Normaal gesproken is op deze plek om de zondag een column van mij te vinden. Maar omdat het bijna kerst is en omdat wij het in Nederland ondanks van alles toch wel heel erg goed hebben en we daar wat mij betreft best eens bij stil mogen staan. Dáárom – én omdat de stukjes die ik eerder las van plaatsgenoot Arthur Davidse over ‘zijn’ weeshuis in Vietnam me ontroerden tot op het bot – vandaag een heel speciale column.

Jacqueline Bouwmeester

arthur-davidseArthur Davidse:
“Op inkoopreis door Azië bezoek ik iedere reis het kindertehuis in Vietnam dat door mijn bedrijf wordt ondersteund. De verhalen en gebeurtenissen in het kindertehuis zijn waar, gevoelig en bijzonder. Ze openen mijn ogen en geven mij de juiste les.”


HET MOOISTE HUIS IN VIETNAM

Met zijn kleine beentjes en met zijn halfgare rode bal kroop hij al vroeg over het middenplein. Soms schoten we de bal over en weer naar elkaar en zag ik die kleine pretoogjes steeds fanatieker worden. Ik keek er naar uit om hem te zien en om heel even al het zakelijke, waarvoor ik ook naar Vietnam gekomen was, te vergeten. Ik zag mijn Messi iedere reis en hij ging steeds harder schieten met een steeds slechtere bal. Een gezond Vietnamees menneke met een traptechniek uit de Hollandse school. Ineens was hij weg, getransfereerd naar een Canadees adoptie gezin.

Mevrouw Yin is de directrice van het kindertehuis in Bin Duong, een voorstad van Saigon. Liefdevol, maar met strakke hand geeft zij leiding aan het team van leidsters, verzorgers, leraren en vrijwilligers. De overheidssteun die zij ontvangt is lang niet genoeg voor alle kinderen en baby’s, waarvan een groot gedeelte gehandicapt is, blind of met HIV besmet. Mevrouw Yin is dan wel niet zo groot, ze is wel erg creatief en wijs. Geweldig zoals zij er soms voor zorgt dat kinderen na lange tijd toch met hun natuurlijke ouders worden herenigd. Of hoe zij voor sommige kinderen adoptieouders vindt binnen of buiten Vietnam. Net zoals bij mijn Vietnamese Messi.

vietnam-weeshuis

De cultuur en de slechte voorlichting in Vietnam zorgen ervoor dat veel jongeren ongewenst zwanger worden en hun kroost verlaten. De druk van de familie om de schande uit te wissen en om gezichtsverlies te voorkomen is groot. Met name de periode na het vieren van een nieuw Vietnamees jaar is het aantal ongewenste zwangerschappen hoog. Het gebeurt regelmatig dat jonge ouders onder een valse naam in het ziekenhuis bevallen en het ziekenhuis nog die zelfde dag verlaten zonder zich te melden. Ook worden er baby’s anoniem aan de poort van een kindertehuis of ziekenhuis gelegd. In het geheim zijn zij geboren, buiten het zicht van familie of bekenden.

Bij de geboorte van mijn kleine strijder moet het anders zijn gegaan. Zijn ouders moeten enorm zijn geschrokken en zelfs bang zijn geweest. Toegegeven, dit was ook mijn eerste reactie. Het enorme waterhoofd, zo groot als de rest van zijn lichaam, was eng. Ik durfde er niet naar te kijken en kreeg er een brok van in mijn keel. Natuurlijk kwam dat ook door het verhaal van mevrouw Yin dat hij binnen een jaar dood zou gaan en dat hij nauwelijks hersenactiviteiten had. Communicatie is amper mogelijk, maar met de zachte stem van mevrouw Yin in de buurt voelt hij zich veilig en vertrouwd. Nu al 5 jaar is zijn wereld niet groter dan de kamer en het bed waarin ligt. Hij leeft nog steeds, veel langer dan welke arts dan ook had gedacht.

Daarom noem ik hem Strijder. Een kereltje met niet veel hersens, maar met een ijzersterke wil en een sterk hart. Ik ben die lange, Hollandse meneer, die af en toe met waterige ogen in de deuropening staat. Die jou wil laten weten dat er aan de andere kant van de wereld, veel verder dan jouw kamer, aan je gedacht wordt en over je geschreven wordt. Jij bestaat en jij leeft en net zoals alle kinderen verdien jij aandacht en liefde, zo lang je leeft. Mevrouw Yin en haar team geven jou dit en daarvoor heb ik een grenzeloos respect. Ik kijk uit naar mijn volgende reis en hoop dat je ons nog lang blijft verbazen met je sterke wil. Hou vol kameraad.

Arthur Davidse, [Maasland]

Jacqueline Bouwmeester

Jacqueline Bouwmeester

journalist | schrijver | moeder van vijf | jacquelinebouwmeester.nl | lifewith5.nl

1 Reactie

  1. B. Scheurwater
    11 december 2016 at 13:01

    Zo’n column en verhaal geeft je jouw steeds vaker twijfelde hart weer hoop, er zijn nog zo veel goede mensen, zouden meer aandacht moeten krijgen dan al die narigheid en van wraak vervulde nieuws