column nr: 8

Iedereen heeft deze zin op zijn minst één keer langs horen komen in zijn of haar leven. Vaak wordt hij vergezeld door een overenthousiaste tante, die haar handen richting lichtelijk bolle wangetjes beweegt, om daar eens even lekker in te knijpen.

Deze week word ik weer een jaar ouder en dit heeft mij aan het denken gezet. Want al is de kans dat ik nog fysiek ga groeien zeer klein, er valt nog genoeg te groeien op persoonlijk niveau. Met een universitaire master en een parttime baan ben ik hier druk mee bezig, maar soms zijn er momenten waarop het lijkt alsof alles tegelijkertijd moet gebeuren en er simpelweg geen tijd genoeg is. Op zulke momenten is het fijn om de dingen even vanuit een ander perspectief te bekijken. Dan zul je namelijk zien dat het allemaal best meevalt.

Stel je voor dat het hele bestaan van onze aarde plaatsvindt in één dag. Om 00:00 uur ontstaat de aarde en 24 uur later is het 2020. Je zou misschien denken dat wij mensen toch een degelijk aantal uur van deze dag mee zouden maken, maar niets is minder waar. De moderne mens (Homo Sapiens) zal namelijk pas ten tonele verschijnen om 23:59:59.

Eén seconde. Eén seconde voor het volledige bestaan van onze soort.

Als je het zo bekijkt stelt de invloed van de generaties die nu op aarde rondlopen bijna niks voor. Zelfs wanneer je de tijdlijn zou verschuiven, zodat de intrede van de eerste Homo Sapiens om 00:00 uur plaatsvindt, zou onze jaartelling pas 14 minuten voor de volgende middernacht starten. Zelf zou ik pas geboren worden om negen seconden voor twaalf. Dus mensen kunnen wel leuk zeggen dat je zo groot geworden bent, maar wat kan er in negen seconden nou echt gebeuren? Als je het zo bekijkt is het nergens voor nodig om je te veel druk te maken over dingen.

Aan de andere kant geeft het ook het gevoel alsof het toch niet uitmaakt wat je doet, omdat het toch bijna geen indruk achterlaat op die enorme tijdlijn. Dit is dan weer niet de bedoeling van dat perspectief. Het feit dat mijn hele leven in negen seconden plaatsvindt, wilt niet zeggen dat het niks betekent. Die negen seconden zijn namelijk wel alles wat ik zelf heb meegemaakt van die hele dag, en ik mag trots zijn op wat ik in die negen seconden al heb mogen en kunnen bereiken.

En zo zou iedereen het kunnen bekijken. Wees trots op jezelf en wat jij in jouw aantal seconden van die dag hebt weten te bereiken, maar denk op momenten dat het allemaal te veel lijkt te worden heel even terug aan die paar seconden op die 24 uur. Dan zul je zien dat het allemaal niet zoveel betekent op die grote schaal, dus dat je er ook niet te veel druk op hoeft te leggen.


 

Robin Sterrenburg

Robin Sterrenburg

ROBIN STERRENBURG| Marketing & publiciteit bij Stadsgehoorzaal Vlaardingen | Media en Journalistiek, MA | Algemene Cultuurwetenschappen, BA

3 Reacties

  1. Lies Sterrenburg
    19 februari 2020 at 11:32

    Robin, steeds als ik je column lees, denk ik trots: wat ben je groot geworden.
    Je overenthousiaste tante.

  2. Aad Rieken
    18 februari 2020 at 09:26

    Troost je Robin het is echt waar,
    jij wordt deze week klip en klaar,
    een week ouder beslist geen jaar,
    sinds gisteren zelfs een dag maar!

    Fijne verjaardag!

  3. Marja Gerkema
    18 februari 2020 at 09:05

    Mooie filosofische column