Column(9): Er is altijd wat

column nr: 9

Jeetje, het is alweer mijn beurt voor een column en ik heb eigenlijk weinig gehoord of gezien van Maassluis. De feestdagen zijn weer voorbij, vuurpijlen, rotjes en siervuurwerk afgestoken. Maassluis weer op de (verkeerde) kaart gezet, daarna werd het rustig en dan is het alweer mijn beurt voor een column…

Wat moet ik nu eens gaan schrijven? Gelukkig heb je dan altijd mensen die reageren op een column. Eerst was daar iemand die mij “op een hutje op de hei” wenste, figuurlijk gelukkig. Dat werd toen een Pipowagen in het bos, ik heb er overigens erg van genoten en … ik heb al eerder de Pipowagen van Woeste Hoogte in Groesbeek aangeraden. Nu dus weer een nieuwe column: ”ER IS ALTIJD WAT!”

Nou dat klopt: “Er is altijd wat!” Ik werk al een paar jaar niet meer, ziekte, doe je niks aan en toch heb ik het druk. Na vervelende ervaringen (Fuck it met je kut kerst), overlijden van een dierbare, ziekenhuisopname van een andere dierbare na een val, komt er aardig wat op mijn bordje. Dat is niet erg, maar door mijn kennis en ervaring met diverse problematiek, weten mensen mij wel te vinden om te helpen met allerlei formulieren en ook degenen die het moeilijk hebben, loop ik na. Ook niet erg, ik doe het met heel veel liefde. En als ik dan eens iets vergeet te melden bij sommige instanties, dan moet ik mij even verantwoorden. Ook niet erg, doe ik met veel plezier.

Geen probleem zo groot of ik kan hem nog groter maken…  Ehhh proberen op te lossen. Betekent wel dat ik dus vaak op de stoel zit van de hulpverlener. En dat begrijp ik dus niet! Ik ben gewoon iemand die aanpakt, belt, regelt, doet. Dat mag je toch ook van hulpverleners verwachten toch? Maar dat lijkt iets ingewikkelder… Vult u even deze formulieren in, u ontvangt binnen zes weken een reactie. Ehh, maar er is toch nú een probleempje, niet over zes weken? Ik bedoel, als er over zes weken een probleem is, dan bel ik dan wel. Maar goed, er is altijd wat, dus als we vandaag beginnen de zaken te regelen, dan kom ik morgen met het volgende probleempje, overmorgen met het volgende punt en over zes weken met het probleem van dan. Tenminste, als u het goed vind!

Er is immers altijd wat! En dat is helemaal niet erg. Zoals ik al aangaf, ik mag niet meer werken. Ziekte, doe je niks aan, maar dat wil niet zeggen dat ik niets meer kan. Het enige is dat ik het beter moet plannen. Maar een probleem kun je niet plannen, het overkomt je. Als je dan aan de bel trekt moet het niet zo zijn dat je eerst zes weken moet wachten. Vervolgens anderhalf jaar gaan duren en dan nog geen oplossing hebben. Dan ben je in mijn ogen niet geschikt voor je functie. Zoek dan lekker een andere baan. Soms moet je klappen uitdelen en dan gaat het, in mijn geval, ten koste van mijn gezondheid. Helaas, dat overkomt mij dus regelmatig.

Nee, ga mij nu niet zielig vinden. Ik kan het gewoon niet over mijn hart verkrijgen om mensen te laten zitten met hun probleem. Het moet opgelost worden en wat mij betreft gisteren al. Dat betekent klappen uitdelen en zien waar het schip strand. Als het probleem maar is opgelost. Inmiddels hou ik op deze manier ongeveer dertien mensen op de been. Sta tot hun beschikking, niet vierentwintig uur per dag, moet ook rusten en slapen tussendoor, maar ik sta er en probeer zo snel als mogelijk er te zijn om ook dit “probleempje” te verhelpen.

Dertien mensen die hulp nodig hebben. Dringend, vandaag, niet morgen, overmorgen of over zes weken. Ik ben geen professional. Ik ben maar een eenvoudig persoon, heb niet veel nodig. Het enige probleem is dat ik zelf al veel heb meegemaakt, hoewel ik daardoor wel vaak de situatie goed kan inschatten. Deze dertien personen verdienen het om elke dag door te kunnen gaan en niet constant tegen een muur op te lopen van hulpverlening. Als het gisteren opgelost kan zijn, moet je niet zes weken willen wachten. Door gewoon klappen uit te delen – en soms misschien wel een dreun – zijn deze dertien mensen op hun benen blijven staan. Alhoewel een operatie ook wonderen heeft gedaan om opnieuw op te staan, brengt dat ook weer problemen met zich mee. Boodschappen, kappertje, wassen, het moet allemaal worden gedaan en naast al die woordkunsten die ik dan ook even tussendoor doe, sta ik er maar.

Er is altijd wat

Sta voor iedereen die mij dierbaar is klaar
Sla met mijn vuist op tafel
Zal wel even pijn doen, maar vooruit dan maar
Een dreun hier
Een formuliertje daar
Wasje, kappertje, boodschappen, formuliertje
Een race tegen de klok
Maar als jij mij dierbaar ben sta ik voor je klaar
Zo kan het dan gebeuren dat ik roep
Want naast columnist, journalist en dichter
ben ik ook Mantelzorger, steun en toeverlaat
Die ook gewoon op tafel slaat als het nodig is
Of de vinger op de zere plek leg.
“Er is altijd wat”

En dat is maar goed ook, anders ga ik mij misschien nog eens vervelen!

Mocht jij nu bedenken: “Waar kan hij de volgende keer eens over schrijven?”  Dan hou ik mij van harte aanbevolen voor jullie opmerkingen, ik ga dan weer mijn uiterste best doen om jullie een column te bezorgen.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗