Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Column nr: 77
Er was eens… Zo beginnen alle sprookjes toch? Vervolgens is er een hulpeloze prinses in gevaar, om nog net op tijd door haar knappe prins gered te worden.
Uiteraard leven ze daarna nog lang en gelukkig. Een ideaalbeeld wat al van jongs af aan in de hoofdjes van de kinderen geprent wordt. Toch gek dat steevast alle meisjes later een prinses willen worden, maar de jongens toch sneller kiezen voor de stoere ridder dan de knappe prins. Stoer is dan al aanlokkelijk voor het mannelijk schoon. En misschien ook wel voor de kleine prinsesjes. Wie weet.
Ik sta voor de spiegel en wissel wel tien keer van outfit. Spijkerbroek of toch die nette? Of toch de jurk? Ik ben dan wel geen jurken-type, maar ik heb ze wel. Gek word ik ervan. Waarom doet het ertoe wat ik aantrek? En toch wissel ik wel tien keer voor ik de “perfecte” outfit heb gevonden. Althans, perfect, voor ik weg ga verkleed ik mij nog minstens drie keer. Gewoon omdat ik dat altijd doe.
Onzeker ben ik niet. Die leeftijd heb ik wel gehad. Maar ik wil er wel leuk uitzien. Of eigenlijk op mijn best. Wat ook weer raar is want hoe kan ik daar dan weer overheen gaan?
Ach, we gaan verder naar de make-up. Mijn altijd aanwezige bescheiden mascara en eyeliner word uitgebreid met wat oogschaduw en lippenstift. Vreselijk van dat plakkende spul op je lippen wat ook nog eens overal op afgeeft. Maar goed, het staat leuk, dus …
Ook de schoenen en het geurtje moeten door een soort ballotagecommissie want het moet wel perfect zijn. Je kunt maar 1 keer een eerste indruk maken. Een verpletterende indruk maken. Haren vast/ haren los/ half vast? Pffff, ik ben hier zo niet voor gemaakt. Dan maar weer naar de wc. Zenuwen plasjes door wat gaat komen. Tanden poetsen, een laatste outfit wissel en dan ben ik er klaar voor.
In de kroeg zie ik hem al staan. Mijn hart gaat wat rustiger slaan. Die foto op zijn profiel is volgens mij al wel van even geleden, maar ik mag nog steeds niet klagen. Wat grijs bij de slapen, maar dat is juist sexy. Kuiltjes in zijn wangen. Zijn haar zit wat wild, maar dat maakt hem net iets minder netjes. Net dat kleine beetje fout waar je op hoopt. Toch een klein stukje ridder in plaats van knappe prins.
We bestellen een drankje en gaan zitten. Op 1,5 meter van elkaar. Of misschien wel iets dichterbij want anders moet je wel heel hard schreeuwen om elkaar te verstaan. Hij heeft een fijne stem. Mannelijk, maar toch zacht. Zijn kleding past bij hem. Zijn lach is als uit de sprookjesboeken. Betoverend, magisch. We praten de hele avond en voor ik het weet is het tijd om te gaan. De tijd is om gevlogen. Hij maakt het praten makkelijk. Ik voel die kriebel in mijn buik.
Hij krijgt in ieder geval mijn nummer, dat weet ik zeker. Maar zou het. Kan ik dat wel doen? Hij kijkt me aan met kleine pretoogjes en komt langzaam dichterbij. Ik kan zijn adem ruiken en voel mijn hart overslaan. In mijn hoofd klinkt een stemmetje dat zachtjes zegt dat het tijd is om te gaan. Mijn hart zorgt ervoor dat ik me niet kan bewegen. Seconden tikken voorbij en als in slow-motion raken zijn lippen de mijne. Ik voel kriebels, zenuwen, maar tegelijkertijd voelt het vertrouwd. Hij pakt mijn hand en dan…
Dan hoor ik mijn dochter roepen. Oeps, ik was even weggedommeld op de bank. Gelukkig geloof ik niet in sprookjes en heb ik ook nooit de ambitie gehad om een prinses te worden. De gedachte alleen al. Vermoeiend. Nee hoor, deze verstokte vrijgezel moet daar dus echt niet aan denken. Ik heb in mijn leven al heel wat ridders ontmoet en ook evenveel monsters, tovenaars en andere “slechteriken”.
Geef mijn portie maar aan fikkie. Dus voor de zoveelste die vraagt waarom ik vrijgezel ben of het zoveelste verzoek om gekoppeld te worden aan de buurman van de beste vriend van het neefje van Pietje of Klaasje: Nee dank je. Ik word al moe bij de gedachte. Maar bedankt dat je aan me dacht. Zo, dan ga ik nu nog even verder slapen. Want eerlijk is eerlijk, als ik een prinses zou moeten kiezen, dan is de slapende Doornroosje toch echt wel favoriet. Want deze mama is moe!
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 345 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.