was ik inmiddels al begonnen te doen. De sportschool. En wonder boven wonder hou ik aardig vol zelfs. Ik zag het zelf ook niet aankomen, dit kleine bescheiden succes van sportschoolbezoeken zónder weerzin. We gaan afwachten of ik inderdaad bij die kleine 25% hoor, die een goed voornemen daadwerkelijk volhoudt. Vooralsnog hobbel ik met mijn aangeschafte nieuwe rugzak met handdoekje en waterfles twee maal per week van apparaat naar apparaat. Ik moet tot mijn schande bekennen dat de gewichten die ik hijs en/of druk nog niet indrukwekkend genoeg zijn om op te sommen, maar trots ben ik toch na afloop. Het gevoel van ‘toch maar mooi gedaan’ is voorlopig genoeg beloning. Sinds deze week loop ik niet eens meer in oud shirt en dito joggingbroek rond, maar er is een heuse sporttenue aangeschaft. Nu is het nèt echt.

Een nieuwe routine heeft zo ongeveer 100 dagen nodig om in te slijten en ik zit nu zo rond die grens. De kans op slagen is aanwezig. Ik schrik ervan. Misschien lukt het binnenkort zelfs om de columns op tijd in te leveren.

Ik wens u een prachtig en vooral gezond jaar toe met uw vrienden en dierbare familie.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗