Column(81): Gladjakkers

column nr: 81

Opvoeden is één grote leerschool. Voor de kinderen, maar ook voor ouders. Je leert jouw kinderen normen en waarden, etiquette en nog veel meer.  Sommige lessen zijn bewust, maar de meeste komen door ons gedrag. Kinderen nemen dat feilloos over. Dat werd mij gisteren meer dan duidelijk.

Ik vind het belangrijk dat mijn dochter lekker in haar vel zit. Dat ze zeker is van haar lichaam en dat ze er mag zijn. Gewoon zoals ze is. Dat het niet uitmaakt of haar haar kort of lang is. Dus toen ze een tijdje terug opeens een boblijn wilde, heb ik haar direct meegenomen naar de kapper. Jouw haar, jouw keuze. Wat ik daarvan vind doet er niet toe. Ze is niet minder mooi met een andere coupe. Ook toen ze waterwratjes had en zich daarvoor schaamde, probeerde ik haar duidelijk te maken dat het heel normaal is. Ze was niet “vies” omdat ze dat had. Ze is perfect, ook met eventuele pukkeltjes/ vetjes of wat dan ook.

Het schoonheidsideaal dat voor meisjes is “opgezet” is een onhaalbaar ideaal. Tenzij je extreem goede genen hebt, of als je bereid bent te leven op drie blaadjes sla en van alles aan jezelf wilt (laten) verbouwen. En dan nog. Hoe je eruit ziet zegt niets over wie je bent als persoon. Het laatste wat ik zou willen, is dat ze dat beeld na gaat streven. Ik wil dat ze houdt van zichzelf zoals ze is.

Maar hoe ik ook mijn best doe, mijn gedrag zegt soms iets anders. Zo kwam mijn dochter gisteren opeens met de mededeling dat ze haar benen wil scheren omdat ze graag een meisje wil blijven. Ik stond echt even met mijn oren te klapperen. Alsof alleen mannen haar op hun benen mogen hebben? Waar komen die verplichte gladde benen voor vrouwen vandaan? Zeven jaar oud en mevrouw wil naar een scheermes grijpen.

Helaas heb ik haar hierin “het” voorbeeld gegeven. Niet dat ik dagelijks mijn benen scheer. Absoluut niet. Sterker nog, in de winter groei ik oprecht een berenvachtje om mezelf warm te houden. Met als resultaat dat ik het bijna kan vlechten tegen de tijd dat het zomer is. En hoe warm het dan ook is, ik trek echt geen korte broek aan zonder dat ik de heggenschaar tevoorschijn heb gehaald. Om vervolgens elke ochtend, voor ik bepaal wat ik aan ga trekken, eerst mijn benen en oksels check om te kijken wat ik aan “kan” trekken. Nu heb ik dus een zevenjarige die, alvorens ze een korte broek aantrekt, eerst haar benen wil scheren. Al mijn harde werk om haar van haarzelf te laten houden zoals ze is, teniet gedaan door wat ik doe. Niet wat ik zeg.

Ik heb mezelf nooit gezien als iemand die schoonheidsidealen nastreeft. Kocht nooit de laatste mode, maar altijd wat ik mooi vond. Maar die gladde benen, die wil ik ook. In ieder geval op de momenten dat ze zichtbaar zijn voor anderen want zelf maakt dat berenvachtje me niets uit.

Ik hoop dan ook dat ik het scheren nog heel lang uit kan stellen bij haar. Maar wanneer is het keerpunt dat het haar niet alleen opvalt, maar ook onzeker gaat maken? Want wat de rest van de wereld er ook van vindt, als zij zich er onzeker onder gaat voelen, dan gaan ze eraf. Ongeacht of ik haar daar te jong voor vind of niet. En misschien moet ik het zelf ook maar eens laten groeien. Laten zien dat het oké is. Dat het normaal is. Na 27 jaar scheren/ waxen en epileren ben ik er ook wel een beetje klaar mee. Of ik het durf? Dat is een tweede. Dus mocht je mij binnenkort met een berenvachtje zien lopen dan weet je in ieder geval waarom.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗