Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
column nr: 95
Corona heeft al heel wat slachtoffers gemaakt. Mensen die ziek werden. Mensen die het niet overleefden. Bedrijven die over de kop gingen of gaan. Mensen die langzaam wegkwijnen in eenzaamheid. Discussies over kerken die volle zalen trekken, terwijl de plaatselijke horeca niet veilig genoeg zou zijn. Het koningshuis dat lekker van de Griekse zon wil genieten terwijl de rest van Nederland binnen moet blijven. Allemaal negatieve gevoelens, emoties en discussies. Toch is het niet alleen kommer een kwel.
Corona heeft ook positieve dingen gebracht. Zo helpen veel mensen elkaar. Denken we vaker aan anderen. En zo zijn er, sinds de lock-down in maart, veel minder te vroeg geboren kinderen. Twintig procent minder welteverstaan. Daar word ik persoonlijk heel erg blij van!
Waar het aan ligt weten de wetenschappers nog niet zeker. Zo kan het komen door betere hygiëne. Is het kapot wassen van je handen toch nog ergens goed voor! Maar ook een verlichting van stress bij toekomstige moeders zou een reden kunnen zijn. Hoe dan ook, er zijn veel minder baby’s die vechten voor hun leven op de NICU. Ook mijn dochter heeft daar gelegen. Ook ik heb daar de eerste dagen van haar leven machteloos gestaan. Niet wetende wat zou komen. Ik heb heel wat vechters gezien. Krijgers die er alles aan deden om te blijven. Maar helaas slaagde niet iedereen daarin. Sommigen verloren de oneerlijke strijd.
Een van mijn beste vriendinnen heb ik in het ziekenhuis leren kennen. Samen bezochten wij onze kindjes. Pakken suiker, zo wordt er gesproken over het gewicht van de kindjes daar. Een mijlpaal als je dat bereikt. De onmacht, de onzekerheid en het verdriet was daar zo voelbaar. De spanning was om te snijden wanneer er weer eens alarmbellen afgingen. En die onzekerheid stopt niet op het moment dat je jouw kindje mee naar huis mag nemen. Alleen mensen die het hebben meegemaakt snappen de allesomvattende angst wanneer je de deuren van de veilige NICU achter je dicht laat vallen. Geen monitoren meer. Geen verpleegkundige die weten wat ze moeten doen. Alleen onzekerheid en angst. Angst dat je het zelf niet kan. Jezelf afvragend of alles wel goed gaat komen. Een gevoel waar ik vijf jaar over heb gedaan om die volledig los te kunnen laten. Dat gevoel, die angst, dat gun je niemand!
Dus dat er nu ruim twintig procent minder kindjes op de NICU liggen zie ik als iets heel positiefs. Tegelijkertijd zegt het ook wel iets over hoe wij (en de rest van de wereld) omgaan met zwangere vrouwen. Want niet alleen in ons kleine kikkerlandje zijn het aantal prematuurtjes verminderd. Is het wel gezond om te blijven werken tot zes weken voor de geboorte? Is dat een reden dat er zoveel vroeggeboortes zijn? Moeten we alle zwangeren dan met fluwelen handschoenen gaan behandelen en ze 9 maanden lang op handen dragen? Ik denk niet dat dat de oplossing is. Maar toch….. De stress en drukte van het dagelijks leven vraagt wel heel veel van de mens. Alsof het “maken” van een kind nog niet genoeg van je vergt.
Of zou het de verbetering van de luchtkwaliteit gaan? Minder vliegbewegingen, minder verkeer en dus minder stikstof en andere uitstoot. Dat is voor iedereen gezonder. Niet alleen voor de zwangere vrouw. Misschien is dat thuiswerken wel een goede nieuwe norm. Minder reistijd, minder stress en tegelijkertijd ook minder uitstoot. Ik zeg win-win.
Of zou het dan toch door het handen wassen komen? Minder bacillen dus minder kans om ziek te worden? Of was je zo de gehele weerstand op voorhand al weg?
Hoe dan ook, ik hoop dat de onderzoekers erachter gaan komen waarom er nu minder vroeggeboortes zijn. Zodat de hel van NICU nog meer mensen bespaard kan blijven.
En dat lieve mensen, vind ik veel leuker dan ons koningshuis op vakantie. Of kerken die gewoon vol blijven zitten. Want daar waar wij een keus hebben in wat we doen, heeft een kleine baby dat niet. En al zijn de artsen, verpleegkundigen en al het andere ziekenhuispersoneel nog zo lief, je leert ze liever niet kennen!
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 166 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.