column nr: 9
De vorige column over onze Maassluisse (dakloze) vriend heeft wat in beweging gebracht. Ik wil jullie in deze column meenemen in de day after …
Verschillende emoties vertaalden zich in hartverwarmende reacties waaronder ook onbegrip en ongenoegen zichtbaar werd. Betrokken inwoners boden hulp aan, hadden het gevoel iets te willen doen, de wens om iemands lijden te verlichten.
Voor sommigen leek het een oplossing te zijn als we eerst onze eigen Maassluise burgers helpen en daarna anderen zoals “de vluchtelingen”. Daarop kan ik alleen maar zeggen, luister oprecht naar de verhalen van bijvoorbeeld vluchtelingen, ontdek de situaties waar ze voor kwamen te staan en de traumatische ervaringen die ze doorleeft hebben voor een veilig en gelijkwaardig bestaan. Ik kan me niet voorstellen als we inzicht hebben in deze verhalen, dat we dan een ongelijkwaardige behandeling als oplossing zien.
Oplossingen bedenken voor bepaalde situaties die zich voordoen wil niet zeggen dat we daar anderen in hoeven uit te sluiten: misschien delen we een gezamenlijke verantwoordelijkheid als wereldburgers want zijn we niet elkaars broeders hoeder?
Een reactie op de vorige column verwoord helder mijn statement:
“Een samenleving is pas goed functionerend als iedereen meetelt, tot die tijd is het vooral de taak van ons allemaal om de mensen die dreigen er buiten te vallen op te vangen en er weer bij te betrekken, dat kan iedereen doen. Daar hoeven we geen opleiding voor te doen of in een bepaalde functie te zijn…”
Het ongenoegen over de bureaucratie en protocollen werd ook zichtbaar. Het raakte misschien iets aan wat onszelf betreft. We herkennen vast wel dat het uiteengezette beleid iets van ons vraagt. Geduld, zweetdruppels, rode wangen, kromme tenen doorzettingsvermogen en nog meer geduld! Soms lastig… maar ook waardevolle kansen om geduld te beoefenen. Uiteindelijk komen we er wel, en ja soms hebben we daar wat hulp bij nodig. We kunnen onze buren raadplegen maar ook zijn daar instanties voor in het leven geroepen zoals VraagRaak.
Soms komen we er niet uit en kan het zijn dat we tussen wal en schip lijken te vallen. Een andere reactie bracht dit op een heldere manier aan het licht:
“Regels zijn er om structuur en richting te bieden. Gezien we allemaal gelijkwaardig zijn hebben we dezelfde rechten. We zijn gelijkwaardig maar niet gelijk. Op het moment dat regels beperkend werken is het belangrijk om deze opzij te zetten en met een schone en frisse blik te kijken naar de situatie. En ja… dan komt maatwerk om de hoek kijken.”
Er kwamen ook reacties binnen waarin aangenomen werd dat de gemeente niets deed en de schuld min of meer bij hun werd neergelegd. Niemand is erbij gebaat om iemand 11 jaar thuisloos te laten zijn dus ook niet de gemeente. Verschillende instanties hebben een poging gedaan om deze situatie te verbeteren. Verder liet mijn onderzoek nog wat anders zien.
In het AD artikel 08-03-2019 vond ik de volgende aanwijzingen:
“Er is nu een te grote groep mensen die tussen wal en schip terecht dreigt te komen”, weet wethouder Sjoerd Kuiper. ,,Om ervoor te zorgen dat deze mensen ook onderdak krijgen, moeten we meer maatwerk bieden. Dat kan door woningen aan te wijzen die speciaal voor deze knelgroepen bestemd worden. Het is de bedoeling dat deze huizen niet op de reguliere manier worden aangeboden, maar in een eerder stadium al worden toegewezen aan iemand die in nood zit.’’
Gemeente Maassluis is al geruime tijd bezig met het project maatwerk en pauzewoningen. Voor verdere info zie dit linkje: Pauze wonen
Zijn we er dan? Nee… hier komt ook onze plicht als burger om de hoek kijken. Hebben we oog voor onze medeburger? Zijn we in staat een situatie bijtijds te signaleren en weten we waar we kunnen aankloppen waardoor escalatie achterwege blijft? Projecten als dit krijgen naar mijn inzien hun bestaansrecht als we hier allemaal onze schouders onder zetten.
Samenwerken wil zeggen verbinden en daar hoort iedereen bij! Relaties tussen burgers onderling hebben een verbindende of een polariserende uitwerking. Het tegenover elkaar komen te staan sluipt er makkelijk in. Verdeeldheid in zoveel is er al… nu onze weg naar elkaar terugvinden.
Nelson Mandela gaf het advies: “Ga met je vijanden samenwerken, dan worden het je vrienden”
Terugkomend op het idee dat een samenleving pas goed functioneert als iedereen meetelt en het de taak van ons allemaal is om de mensen die er buiten vallen er weer bij te betrekken. De betrokkenheid van de Maassluise burger werd zichtbaar door de vele hartverwarmende reacties op de voorgaande column. Het bereiden van een warme maaltijd, het aanbieden van kleding enzovoort. Naar aanleiding van deze reacties is er een bijeenkomst georganiseerd om bij elkaar te komen en samen te ontdekken wat wij kunnen doen. In dit geval iets voor de daklozen. Dit werd gefaciliteerd in Buurtcentrum De Hooftzaak en de uitnodiging was verspreid op Facebook en Maassluis.nu.
Onze Maassluise vriend was met zijn moeder aanwezig. Koffie thee en wat lekkers stonden klaar. Helaas is niemand langs geweest en bleef de tafel leeg…
Is dat iets of iemand te verwijten? Nee ik denk het niet.
Belangrijker is het om te kijken wat ervoor zorgde dat het niet lukte en wat er nodig is om zo’n bijeenkomst wel te laten slagen. Onze wil en bereidheid om iets voor anderen te betekenen is er … Het besef dat we elkaar nodig hebben om onze idealen te bereiken misschien ook wel. Laten we onze krachten bundelen, met elkaar in gesprek gaan, onze meningen en oordelen opzij zetten en zoeken naar de werkelijke oorzaak van iets. Laten we samenwerken aan een gemeenschappelijk doel.
PS
mbt onze Maassluise vriend worden er weer stappen gemaakt om hem te ondersteunen in wat hij nodig heeft om zijn doel te bereiken.
Bedankt voor jullie betrokkenheid en warme reacties, samen maken we het verschil
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
6 Reacties
Ik denk of weet zeker als er regelmatig aandacht aan wordt gegeven dat het steeds meer een begrip gaat worden en mensen gaan dan meer nadenken en bewuster dingen ondernemen . Dus de kracht is doorgaan en doorgaan met deze problematiek en trots op je patricia . Je bent een groot voorbeeld voor de mensen
We moeten kritiek vermijden, kom met een goed idee. Belangrijk is samenwerking en het accepteren van anderen, want dat geeft kracht en zo kunnen we veel meer bereiken. Een positieve houding, geduld, hoop, moed, kalmte en intelligentie zijn de ingrediënten voor het slagen bij problemen.
Update …
Het verhaal gaat door en is voorlopig nog niet afgelopen. Het kan soms even duren, maar uiteindelijk zal iedereen het zelf aan den lijve ervaren dat samenwerking de enige manier is om de vraagstukken waar we met zijn allen voor staan op kunnen lossen. Iedereen in de samenleving heeft er recht op om zijn/haar nadeel te kunnen geven. Daar moeten we deze mensen wel de kansen voor geven. Dat betekend dat we mentaal plaats moeten maken voor diegene die wij misschien beoordelen als met een rafelrandje, nou en wat dan nog? Niet iedereen is even gewiekst om zijn beperking voor anderen te verbergen, we kennen onze eigen beperkingen maar al te goed om te beseffen dat aderen deze w.s.l. ook zullen hebben. Het verhaal zal nooit af zijn, net als wij een dynamisch proces van groei naar een betere versie van onszelf. In feite updaten we ons bij elke gelegenheid dat we kritisch over ons eigen functionerend nadenken en ons afvragen wat ons aandeel nu is en in de toekomst kan zijn in het gehele proces…
Duidelijk verhaal, the day after. Blij dat er in de samenleving beweging is te vinden. Nu doorpakken en richting de oplossing.
Mijn respect voor jou Patricia, m.b.t. je inzet/emphatie t.o.v. deze doelgroep, welke je d.m.v. hierover een column aan te hebben gewijd, m.b.t. ‘problematieke’ in dezes hetgeen reeds speelt en hiermee inzichtelijk hebt weten te maken, onder veel mensen.
“Zelfs Jelle Was Als Een Rappende In De Woestijn!”