Column(80): Een huis is geen thuis (zonder muziek)

A chair is still a chair, even when there’s no one sittin’ there
But a chair is not a house and a house is not a home
When there’s no one there to hold you tight
And no one there you can kiss goodnight..

Jaren geleden zong ik dit liedje tijdens mijn studie aan het Conservatorium. Het was geschreven in close-harmony. Echt prachtig. Kippenvel.

Gisteren kreeg ik eenzelfde gevoel. Ik kon er aanvankelijk de vinger niet op leggen. Soms lukt me dat pas op het moment dat ik mijn gevoel onder woorden probeer te brengen. Als een schilderij dat onder je vingers ontstaat. Zonder vooropgezet plan. Geen idee. Je begint wat met schetsen, schilderen of schrijven en al doende ontstaat er iets met een bepaalde zeggingskracht. Een boodschap. Daar zullen sommige mensen geen boodschap aan hebben maar voor mij werkt het zo.

Anderhalf jaar geleden is mijn vader overleden. Zijn vleugel stond nog steeds in ons ouderlijk huis. Een rijtjeshuis in het dorp waar we destijds met zijn achten woonden en waar mijn moeder nu nog woont. Mijn kinderen kunnen het moeilijk geloven. Vroeger, met zoveel mensen op zo’n klein oppervlak! Wanneer ik de familie Cudogham volg in het programma ‘Een huis vol’, met negen man op 100m2 in Amsterdam, vind ik het allemaal nog wel meevallen.

Afijn. In dat rijtjeshuis herbergden we destijds niet alleen een groot gezin maar ook een groot aantal instrumenten. Mijn vader (1936) was een multi-instrumentalist. Als kleine jongen werd zijn muzikale talent spoedig ontdekt en kreeg hij zijn eerste accordeon in handen gedrukt. Als een van de weinige kinderen in zijn buurt bespeelde hij een instrument en kreeg hij wekelijks les. Later was er geld voor een piano. Een mooi en stoer exemplaar van G. Fiedler, Leipzig. Het ding was zwart gelakt maar mijn vader heeft de piano van die fancy hoogglans ontdaan om het zijn werkelijke uitstraling terug te geven. Een warmbruine piano kwam tevoorschijn, met zichtbare houtnerven, in een zachte zijdeglans. Zijn eerste studiepiano.

Hij speelde ook (kerk)orgel maar beperkte zich niet tot klassieke muziek. Hij speelde trombone in de Big Band Bollenstreek. En al die instrumenten stonden later ook in die kleine rijtjeswoning. Aangevuld met wat nieuwe exemplaren toen de kinderen op muziekles gingen. Ik herinner me een piano, een orgel, twee trombones, twee violen, een stuk of vier a vijf blokfluiten, een altsaxofoon, een klarinet, een basgitaar en… de accordeon natuurlijk. Inmiddels zijn de kinderen al jaren geleden uitgevlogen en vele instrumenten ook. De kinderen namen hun viool mee en kregen zelf ook weer kinderen. Die kleinkinderen kregen opa’s trombone. De studiepiano kwam mijn kant op en maakte plaats voor een kleine vleugel.

Gisteren was het dan zover. Mijn moeder (1944) speelt geen piano meer en de vleugel gaat weg. Op advies van familie is ze een beetje aan het opruimen. Om haar kamer weer een beetje ‘eigen’ te maken. De houten vloer in de was, de muur in een fris laagje verf en de oude, vale meubels zullen worden vervangen door een gezellige zithoek in warme tinten. De vleugel gaat weg.

Terwijl de sneeuw naar beneden dwarrelt rijdt een grote, rode vrachtauto de straat in. Mijn moeder, met haar zilvergrijze haren in de deuropening. Papa’s laatste klanken verlaten het huis. Het is koud. De mannen pakken de vleugel zorgvuldig in. Met verhuisdekens en spanbanden.

Gelukkig hoeven we hem niet lang te missen. Papa’s vleugel blijft in de familie. Zijn klanken en zijn muziek.

I’m not meant to live alone, turn this house into a home
When I climb the stairs and turn the key
Oh please, be there. Still in love with me

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗