Column(3): Een taboe genaamd eenzaamheid

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

column nr 3

Ik wil beginnen met het zeggen van sorry. Sorry voor de boosheid, sorry voor mijn gedrag, sorry dat ik het niet kon delen, omdat ik het zelf niet kon of wilde begrijpen, sorry naar mijn omgeving.

Ik wil ook een diepe buiging maken voor Stephan Bouwman, de radio DJ van Q-music. Als geen ander weet ik hoe moeilijk het is om openlijk over depressie of overspannenheid te praten. Dit op de landelijke radio doen is heldhaftig en misschien zelfs een zege voor diegene die zich hierin herkennen.

Grenzen

Helaas ben ik ook een van de velen die meermaals en zwaar over de grenzen is gegaan van het menselijke kunnen. Deels privé, maar ook voor een enorm groot deel kwam dit door werk gerelateerde kwesties. Ik was 32, een goederentrein vol ervaringen, maar de druk heeft me uiteindelijk weten te breken. De druk van presteren, de maatschappij en bewijsdrang.

Twee gezichten

Nadat ik was geknakt begon enerzijds het ontkennen ervan, anderzijds de enorme twijfel. De twijfel ging over in piekeren en angst. Angst dat ik het allemaal verkeerd heb gedaan, het ook nooit zou kunnen. Was ik bijvoorbeeld echt die domme kok en telden mijn diploma’s in rechten en bedrijfskunde niet mee? Zoveel angst en zoveel twijfel. Wat precies? Dat heb ik voor mijzelf nooit echt kunnen specificeren. Om alles kon ik mij zorgen maken, vergat alles en raakte compleet in paniek als ik bijvoorbeeld boven het wasrek stond en niet meer wist welke broek van mijn zoontje was. Met dit alles kwam ook de eenzaamheid, want ik was niet ziek en zag er niet ziek uit. Toch voelde ik niets behalve angst en schaamte, maar durfde dit niet te zeggen of te uiten. Feitelijk had ik meerdere gezichten. Naar buiten toe probeerde ik met een soort pokerface te lachen en de clown uit te hangen, maar als ik weer in mijn veilige omgeving was barstte ik in janken uit vanwege schuldgevoel. Schuldgevoel omdat ik loog, want het ging helemaal niet goed met mij, schuldgevoel omdat niemand mij begreep, schuldgevoel omdat ik mij zo alleen voelde. En net als Stephan zei, ook ik was niet alleen, dat wist ik, maar zo voelde het wel.

Zelfs mijn psycholoog kon in het begin geen chocola maken van mijn geraaskal en vond dat ik mij in veel bochten wrong om maar niet over te komen als iemand die iets mankeerde. Met regelmaat kreeg ik ook de opmerking dat ik niet de behandelaar was maar hij, gezien mijn gemanipuleer in de gesprekken.

Rekening gepresenteerd

Voor mijn omgeving was het ook heel moeilijk te doorgronden. Soms barstte ik van energie en ideeën, was ik vrolijk en voelde ik mij ook prima, maar kreeg ik een paar dagen later steevast de rekening gepresenteerd, omdat bleek dat ik er nog lang niet was. Voor mensen zonder deze ervaring is het moeilijk te bevatten en zal dit ook heel raar overgekomen zijn. Zo ben je het ene moment fris, fruitig en als nieuw, de dagen erna een wandelend hoopje… tja, wat eigenlijk.

Sommigen roepen doodleuk in je gezicht: “Ik zag het wel aankomen, vond dat je het al zo lang volhield”. Een goedbedoelde opmerking, maar wel een waardoor ik keihard die eenzaamheid ervoer. “Waarom heb je dan niet ingegrepen, waarom heb ik het zelf niet gezien” spookte vervolgens nachtenlang door mijn hoofd.

Erkenning

Gelukkig ben ik tegenwoordig wel weer fris, fruitig en vol ideeën. Wat mij is opgevallen is hoeveel mensen hier eigenlijk mee rondlopen en hoe slecht onderkend het probleem eigenlijk is. Neem bijvoorbeeld de zorgverzekeraars, al mijn sessies bij mijn psycholoog werden niet vergoed, want er bleek geen overeenkomst met mijn zorgverzekeraar te zijn. Ook de lange wachtlijsten bij de GGZ zijn een groot probleem. In mijn geval, heb ik uiteindelijk zelf de stap gezet naar een psycholoog, want ik wist dat het goed fout zou gaan en niet meer voor mijzelf kon instaan als ik nog langer zou wachten. Voor mij was dit een hele stap, het voelde alsof ik de Mount Everest ging beklimmen.

Torenhoge rekeningen

Ik ben niet de enige die hier tegenaan loopt. Het zetten van die stap, zo’n ellenlang proces ingaan, de torenhoge rekeningen zonder vergoeding, de lange wachtlijsten,

het motiveert niet en maakt alleen maar onzekerder. Artsen schrijven daarnaast graag medicijnen uit. Ik kan vertellen dat die van mij snel in de container lagen, want ik ging mij er alleen maar slechter van voelen.

Oorzaak onbekend

Waar zit het probleem? Is het mijn eigen schuld, de schuld van mijn omgeving, mijn werk, de maatschappij en bijbehorende ideaalbeelden en verwachtingspatronen?

Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het een serieus probleem is, dat advies geven makkelijker is dan advies nemen en er veel meer mensen met hetzelfde probleem rondlopen dan menigeen denkt. Ik zal niet vragen om het te begrijpen of te snappen, zonder ervaring zal dit niet zo makkelijk gaan. Wat ik wel vraag is om mensen als Stephan Bouwman, die zo openlijk toegeven, te laten zien dat ze niet alleen zijn. Heel misschien kan dan het taboe dat hierop rust dan worden doorbroken.