Vandaag moet of mag ik naar VCNL. Moeten of mogen is een relatief begrip. Sommigen die zich thuis werkeloos zitten te verbijten en Rutte c.s de schuld geven van de crisis waardoor zij (hopelijk even) aan de zijlijn staan, zullen wellicht willen ruilen. Anderen die ooit dachten met een jaartje of zestig als afscheidscadeau twee geraniums te krijgen om daar vervolgens achter plaats te nemen, herkennen mijn gevoel wellicht. De treinreis naar Utrecht geeft mij in ieder geval gelegenheid wat te mijmeren over de veranderingen in de maatschappij. Dit soort gedachten komen met een beetje hulp van buiten zoals Facebook maar vooral Twitter en soms een politieke bijeenkomst.
Nu borrelen er gedachten op over de vuilnisbak van vroeger in de Concordiastraat in Hoek van Holland doordat een vriendinnetje op twitter zich zat af te vragen of er een verschil is in gedrag tussen het tijdperk van de vuilniszak en de huidige grijze bakken. Zij is nog niet zo oud dat zij opgegroeid is met potkachel en zinken vuilnisbak. Toen kwam ons gezin met vijf kinderen royaal toe met één vuilnisbak per week. Tegenwoordig heb ik twee bakken en die raken ook vol. Nu komt dat mede doordat vroeger bijvoorbeeld de melkboer langs kwam met flessen melk of zelfs met losse melk en de huisvrouw van die tijd met een pannetje een halve liter tapte melk ging halen. Kartonnen pakken etc bestonden niet.
>Wat ook zo’n verdwenen folklore is, is de schillenboer. Een stinkende kar met een paard ervoor waarop een man met een pet schillen en etensresten ophaalde die hij vervolgens voerde aan zijn kippen, konijnen etc. Ik heb dat in Maassluis niet meegemaakt, dat wil zeggen de schillenboer kwam in 1973 nog steeds aan de deur bij mijn schoonmoeder maar vooral om eieren te brengen. Hij nam dan toch nog een mandje met schillen mee, maar ik vermoed dat de diereninspectie er allang voor had gezorgd dat de kippen ook gezond moesten eten. De gewoonte van mijn schoonmoeder hebben wij overgenomen en al een jaartje of veertig komt inmiddels de zoon van de Eierenboer, zoals wij hem noemen, donderdagsavonds langs om ons tien eieren te verkopen voor 1 euro 50. Stukje folklore dat nog rest in onze gemeenschap.
Een ander stukje folklore is de politieke bijeenkomsten bij verkiezingen. U weet natuurlijk dat 19 maart een belangrijke dag is voor u en voor mij. Plaatselijk partijen zetten landelijke coryfeeën in om hun ideeën nog krachtiger neer te zetten. Woensdagavond trad voor het CDA Pieter Omtzigt op. Pieter is het financiële wonderkind dat vorig jaar in ongenade was gevallen bij landelijke CDA. Hij werd op een onverkiesbare plaats gezet en geheel op eigen kracht is hij verkozen. Deze Pieter heeft verstand van veiligheid, hij volgt Odfjell op de achtergrond maar vooral heeft een visie over pensioenen, in de zaal zaten veel pensioengerechtigden. Zijn visie en die van het CDA waren voor mij aanleiding om toch even te schrikken.
In de visie van Omtzigt gaan de pensioenen, dan wel de salarissen in de toekomst na je 50 omlaag. Dat wordt dan volgens Pieter gecompenseerd doordat jij jouw hypotheek versneld hebt afgelost en de kinderen de deur uit zijn en dus minder kosten hebt.
Ik zeg het wat kort door de bocht maar zo heb ik zijn visie ervaren. Je zal maar huurder zijn met een batterij tweede leg na een derde huwelijk. Of gewoon oud in een huurhuisje met een klein pensioentje. Ik ga hier geen stemadvies geven. Maar ik weet het wel op 19 maart.
Aad Solleveld