column(8): Borst eraf of niet?

Tijdens het onderzoek kan de arts moeilijk de tumor voelen, twijfelt of ze nu de tumor voelt of dat het de bloeduitstorting is van de biopt. Ik zweet… en ruik mijzelf, angst… Mijn psychische welzijn komt wederom om de hoek zeilen.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 8 –  Eerste bezoek Franciscus, borst eraf of niet?

Het lijkt een warm bad waarin je terecht komt, de mammapoli van het Franciscus. Alle disciplines in één vleugel, iedere vrouw zit daar al dan niet met een voorstadium van borstkanker, borstkanker in welke vorm dan ook of misschien wel loosalarm. Een lieve gastvrouw die zorgt voor een kop thee of koffie. Kleine dingen maar het voelt goed.

Mijn dossier, welke ik direct na het laatste bezoek aan Dirksland heb afgegeven, blijkt even niet te vinden te zijn. Ik sta bij dit ziekenhuis onder de naam van mijn echtgenoot, het dossier uit Dirskland staat op mijn meisjesnaam. Dan wordt het even puzzelen maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht.

De behandelend arts leest zich in. We mogen naar binnen en treffen een verpleegkundige en de arts. De rust die uitgaat van deze arts, de vriendelijkheid, het begrip: het voelt goed. Het oprecht meeleven en het er voor mij zijn van de verpleegkundige doet me goed als patiënt. We horen zeggen “ vroeg stadium”, 1 cm, goed behandelbaar, 94% overleving na 5 jaar, geen zichtbare tumoren in de oksel.

Tijdens het onderzoek kan de arts moeilijk de tumor voelen, twijfelt of ze nu de tumor voelt of dat het de bloeduitstorting is van de biopt. Ik zweet… en ruik mijzelf, angst… Mijn psychische welzijn komt wederom om de hoek zeilen. De arts begint over een borst besparende operatie, dat is haar advies, gezien de eerste resultaten van de biopt en echo. Veel vrouwen, geeft zij aan, kiezen voor het verwijderen van de borst omdat daar het kwaad zit.

Na gedacht en gesproken te hebben met andere lotgenoten met borstkanker, heb ik besloten niet de weg van de minste weerstand te kiezen. Dus borst besparend en bestraling in plaats van borst eraf en geen bestraling. Ik leg dit aan haar uit. De arts geeft aan dat mijn keuze niet een goed overdachte keuze is. Ze geeft aan dat de enorme psychische impact wordt onderschat bij het verwijderen van de gehele borst als keuze van de patiënt. Gezien mijn psychisch dossier adviseert zij dan ook op die basis te kiezen voor een borst besparende operatie maar niet op de door mij genoemde basis.

Duidelijk antwoord. Klopt, ik heb totaal niet nagedacht over de psychische invloed van het zelf willen laten verwijderen van een borst.

Er wordt gevraagd of ik mee wil doen aan een nieuwe trial om de tumor driedimensionaal waar te nemen in plaats van tweedimensionaal met het inbrengen door middel van een zogenaamde draad. Na een korte uitleg stem ik toe en krijg documenten mee om te lezen en te ondertekenen. Of ik hiermee aan mee kan doen gaat door middel van loting, die volgt tijdens een volgende uitgebreid gesprek met de verpleegkundige. Ook volgt er nog een uitnodiging met de anesthesist.

Al vrij snel komt mijn blocnote op tafel, ik tracht vragen te stellen, vragen waarop ik graag antwoord wil. Ik benoem bestraling, hormoontherapie, chemo, Mammaprint enz enz.
De rust zelf als de arts antwoordt:  “… en daar gaan we nu geen antwoord op geven en daar kúnnen we nu geen antwoord op geven” …

Ik bewonder haar, in haar rust, in haar duidelijkheid. Maar ik wil toch meer weten. Een tweede poging wordt wederom afgeremd maar nu door de verpleegkundige, van haar komt het gezegde “één berg tegelijk”… die krijg ik dan ook na dit bezoek iedere keer weer van mijn maatje te horen.

Ze hebben gelijk, ze kunnen geen antwoorden geven, eerst de operatie en de uitslag van het pathologische onderzoek. Ik ga dan ook weg met dezelfde onduidelijkheid als dat ik ben gekomen, enorm frustrerend, maar het is niet anders.