Als Kim een keer niet kan, is er altijd nog Thijs.
Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:
column nr 3
Ik wil beginnen met het zeggen van sorry. Sorry voor de boosheid, sorry voor mijn gedrag, sorry dat ik het niet kon delen, omdat ik het zelf niet kon of wilde begrijpen, sorry naar mijn omgeving.
Ik wil ook een diepe buiging maken voor Stephan Bouwman, de radio DJ van Q-music. Als geen ander weet ik hoe moeilijk het is om openlijk over depressie of overspannenheid te praten. Dit op de landelijke radio doen is heldhaftig en misschien zelfs een zege voor diegene die zich hierin herkennen.
Grenzen
Helaas ben ik ook een van de velen die meermaals en zwaar over de grenzen is gegaan van het menselijke kunnen. Deels privé, maar ook voor een enorm groot deel kwam dit door werk gerelateerde kwesties. Ik was 32, een goederentrein vol ervaringen, maar de druk heeft me uiteindelijk weten te breken. De druk van presteren, de maatschappij en bewijsdrang.
Twee gezichten
Nadat ik was geknakt begon enerzijds het ontkennen ervan, anderzijds de enorme twijfel. De twijfel ging over in piekeren en angst. Angst dat ik het allemaal verkeerd heb gedaan, het ook nooit zou kunnen. Was ik bijvoorbeeld echt die domme kok en telden mijn diploma’s in rechten en bedrijfskunde niet mee? Zoveel angst en zoveel twijfel. Wat precies? Dat heb ik voor mijzelf nooit echt kunnen specificeren. Om alles kon ik mij zorgen maken, vergat alles en raakte compleet in paniek als ik bijvoorbeeld boven het wasrek stond en niet meer wist welke broek van mijn zoontje was. Met dit alles kwam ook de eenzaamheid, want ik was niet ziek en zag er niet ziek uit. Toch voelde ik niets behalve angst en schaamte, maar durfde dit niet te zeggen of te uiten. Feitelijk had ik meerdere gezichten. Naar buiten toe probeerde ik met een soort pokerface te lachen en de clown uit te hangen, maar als ik weer in mijn veilige omgeving was barstte ik in janken uit vanwege schuldgevoel. Schuldgevoel omdat ik loog, want het ging helemaal niet goed met mij, schuldgevoel omdat niemand mij begreep, schuldgevoel omdat ik mij zo alleen voelde. En net als Stephan zei, ook ik was niet alleen, dat wist ik, maar zo voelde het wel.
Zelfs mijn psycholoog kon in het begin geen chocola maken van mijn geraaskal en vond dat ik mij in veel bochten wrong om maar niet over te komen als iemand die iets mankeerde. Met regelmaat kreeg ik ook de opmerking dat ik niet de behandelaar was maar hij, gezien mijn gemanipuleer in de gesprekken.
Rekening gepresenteerd
Voor mijn omgeving was het ook heel moeilijk te doorgronden. Soms barstte ik van energie en ideeën, was ik vrolijk en voelde ik mij ook prima, maar kreeg ik een paar dagen later steevast de rekening gepresenteerd, omdat bleek dat ik er nog lang niet was. Voor mensen zonder deze ervaring is het moeilijk te bevatten en zal dit ook heel raar overgekomen zijn. Zo ben je het ene moment fris, fruitig en als nieuw, de dagen erna een wandelend hoopje… tja, wat eigenlijk.
Sommigen roepen doodleuk in je gezicht: “Ik zag het wel aankomen, vond dat je het al zo lang volhield”. Een goedbedoelde opmerking, maar wel een waardoor ik keihard die eenzaamheid ervoer. “Waarom heb je dan niet ingegrepen, waarom heb ik het zelf niet gezien” spookte vervolgens nachtenlang door mijn hoofd.
Erkenning
Gelukkig ben ik tegenwoordig wel weer fris, fruitig en vol ideeën. Wat mij is opgevallen is hoeveel mensen hier eigenlijk mee rondlopen en hoe slecht onderkend het probleem eigenlijk is. Neem bijvoorbeeld de zorgverzekeraars, al mijn sessies bij mijn psycholoog werden niet vergoed, want er bleek geen overeenkomst met mijn zorgverzekeraar te zijn. Ook de lange wachtlijsten bij de GGZ zijn een groot probleem. In mijn geval, heb ik uiteindelijk zelf de stap gezet naar een psycholoog, want ik wist dat het goed fout zou gaan en niet meer voor mijzelf kon instaan als ik nog langer zou wachten. Voor mij was dit een hele stap, het voelde alsof ik de Mount Everest ging beklimmen.
Torenhoge rekeningen
Ik ben niet de enige die hier tegenaan loopt. Het zetten van die stap, zo’n ellenlang proces ingaan, de torenhoge rekeningen zonder vergoeding, de lange wachtlijsten,
het motiveert niet en maakt alleen maar onzekerder. Artsen schrijven daarnaast graag medicijnen uit. Ik kan vertellen dat die van mij snel in de container lagen, want ik ging mij er alleen maar slechter van voelen.
Oorzaak onbekend
Waar zit het probleem? Is het mijn eigen schuld, de schuld van mijn omgeving, mijn werk, de maatschappij en bijbehorende ideaalbeelden en verwachtingspatronen?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het een serieus probleem is, dat advies geven makkelijker is dan advies nemen en er veel meer mensen met hetzelfde probleem rondlopen dan menigeen denkt. Ik zal niet vragen om het te begrijpen of te snappen, zonder ervaring zal dit niet zo makkelijk gaan. Wat ik wel vraag is om mensen als Stephan Bouwman, die zo openlijk toegeven, te laten zien dat ze niet alleen zijn. Heel misschien kan dan het taboe dat hierop rust dan worden doorbroken.
10 Reacties
Mooi. Er zou landelijk veel meer aandacht aan besteed moeten worden. Het is voor de ‘patiënt’ heel vervelend maar voor de mensen die dicht bij hen staan is het ook zwaar. Geniet nu weer overal van.
Beste Thijs
Mooi geschreven knap van je dat jij die slechte tijd zo van je afschrijft
Die lef moet je maar hebben. Ik herkende veel dingen die ik zelf heb
mee gemaakt.Daarom waren de gesprekken die we samen met elkaar
hadden erg belangrijk voor me ik ben niet zo goed om gevoelens van mij op papier te zetten.
Ik praat het van mij af dat doe ik elke dag weer tot ergernis van de mensen waar ik mee praat Ik voel mij daar wel bij.
Deze slechte ervaring die je heb meegemaakt kom je in de toekomst sterker uit. Iedereen kan dit overkomen.Wij hebben het al gehad
Een ding heb ik er van over gehouden je ECHTE VRIENDEN STAAN ACHTER JE KIJK AF EN TOE EEN KEER OM.DAN ZIE JE ZE.
Tot de volgende ontmoeting Thijs .Ik kijk er naar uit
Groet Jan
Een eerlijk goed stuk. Van dichtbij meegemaakt dat iemand willens en wetens kapot wordt gemaakt omdat ze door hadden dat diegene meer in z´n mars had dan zijzelf. dat is een bedreiging. en ja die moet kapot worden gemaakt. dat is hun uit eindelijk gelukt 🙁 maar helemaal breken lukt nooit. Door er zo openlijk over te zijn is al een goede weg naar genezing. En eens kan je dat soort mensen een poepie laten ruiken ondanks wat het jouw heeft gekost.
Als Jan Familie Van Jou Is………,
Komt Het Inside Goed Ja Gewis!
Thijs Nam Heel Wijs,
Een Kloek Besluit.
Hij Stort Zijn Hart,
Gezaam’lijk Uit!
“Eenzaam Maar Niet Alleen,
Met Vrienden Om Je Heen!”
Ik kan alles wat hij schrijft alleen maar beamen…
Super gaaf dat hij zo open is…
Je bent een mooi mens !!!!
Ik durf bijna niet te zeggen hoeveel pijn eenzaamheid geeft. Na een scheiding totaal onverwachts. Pas 54 jaar. En iedereen kan wel zeggen doorgaan, maar ja makkelijker gezegd dan gedaan.
Thijs Was/Werd Het Bos In Gedreven,
Kamp Nu Hoop’lijk Met Ander Leven.
Na Het Eenzaam Zijn,
Wordt Het Nu Vast Fijn,
Dat jij Dit Nog Lang Mag Beleven!
Sorry, Blame It On Me (Akon)… Verder, fijn dat je er zo in staat op dit moment!!
☀️
ze noemen het
een ziel die zoekt
maar kan een mens ooit
zichzelf vinden
wie blijft over
als ik mij
laag voor laag
afpel
al dat opgeblazen ‘ik’
niet langer serieus neem
wat zit er onder verdriet
wat zit er achter pijn
wat komt er voor het zeker weten
wat drijft er tussen lust en genot
en
wat stuwt geluk
waar verwijst angst naar
als alles toch slechts tijdelijk is
wat zit er in ‘alleen’
de lucht zit vol vragen
wijsheid verschuilt zich achter de horizon
de rivier van het leven
steeds helderder zien
is wat het verlangen wil
niets meer dan
dat wat overblijft
als alles wat troebel was
naar de bodem van het
‘weten’
zinkt
@geschreven door Johan Rinsma
02’18
Fotograaf: onbekend