Column: Kantoorsfeer

Het is alweer vier weken terug dat mijn verbintenis met UWV werd omgezet naar die met Allianz. Wanneer je er acht maanden uit bent geweest zou je vermoeden dat het enige moeite zal kosten om weer in het werkritme te komen, maar dat viel reuze mee.

Uiteraard zijn de eerste dagen zwaar omdat je nog niemand kent, je nog geen computer ter beschikking hebt en het werk voornamelijk bestaat uit het doorlezen van taaie technische documentatie, terwijl er thuis zo veel leukere dingen te doen zijn. Aan het einde van de eerste week zijn die obstakels echter uit de weg geruimd en is de herinnering aan die acht voorafgaande maanden vervlogen als sneeuw voor de zon.

Toevallig mocht ik in mijn eerste week ook toehoorder zijn bij een levendige voordracht over de historie van Allianz, dat voor de oorlog al de grootste verzekeraar ter wereld was maar vervolgens de nazistische weg insloeg en aldus in 1945 failliet werd verklaard. De herstart mocht er zijn, want inmiddels is het bedrijf opnieuw ’s werelds grootste verzekeraar. Wat overigens geen invloed heeft op de sfeer op de werkvloer. Dat het kantoorleven een universeel karakter heeft hebben de heren van Jiskefet met hun beroemde sketches in Debiteuren Crediteuren allang duidelijk gemaakt.

Het ‘goeie ’s morgens’ of ‘goedemorgen deze morgen’ klinkt nog steeds in vrijwel alle kantoortuinen met varianten als ‘goedemiddag’ wanneer iemand om 9 uur komt binnenlopen of ‘middagje vrij?’ wanneer een ander om 4 uur de werkvloer verlaat.

Typisch kenmerk van de technische omgevingen waar ik gewerkt heb is dat er sprake is van een overschot aan mannen die bovendien al tientallen jaren hetzelfde soort werk uitvoeren. In versterkte mate geldt dat voor de ‘stoffige mainframe omgevingen’ zoals hier bij Allianz, met als nevenverschijnsel een vrouwbeeld dat bepaald niet is meegegaan met de emancipatiegolven van de laatste decennia.

Zo had een vrijgezelle collega ‘een Pools vrouwtje op de kop getikt’ en mocht ik bij een vroege aankomst op kantoor getuige zijn van enkele onnatuurlijk opgeblazen lichaamsdelen, die pontificaal van het beeldscherm spatten. Nog een geluk dat er op deze afdeling geen uitzicht is op een particuliere flat met alleenstaande jonge blonde vrouwen die zich vrijpostig omkleden, want dat leverde bij een vorige werkkring met veel jongere collega’s al een stormloop op naar het dichtstbijzijnde venster. Toen bleek dat dit geen incidentele exhibitie van de dame was, verschenen er al rap ook verrekijkers op het werktoneel. Ik noem geen namen.

Na 4 weken ken ik inmiddels de koffievoorkeuren van de collega’s, heb ik de eerste schade-incidenten kunnen oppakken en worden de (precaire) werkverhoudingen onderling me langzaam duidelijk. Zaken die je bij een sollicitatiegesprek niet meekrijgt…

04/10/2014