Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Mag ik eerlijk bekennen dat ik niet zulke goede herinneringen heb aan kerst en zeker niet aan Oud-Nieuw vieren, als ik ver terugkijk naar mijn jeugd? Hoe lang het ook geleden is, ieder jaar popt het toch weer heel even op, dat gemene aapje op mijn schouders. Ik geef het aapje zo snel mogelijk een flinke oplawaai, en dat werkt, om daarna weer de tijd van mijn leven te mogen beleven. In die zin rijk te zijn met de allerliefsten om mij heen om kerst samen te mogen en kunnen vieren, inclusief Arie natuurlijk, want wat zou ik zonder Arie zijn.
Dit jaar stond al voor Sinterklaas de kerstboom, geheel tegen mijn traditiegevoel in. Ik was even klaar met al dat eeuwige gezeik van iedereen rondom Sint/Piet, de beeldenstorm, de schaamteloze kabinetsformatie, Corona en vul de rest maar aan. Dus mijn behoefte aan positiviteit was enorm. Een gouden boom moest het dit jaar worden en alle andere kerstballen, paars, mintgroen, rood enz. enz. vonden hun weg naar Marktplaats en dus gelukkige nieuwe eigenaars. Zo konden de centjes besteed worden aan nieuwe ballen. Vol toewijding vonden de gouden ballen de weg naar onze 35 jaar oude prachtige volle kunstkerstboom. Ik zweefde mee met de kerstliederen, vermaakte en zegende mij met de wetenschap dat ik cadeautjes voor mijn moeder, kinderen en kleinkinderen kon kopen. Ver voor de lock down hadden de cadeautjes hun weg gevonden onder de boom. Als een klein kind stond ik bijna handjes te klappen naast mijn boom: “Oh wat is hij mooi!”.
Een van de cadeautjes dit jaar was een kerstbal, van de Alzheimer Stichting, waarin je een persoonlijke boodschap kon doen. Niet alleen steunde je zo een goed doel maar ook geef je je kinderen en kleinkinderen iets moois mee, voor nu en later, jouw handgeschreven boodschap. Het gaf mij een moment van even stil staan bij datgene wat je hebt, je allerliefsten.
En dan … weg kerstdagen… er ontstaat dan raar genoeg bij mij een soort kater gevoel… bijna weer inpakken die boom om dan wederom te zeggen: “voor je het weet is het weer kerst”. En zodra de boom en ballen weer in dozen zitten een opluchting…”zo opgeruimd die zooi”. Hoe gek zit een mens in elkaar.
Maar dan… dan klinken er meer en meer “knallers” buiten, de aankondiging dat Oudejaarsdag nadert. De dag van Arie. Mijn Arie, de oliebollen man.
Koortsig start Arie, direct na 2e kerstdag, met de inkoop van oud bruin, de pakken mix, de krentjes, de appels, verse olie, poedersuiker en… servetten. Daarna roept Arie: “ik wil wel weten wie hoeveel oliebollen met en zonder krenten en flappen wil”. Waarop Annie aan het appen slaat om te vragen wie wat zou willen en zo ontstaat een heus veld van gele post-its in de keuken met namen en hoeveelheden.
Dan is de dag aangebroken, oudejaarsdag, 31 december, de laatste dag van het jaar. De o zo mooie traditionele bedrijvigheid van Arie slaat toe wat resulteert in vroeg opstaan want: “Weet je hoeveel bollen ik moet bakken?” Het mengen en het rijzen van vele schalen vol beslag vereist de juiste hoeveelheid en aandacht. De keuken is dan echt eigendom van Arie waar ik dan vooral uit de buurt blijf want “Je loopt in de weg”. En dan uiteindelijk het bakken en de eerste bollen op de uitgespreide rol keukenpapier. De heerlijke geur van oliebollen door het huis, het overslaan van de lunch om met regelmaat een warme “bol” op te eten. De kleintjes die met hun vaders en moeders komen snoepen, de poedersuiker sporen door het huis, de kleding onder de poedersuiker, soms zelfs jassen omdat er geen geduld is om deze uit te doen. En dan uiteindelijk de schalen met bollen welke eenieder meeneemt of op komt halen.
En wat doen Arie en Annie dan als al die sporen zijn verwijderd en de gezellige hectiek in huis verdwenen is? We gaan languit op de bank liggen, tv kijkend onder het genot van een schaaltje ouderwetse bowl, een hapje en natuurlijk nog vaak een” laatste oliebol”. Om elkaar om middernacht te omarmen en te kussen om te wensen dit nog heel lang te mogen doen en meemaken.
Voor eenieder die mijn columns leest, ik hoop jullie lezers volgende jaar weer terug te zien en wens jullie het allerbeste voor 2022. Wees lief en aardig voor elkaar, laat het mooiste van jezelf naar boven komen en deel dat met je geliefden en naasten, dan komt het allemaal goed.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 310 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.