Column: De dame en de heldin

“Wie wil er voor mij boodschappen doen? Mijn koelkast is leeg, ik ben zo moe en ik heb geen fiets.” verzucht ik op Twitter. En ik krijg een antwoord: “Roep maar, wat heb je nodig.” Ik vind de reactie wel grappig en neem het eerst niet serieus. Maar al snel blijkt dat het deze, voor mij onbekende, vrouw menens is. 

We wisselen adressen en telefoonnummers uit, ik geef mijn boodschappen briefje door. “Ga je echt boodschappen voor me doen?”, vraag ik nogmaals verbaasd. Ze woont in Maassluis en moet toch naar de supermarkt. Ze zegt dat het voor haar een kleine moeite is om mijn boodschappen mee te nemen. Ik word warm van binnen. Wat een bijzonder mens!

De dame
Eerder op de dag ontmoette ik een ander bijzonder mens. Een prachtige dame van 75 die bij me komt voor hulp bij haar blogs en Facebook. Alleen al het feit dat ze een blogwebsite heeft, doet mijn schrijvershart sneller kloppen. Meegaan met en schrijven over tijd, verleden en heden. We kijken samen naar wat er verbeterd kan worden en we praten.

Al snel blijkt dat we veel overeenkomsten hebben, ondanks het leeftijdsverschil. Ik ben onder de indruk van deze vrouw en haar verhalen. Haar kracht en zelfredzaamheid.  Ik vind het fijn dat ik haar kan helpen en zij is er blij mee. De snelheid van de sociale media is direct te merken. We kunnen zien dat haar blog bekeken wordt, en het is ook zeker de moeite van het lezen waard.

Boodschappen
Dan is het bijna vijf uur als deze dame vertrekt en we spreken af om snel verder te gaan. Ik doe het met liefde en we nemen afscheid met een kus. En dan plof ik op de bank en merk dat ik toch wel erg moe ben van de afgelopen twee drukke weken. Mijn schouder doet pijn, mijn handen doen pijn. Eigenlijk voel ik alles branden. Het is de Fibromyalgie die opspeelt. En de boodschappen, daar zie ik zo tegenop. Dus ik zet uit balorigheid een oproep op Twitter.

De heldin
De bel gaat en ik doe open. Daar komt de jonge vrouw met haar dochtertje uit Maassluis die zomaar mijn boodschappen gedaan heeft. We kennen elkaar niet en het is ook wel grappig. Er is wel een boodschappendienst voor ouderen maar mensen zoals ik zijn aangewezen op Albert. En dat is zo duur, niet te doen voor mij. Deze vrouw komt als geroepen, zomaar. Een heldendaad wat mij betreft. Heel erg bedankt Mariska! Ik doe graag iets voor je terug.

Maassluis is zo gek nog niet.