Column(99): Vechtscheiding kent geen winnaars

column nr: 99

Op het werk hebben we er steeds vaker mee te maken. Vechtscheidingen: een man en een vrouw die na jaren lief en leed gedeeld te hebben opeens niet meer met elkaar door een deur kunnen. Het land van haat en nijd is opengegaan, men gunt elkaar het licht in de ogen niet, tot op het bot toe verdeeld.

Eindeloze juridische procedures volgen die vaak jaren duren, de inboedel, de alimentatie en natuurlijk de omgang met de kinderen als inzet. Het gaat om het winnen, de ander vernietigen, helemaal onderuithalen zodat je het prettige gevoel krijgt dat je gewonnen hebt.

Daarbij wordt het belang van het kind vergeten. Wat deze ex partners “even” vergeten is dat kinderen nooit scheiden, voor kinderen blijven papa en mama nog heel lang verbonden en zijn zij altijd de dupe van deze situatie, van de heftige emoties die ze zien bij papa en mama. Eigenlijk is er sprake van psychische verwaarlozing, kinderen hebben recht op liefdevolle ouders. Ouders die er voor de kinderen zijn, ouders die dat met elkaar kunnen doen en die vrede kunnen hebben met de nieuwe relatie die ontstaat. Een vechtscheiding is eigenlijk een vorm van kinderbeschadiging.

Een echtpaar wat met elkaar in een vechtscheiding verwikkeld is is ook bijna niet te stoppen, ook niet als alle kwalijke, beschadigende gevolgen besproken worden. De wil om de ander pijn te doen, de ander te vernietigen, is zo sterk dat rede en logica het daar niet van winnen.

Wat zou het mooi zijn als we in onze samenleving vormen gaan ontdekken en ontwikkelen om ook een scheiding in harmonie te laten verlopen, dat er geaccepteerd wordt dat ook aan een relatie een einde kan komen en dat dat oké is.

Ik denk dat het begint met af te stappen van de bestaande gedachte dat een huwelijk voor eeuwig en altijd zal zijn, tot de dood ons scheidt. In onze maatschappij komt “tot de dood ons scheidt” steeds minder voor, de meeste ontbindingen vinden tegenwoordig bij de rechter plaats.

Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat de mens als soort niet bedoeld is om in eeuwige, onvoorwaardelijke liefde bij elkaar te blijven. Het is iets waar we vooral in willen geloven, het is hoe we zijn opgevoed en hoe de kerk graag wil dat we leven. Het was vooral een belangrijke manier om de seksualiteit in toom te houden en om een officiële vorm te geven aan de beperking van 1 partner.

Als je het ideaalbeeld van de onvoorwaardelijke liefde vasthoudt en je geliefde ziet als uniek en waardevol, dan kun je zomaar een selffulfilling prophecy in het leven roepen. Je werkt dan zelf aan de instandhouding van deze liefde maar hoe ouder je wordt hoe meer je jezelf in de weg zit.

Iemand komt op je pad om “een poosje met je op te trekken”. Je hebt die ander iets te leren of jij hebt iets van de ander te leren, je mag samen delen om daarna weer je eigen pad te vervolgen. Daarbij is het in harmonie uit elkaar gaan heel belangrijk waar dan uiteindelijk een eeuwige verbinding ontstaat die blijvend is, zonder een directe vaste vorm.

Als je in liefde kunt loslaten is er geen strijd en zullen de kinderen ook zien en leren dat het oké is dat relaties eindigen en dat je daarna verder gaat maar er wel een soort van verbinding blijft bestaan. Als je kunt komen tot dankbaarheid voor de ander, respect en compassie dan pas kun je een relatie goed afsluiten. Een proces waar je actief samen vorm aan kunt geven, rituelen aan kunt koppelen om het zo meer zichtbaar en voelbaar te maken, juist ook voor de kinderen want ook zij zijn partij in deze fase.

Begrip, erkenning en verantwoordelijkheid nemen naar elkaar toe maakt ruimte voor de toekomst. Vergeef elkaar voor de dingen die niet goed gingen. Het verandert niets aan het verleden maar zorgt er wel voor dat je dat zonder negatieve lading aan de toekomst kunt beginnen. Het klinkt voor sommigen misschien allemaal heel zweverig maar ik ben ervan overtuigd dat dit de kern is van “een goede scheiding”. Een scheiding waarbij iedereen er als winnaar uitkomt!