vanwege de urgentie van het onderwerp staat Ko zijn plekje deze zondag af aan Patricia [redactie]
Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
De wereld wordt opgeschrikt door de intense aardbeving in Turkije en Syrië. Het leed is immens … De beelden die vanuit de media vrijkomen, raken ieders hart!
Mijn gedachten gaan uit naar alle betrokkenen. Ik realiseer me ook dat een aantal mannen op de Lady Ann – een opvangschip voor vluchtelingen in Maassluis – daar familie en vrienden heeft wonen.
Ik bel Yasser om te vragen hoe het gaat. Zijn z’n moeder, z’n vrouw en kinderen veilig? Yasser Khalaf verbleef meer dan een jaar op de Lady Ann en is sinds drie maanden overgeplaatst naar een AZC in ’s-Gravendeel; die gemeente is hem toegewezen.
Hij is druk bezig met de procedure voor de gezinshereniging… het moment dat hij zijn gezin weer mag omarmen vraagt tijd en enorm veel geduld. Door zijn overplaatsing is hij weer onderaan de lijst geplaatst voor een woonruimte.
Ik hoor dat zijn gezin is getroffen, hun huis is vernietigd. Ze zijn dakloos en staan op straat.
Hij weet dat ze nog leven maar er is nog geen internetverbinding, dus er is geen contact. Het weer is daar slecht, de temperaturen zijn laag en het regent.
Zijn nachtmerrie is nog groter geworden. Twintig maanden lang is hij al verwijderd van zijn gezin. En nu, nu ze midden in deze ramp zijn terechtgekomen kan hij er niet voor ze zijn.
Hij heeft een zoontje ‘Abdul Aziz’ van 7 jaar en een dochtertje ‘Al Huda’, nog maar 5 jaar jong.
De dagen erna is er weer internetverbinding en kan hij ze spreken. Ik luister naar een berichtje van zijn kinderen.
“Pappa ik heb honger … ik hou zoveel van jou… ik mis je … wanneer zie ik je …”
Dit is zó intens om te horen, het raakt je ziel.
Wat een machteloosheid, het is haast niet voor te stellen wat ze met elkaar moeten doorleven.
Ik denk aan de vraag die mensen mij soms stellen … ”Waarom komen de mannen alleen naar Nederland en laten hun gezin achter?” Nou in een notendop verteld: de reis om hier te komen is zo gevaarlijk dat ze deze eerst – met gevaar voor eigen leven – zelf doorlopen. Waarna ze vervolgens hun gezin de tocht veilig kunnen laten maken. De gezinnen verblijven tot die tijd in Turkije of zijn ondergebracht in de veiligere gedeeltes van Syrië, waar je als vrouw alleen met kinderen geen gevaar loopt. Ze zijn dus met zorg achtergelaten.
Terugkijkend op zijn gehele verblijfsprocedure verliep die moeizaam en traag, zo ook de gezinsherenigingsprocedure en uiteraard is daar ook huisvesting voor nodig.
Yasser deelt zijn diepe zorg “een huis is een noodzakelijke voorwaarde om mijn gezin te herenigen. Systemen, regels en wellicht onmacht ook binnen mijn gemeente, laten hun stem gelden.”
Het lijkt me dat de situatie van nu daar iets van in beweging moet gaan brengen. Ik kan me niet voorstellen dat deze onmenselijke situatie ondergeschikt wordt gesteld aan een systeem. Zijn gezin is immers aan het overleven.
We weten dat wereldwijd de hulpverlening massaal op gang is gekomen en daarnaast hoor je ook dat het tijd vraagt voordat deze hulpgoederen eenieder bereiken kunnen.
Yasser vertelt: “ Mijn gezin slaapt nu in een park … dertig families bij elkaar in een kleine tent … er is haast geen eten en drinken aanwezig!”
Ik vraag hem of iemand hem al heeft benaderd om een hart onder de riem te steken en hem hierin mentaal op te vangen en te begeleiden. Dat was dus nog niet gebeurd.
Yasser heeft ondertussen geprobeerd zijn gezin vanuit een hartenkreet hier te krijgen.
Nadat hij zelf actie ondernam en meerdere mensen heeft benaderd, blijkt er tot nu toe nog geen sprake te zijn van een versnelde procedure of wat dan ook … er is geen uitzicht …
”Als we de regels en systemen blijven volgen kan het zomaar nog een of twee jaar duren voor ik hier een plek krijg voor mijn gezin, is mij verteld.”
Deze informatie was in de oude situatie al schrijnend, maar nu zijn kindertjes in de kou en onder erbarmelijke omstandigheden op straat moeten leven – wat ook nog een zeer lang traject gaat worden – maakt dit de situatie onleefbaar.
“Ik voel me vastgeketend aan de bodem van de oceaan”, aldus Yasser.
Waar moet hij zijn lichtpuntjes en moed nog vandaan halen?
Yasser wil graag zijn verhaal met jullie delen, zijn stem spreekt voor de vele gedupeerden die in gelijke omstandigheden zijn.
Ik kan haast niet anders bedenken dan dat deze situatie om een noodwending vraagt, toch? Wie neemt die uiteindelijke beslissing?
We zijn met elkaar toch wel in staat om ‘medemenselijkheid’ vóór het systeem en de bureaucratie te plaatsen? Ik probeer mijn vertrouwen in de werkelijke mens te behouden en over te brengen … en hoop, of beter gezegd ik ga ervan uit dat deze grondtoon de geschiedenis ingaat!!
█ Deze column wordt vervolgd, ik neem jullie mee in het verloop van de procedure.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 836 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
3 Reacties
Dit is helaas zo’n herkenbaar verhaal en zo zeer veel mensen zitten in deze situatie… Natuurlijk is de situatie nu nog eens extra triest vanwege de aardbeving… Er zijn zoveel gezinnen die jarenlang in onzekerheid en van elkaar gescheiden leven. Als zij eenmaal herenigd worden zijn zij soms ‘op’. Wij maken deze nieuwe burgers en versterkers van ons land lamgeslagen en gedesillusioneerd door onze manier (systeem) waarmee we met hen omgaan… Ik wens dat we ooit gaan zien hoe alle problematieken met elkaar samenhangen: de oorlogen, de vluchtelingenstromen, onderdrukkingen, uitbuiting, sociale ongelijkheid, de illusie van afgescheidenheid en niet te vergeten de uitbuiting van de aarde. We zijn in staat om de wereld tot een hele mooie en fijne plaats voor iedereen te maken. Als wij dat willen. Hiervoor moeten wij holistisch kijken en stoppen in het denken in termen als ‘wij’ en ‘zij’ en aan ‘ons’ belang. Wij hebben nog zo veel te leren met elkaar. Samen sterk staan voor een humaner asielbeleid, zeker in tijden van enorme crises (zoals deze aardbeving in Turkije) zou inderdaad een hele mooie stap zijn!
Zojuist nog een zeer inspirerende aanvulling gelezen van mijn vriendin , die wilde ik er graag nog bijplaatsen
Dit is helaas zo’n herkenbaar verhaal en zo zeer veel mensen zitten in deze situatie… Natuurlijk is de situatie nu nog eens extra triest vanwege de aardbeving… Er zijn zoveel gezinnen die jarenlang in onzekerheid en van elkaar gescheiden leven. Als zij eenmaal herenigd worden zijn zij soms ‘op’. Wij maken deze nieuwe burgers en versterkers van ons land lamgeslagen en gedesillusioneerd door onze manier (systeem) waarmee we met hen omgaan… Ik wens dat we ooit gaan zien hoe alle problematieken met elkaar samenhangen: de oorlogen, de vluchtelingenstromen, onderdrukkingen, uitbuiting, sociale ongelijkheid, de illusie van afgescheidenheid en niet te vergeten de uitbuiting van de aarde. We zijn in staat om de wereld tot een hele mooie en fijne plaats voor iedereen te maken. Als wij dat willen. Hiervoor moeten wij holistisch kijken en stoppen in het denken in termen als ‘wij’ en ‘zij’ en aan ‘ons’ belang. Wij hebben nog zo veel te leren met elkaar. Samen sterk staan voor een humaner asielbeleid, zeker in tijden van enorme crises (zoals deze aardbeving in Turkije) zou inderdaad een hele mooie stap zijn!
Ach hier zijn geen woorden voor te vinden en je hart krimt ineen als je dit zo leest. Wat een vreselijke ramp en t lijkt zo uitzichtloos. Laten we hopen en hopen dat er een weg te vinden is dat ze geholpen worden en hierin begeleid worden.