Column: Nummer 100

Op 21 juni 2014 verscheen op deze plaats met Havenmuseum mijn eerste column en bijna tweeënhalf jaar verder blijk ik al weer toegekomen te zijn aan nummer 100 wat in ons tientallig stelsel toch als een bijzondere mijlpaal mag worden gezien.

Mooi moment dus voor een reflectie op vele schrijf- en voorbereidingsuren met nadruk op de laatste, want wanneer er eenmaal een geschikt onderwerp uit het brein ontsproten is kost de invulling vaak niet zo veel moeite meer.

Om gemotiveerd te blijven voor het schrijven van columns is feedback een onmisbaar fenomeen, niet alleen in de vorm van schriftelijke reacties maar zeker ook van ontmoetingen met (on)bekenden die laten blijken een al dan niet kritische lezer van je schrijfsels te zijn.

Er wordt dus gelukkig ook nog gelezen in deze tijden van youtube, instagram en Facebook!

Feedback volgt indirect ook uit het bijhouden van het aantal lezers, al is dat getal vooral een indicatie van de populariteit van het onderwerp en niet zozeer van de originaliteit van de column.
Zo vermoedde ik vooraf al dat Taal en Poëzie geen leescijferkanon zou zijn en dat Eenjarige single veel lotgenoten zou aanspreken.

Vaders van 3 dochters uit juni 2015 voert de lezerslijst aan gevolgd door een recente vakantiecolumn uit Zwitserland waarin 1 van die 3 dochters een belangrijke bijdrage had.

Columns die locale discussies los maken (de nieuwe Fenacoliuslaan, Wielrenners en de Wip, Versmalling op de Zuiddijk en Hij komt) scoren uiteraard ook goed en de derde trekker blijken mijn beschreven pogingen te zijn om de zwemkunst ooit nog eens machtig te worden.

Verder is sport trouwens geen item waar de lezers van maassluis.nu warm voor lijken te lopen. Zelf dacht ik met Net een echte Tourrenner en Elfstedentocht aansprekende titels te hebben, maar het werden twee van de slechtst gelezen columns. Verkeerd getimed vermoedelijk, want zeker die schaatstocht langs 11 Friese steden houdt heel Nederland bezig zodra op de vaarten een vliesje ijs ligt. Tekenend wat dat betreft vond ik de relatieve nieuwsstilte die afgelopen week volgde op het nieuws dat deelnemers aan de volgende 11-stedentocht verplicht gaan worden om met helm op te schaatsen.
Een (fiets)helm!
Het is voor mij het definitieve einde van het heroïsche karakter dat aan dit oer-Hollandse evenement met uit de klei getrokken boerenzonen, samenzwerende provinciegenoten en bonkige spruitjeskwekers wordt toegeschreven en dat sinds 1909 een prachtige conduitestaat met schaatshelden heeft opgebouwd. Daarmee is de 11-stedenorganisatie er dus zowaar in geslaagd  het broeikaseffect rechts in te halen :-).

Het moge duidelijk zijn, ik wil me ook de komende maanden niet te veel laten leiden door de leescijfers als wel door de grootte van de emoties die onderwerpen in me losmaken.
Gelukkig gaan die twee overigens meestal hand in hand.
Op naar de volgende 100?!