Column: Patiënt

‘Zou het dan toch mis kunnen gaan?’, dacht ik wat ongerust toen er een bed door de ziekenhuisgang werd gereden met daarop een ogenschijnlijk levenloos persoon, gewikkeld in een warme deken waarboven een lijkbleek hoofd zichtbaar was, dat nog eens geaccentueerd werd door weelderige zwarte krullen. 

Net op dat moment werd mijn naam geroepen en bracht een zuster me naar een kamer met bed en blikken kast en drong plots tot me door dat ik voor het eerst ‘klant’ was in een ziekenhuis, oftewel patiënt. Weliswaar voor een lichte ingreep zijnde het wegwerken van een koetsiershandje maar door de behandeling die me ten deel viel begon het toch serieus aan te voelen.

Na het verplicht slikken van 2 pillen paracetamol en een kalmeringstablet mocht ik een uur lang naar mijn knorrende, al ruim 6 uur nuchtere maag luisteren alvorens me werd gesommeerd me uit te kleden en zo’n typisch afstotend vaal ziekenhuishesje om te doen waarin elke gezonde persoon er hulpbehoevend uit gaat zien.

Zeker wanneer je vervolgens op bed moet gaan liggen en een verpleger je door de gangen naar de anesthesieruimte duwt kijk je schuchter om je heen in de hoop geen bekende gezichten te ontwaren.

Bij de anesthesie blijkt er een gezellige drukte te hangen met vijf bedden naast elkaar tussen apparatuur met slangetjes, lichtjes en piepjes. In een mum van tijd zit er zowel links als rechts een infuus in mijn arm en wordt het bloed uit mijn linkerarm geperst met een drukverband. Nadat er een verdovend middel is toegediend duurt het een half uur voordat het gevoel in de onderarm volledig is verdwenen.

In de tussentijd maak ik kennis met een hier werkende oud-clubgenoot van AVW (toch die bekende dus) die wat al te bezorgd wordt als ik hem mededeel dat het hier wel 25 graden lijkt, terwijl het er maar 18 schijnen te zijn. Mijn hoofdsteun wordt abrupt omlaag gedaan, want dat laatste zou wel eens een voorteken kunnen zijn voor flauwvallen, zeker omdat de hartslag van marathonlopers zo verdomd laag is.

Wanneer ik, nog geheel bij kennis, naar de operatiekamer ben geduwd moet ik op een ander bed gaan liggen waarbij ik zelf  mijn linkerarm onder controle moet houden. Die voelt ijskoud, zwaar en vervreemdend aan. Het commando ‘beweeg’ richting hand functioneert in het geheel niet meer. Gaat dat weer goed komen?

De operatie zelf is binnen 10 minuten gepiept. In een ooghoek zie ik dat de plastisch chirurg met zijn pincet vlezige harde substanties uit mijn handpalm vist terwijl hij wat moppert over de hoeveelheid bloed die nog vrijkomt en tegelijkertijd met zijn collega’s over films en tv-programma’s babbelt. Op de achtergrond klinkt radio 538 welke ik mocht prefereren boven Sky radio. De klant is immers koning.

Helaas heb ik na de operatie lang niet zo veel inbreng in de lengte van de wachttijd en duurt het nog bijna een uur voor ik mag beginnen aan die sterk gewenste boterham. Om de 5 minuten komt iemand informeren of het goed gaat, terwijl het apparaat achter me klaaglijk piept omdat de hartslag onder de 45 blijft hangen.  Het gevoel in de linkerarm is dan al lang teruggekeerd.

Na 3 en een half uur sta ik weer op Schiedam Nieuwland en ergert het me ouderwets als ik in Maassluis bij het ov-chippoortje constateer dat de tussenstop in Schiedam het enkeltje Rotterdam-Maassluis dertig procent duurder heeft gemaakt.
Met die hand zit het dus wel goed!

20/09/2014