Is het nu zichtbaar voor iedereen als ik naar buiten loop met die bruine zak? Zichtbaar dat ik borstkanker heb… hangt er dan direct zo een grote pijl boven mij? Zo van “Zij heeft het…. borstkanker”.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 9 De grote bruine papieren tas , 2e bezoek Franciscus

Een week later gaan we naar het Franciscus voor een voorbereidende rondgang langs allerlei disciplines voor een operatie.

Weer een week van nog diepere dalen en eenzaamheid. Ondanks dat ieder om mij heen zegt “we zijn er voor jou”, voel ik mij zo ontzettend eenzaam, vooral in de ochtenduren. Het opstaan en starten van de dag is soms dramatisch en soms niet. Als de dag goed start, dan eindigt deze ’s avonds weer in verdriet en angst. Hoe kun je zo eenzaam zijn terwijl een ander vindt dat je niet eenzaam bent?

“Eenzaamheid is maar een emotie, die moet je doorbreken door afleiding” … even serieus, denk ik bij mijzelf… makkelijk praten als je geen draak in je hebt ! Wanneer is die onzekerheid en eenzaamheid voorbij?

Een uur. Eén uur is er gereserveerd om ons uitgebreid door de verpleegkundige van de Mammapoli voor te laten lichten over wat er gaat komen. In dat uur wordt stapsgewijs doorgenomen wat ik kan verwachten. Borst besparende operatie, schildwachtklierprocedure, de opname, de inspuiting van een radioactieve vloeistof, de verwachte wachttijd voor de operatie.

Ik moet alle zeilen bij zetten om mijn aandacht er bij te houden. Hier blijkt maar weer hoe belangrijk het is niet alleen naar een gesprek te gaan. De envelop wordt mij uitgereikt waarin staat dat ik ingeloot ben voor de Mammaloc, ik voel blijdschap. Hoe bizar, blijdschap te voelen om het feit dat je mee mag in de Mammaloc procedure? Ik begrijp even mijzelf niet meer.

De emotie slaat snel om. Of ik even naar het toilet mag. Stom excuus, ik wil gewoon even alleen zijn, even huilen. Traantjes laten zichtbare sporen achter als ik de kamer weer binnen kom.

Ik geef aan dat ik graag een gesprek wil met een psycholoog. Laat ik dat vooral niet uit de weg gaan. Een kundig iemand moet mij nog meer handreikingen geven hoe dit een plek te geven. Immers het is iets dat bij je zal blijven lijkt mij, iets dat je niet vergeet, iets dat je altijd zal lastig vallen… of gaat het ooit naar de achtergrond, die draak…? Geweldig om daar een rationele emotieve therapie op los te laten, bedenk ik. Maar ja, je moet hem daarna ook toepassen en daar wringt de schoen bij mij. Ik heb bij voorbaat al medelijden met de psycholoog, ga er maar aan staan om mijn persoontje tot orde te roepen.

De aap komt uit de mouw wat betreft de operatiedatum. Er blijken maar twee van de zes chirurgen de Mammaloc procedure te mogen uitvoeren. Blijkbaar hebben we iets gemist in de voorinformatie. Al snel zetten we dit opzij. Ik ben blij met de kans om met de Mammaloc procedure mee te mogen doen. Die eventuele 1 of 2 dagen langer wachten op een operatie… calculeren we in.

Alle informatie tot aan de operatie is gedeeld met ons , het wachten op de oproep is nu begonnen. Aftellen is dus niet mogelijk, alleen maar wachten… en wachten. Ik zie een grote bruine boodschappentas van papier te voorschijn komen, er verdwijnt een grote map in met alle informatie over borstkanker en de borst kliniek in het Franciscus. Is het nu zichtbaar voor iedereen als ik naar buiten loop met die bruine zak? Zichtbaar dat ik borstkanker heb… hangt er dan direct zo een grote pijl boven mij? Zo van “Zij heeft het…. borstkanker”.

Enigszins ongemakkelijk loop ik met de papieren zak bij de verpleegkundige vandaan om hem direct af te geven aan mijn maatje.

Buiten geef ik aan dat hij alvast naar de kan auto lopen. Ik regel het betalen van het kaartje wel…. om vooral te mijden dat ik bij die grote bruine papierenzak hoor …

Fanny Bicher

Fanny Bicher

Fanny Bicher | Een van de velen | Vechter voor meer begrip | Opgeven is geen optie