Column(83): Kickboksen

column nr: 83

Mijn dochter houdt van kickboksen. Iets wat begon als een “moetje” is nu niet meer weg te denken uit haar leven. Ik wilde dat ze zich zou kunnen verdedigen. Daarom moest ze op een vechtsport. Dat en het feit dat ze wel wat zelfvertrouwen kon gebruiken. En waar ze voor de eerste les nog als een bang vogeltje met grote ogen smeekte om maar niet te hoeven, was daar binnen vijf minuten al niets meer van te merken. Inmiddels zijn we twee jaar verder en is ze teleurgesteld als we een keertje niet kunnen.

We begonnen in Vlaardingen. Een geweldige sportschool met dito leerkrachten. Maar hoe leuk ze het ook vond, die eeuwige file begon deze mama toch flink tegen te staan. Het werd tijd om het dichter bij huis te gaan zoeken. In Maassluis heb je immers ook genoeg aanbieders. Verschillende proeflessen bij verschillende aanbieders hadden echter niet het gewenste resultaat. Bij geen een wilde ze weer terug. Tot we via kies-voor-sport uitkwamen bij Mahorokan. Dat kies-voor-sport is overigens fantastisch. Zo kun je, voor weinig geld, verschillende sporten EN verschillende aanbieders proberen. Na de eerste les bij Mahorokan was ze gelijk enthousiast. Ondanks dat ze van een volledige meidengroep naar een groep ging waar bijna geen meisjes waren. Het maakte haar niks uit. Ze vond alle proeflessen leuk. De keus om daar te blijven was dan ook snel gemaakt. Elke week stond ze weer te springen om te gaan.

Corona gooide helaas roet in het eten. Zoals bij zoveel dingen. Maar we bleven ze trouw. Wachtend op de dag dat ze weer zou mogen boksen. De eerste lessen terug waren combinatielessen. Een andere meester en een andere sport. Al snel kwamen de smoesjes weer. Het was te warm, te koud, het regende (als je die drie druppels al zo kunt noemen). Het was gewoon niet haar “ding”. Pas toen de echte boks lessen weer begonnen, begon zij weer te stralen.

De eerste keer waren er drie kindjes. Daarna gingen we naar twee. Corona had er voor gezorgd dat bijna alle kindjes opgezegd hadden en het ziet er niet naar uit dat dat gaat veranderen. Dus hebben ze besloten wat elke sportschool in die situatie zou doen; ze gaan stoppen met de boks lessen. Begrijpelijk. Maar niet leuk. S avonds in bed heeft mijn dochter dan ook een traantje gelaten. De meester die ze heeft vindt ze fantastisch. De lessen zijn leuk. En ze moet echt wel hard werken. Elke week komt ze met een rood hoofd en het zweet op haar rug uit de les. Maar het is niet diehard boksen. Niet lukraak alleen maar rammen en schoppen zoals we bij andere proeflessen hadden gezien. Hier had ze echt plezier.

Nu heeft ze nog maar 1 les voor het echt voorbij is. Al is mijn dochter stiekem allemaal plannetjes aan het beramen om nieuwe kindjes te werven. Zo wil ze gaan flyeren, op school kindjes ronselen en langs de deuren gaan om te vragen of er anderen zich in willen schrijven. Haar doel was eerst om vijftig kindjes te werven. Maar na gedegen onderzoek van haar kant heeft ze het toch maar iets naar beneden bijgesteld. Dus nu zoekt ze twintig nieuwe aanmeldingen. Een pittige kluif als je het mij vraagt. En ik laat haar. Ik stimuleer haar om in oplossingen te denken. Hoe onmogelijk het misschien ook lijkt. Zo heeft ze deze vakantie in ieder geval wat te doen.

Ondertussen ga ik wel weer op zoek naar een andere sportschool. Op zoek naar die fantastische meester (of juf) en die hele leuke les. Ik ben benieuwd wie er eerder is. Ik met een goed alternatief of mijn dochter met twintig nieuwe aanmeldingen. We zullen zien.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗