Op de site van Maassluis.nu wordt het rijtje columnisten steeds langer ondanks dat het aantal dagen van de week niet toeneemt en naar verwachting laat het kabinet Rutte het aantal dagen van de week gewoon met rust.
Hij heeft het te druk met snoepreisjes naar de Olympische spelen, het terughalen van onterecht uitgedeelde uitkeringen; iets waar hij nauwelijks succes mee boekt en het pakken van vermeende scheefwoners. Dit laatste lukt overigens prima. Voor mij een reden om geen VVD hokje rood te maken bij de komende verkiezingen. U moet dit overigens niet lezen als een stemadvies maar het staat u natuurlijk vrij om te lezen wat u wilt.
Erg veel collega’s columnschrijvers dus. Ik begrijp het wel. Elke week een column afleveren begint op werk te lijken. Als de deadline nadert moet je wel een onderwerp hebben dat enige relevantie heeft voor Maassluis en zijn bewoners.
Ik worstelde deze week ook met mijn onderwerp. Tijdens het lezen van de columns van mijn nieuwe collegae lees ik o.a. over mannetjes. Mannetjes met blauwe jassen. Mannetjes met gele jassen. Mannetjes die straten achtereenvolgens opengraven en weer dichtgooien. Mannetjes gaan niet uit zichzelf graven. Mannetjes worden gestuurd door opdrachtgevers; opdrachtgevers die nadenken over werkzaamheden, zou je denken toch…
Dat nadenken valt blijkbaar niet mee want nu is de achterdeur – of is het de voordeur – naar het mooie centrum van Maassluis afgesloten: de Fenacoliuslaan is dicht. Dit vertraagde project loopt veel te lang. Natuurlijk kan wethouder Keijzer precies uitleggen hoe dat komt, het verandert de zaak niet maar we weten hoe het komt. Toch gaat ook de Zuiddijk dicht! Dat stond natuurlijk op de planning. Een planning waarin geen ruimte was voor vertraging of aanpassing. Jammer dat er niet goed wordt gecoördineerd. Dat levert dus allemaal mannetjes op die aan het werk zijn gezet door mannetjes die nadenken over werkzaamheden, de consequenties voor de stad en de gemoedsrust van de burger. Maar wil ik daar over schrijven? Of schrijven over oud worden.
Dat komt heel dichtbij en heeft een persoonlijk tintje. Ben je oud als je ooit een pick-up hebt gehad in de vorm van een koffertje, uiteraard in mono uitvoering? Het komt weer terug deze uitvinding.
Oud worden blijkt uit herinneringen aan mijn eerste LP. Help van de Beatles in mono. Bij Bram&Leo stond zo’n pick-up op tafel, een prachtig exemplaar en deze produceerde fraaie tonen via kraakvrije LP’s. Onder het genot van een biertje en aangenaam gezelschap luisterden wij naar de muziek en probeerde te raden wie de artiest was. Een mooie besteding van de dinsdag namiddag. Tegenwoordig heet zo’n pick-up retro.
Ik noem het nostalgie. Ik ben de zolder opgegaan en heb mijn oude platencollectie maar eens afgestoft. Er zitten juweeltjes tussen maar ik heb geen draaitafel meer en ik was niet van plan er nog een aan te schaffen. Ik ga wel naar Bram&Leo om hiervan te genieten want dat is het mooie van oud worden: je krijgt wat meer vrije tijd.
Snapt u het dilemma van de columnist. Waar moet je over schrijven onder tijdsdruk?
Aad Solleveld
1 Reactie
Hierover dus Aad!