Rekenen

Afgelopen donderdag was het weer rapportdag op basisschool de Dijck.
De afgelopen tien jaar is dat bij ons altijd een tamelijk eentonige aangelegenheid geweest met twee dochters die op alle onderdelen goed scoorden, maar met de springerige jongste uit groep 5 is het een iets ander verhaal. Ze had dit keer zelfs een gezinsprimeur zijnde een onvoldoende. Niet geheel onverwachts stond deze bij het blokje rekenen daar ze vanaf haar jongste jaren al moeite vertoont met het geven van de juiste antwoorden op sommetjes en tafels.

Het lijkt er sterk op dat bij de geboorte al vaststaat of een mens rekenvaardig wordt of niet. Ergens in ons brein zal cijferbegrip zijn gesitueerd waar je je leven lang last of gemak van kan hebben.

Zelf schijn ik, dankzij 2 oudere broers, al op erg jonge leeftijd tot hoofdrekenen te zijn aangezet met als gevolg dat ik tot op de dag van vandaag een lichte cijfertic vertoon.

Dat uit zich van het onthouden van bsn-nummers van mij zelf en mijn fiscale partner tot het dwangmatig willen uitrekenen van benzineverbruik en gemiddelde snelheden en tot het willen tanken totdat het bedrag precies mijn pincode bereikt heeft. Vaak volkomen nutteloos dus maar soms ook erg makkelijk als er een rekening- of telefoonnummer gevraagd wordt en je dat je niet meteen kunt opzoeken. Overigens kende ik vroeger veel meer telefoonnummers uit het hoofd dan nu, wat uiteraard direct te wijten is aan de mobiele telefoon die het ons eigenlijk veel te makkelijk maakt omdat je bij een belletje alleen nog maar iemands naam hoeft in te toetsen.

Zou me niets verbazen als het onthouden van cijfers, evenals het onthouden van makkelijk te googelen  feiten steeds zeldzamere kwaliteiten van de mensheid gaan worden. Net zoals het fijne  natuurlijke richtingsgevoel straks volkomen vermorzeld zal zijn door het veelvuldig gebruik van de steeds betrouwbaardere navigatiesystemen. Vrees ik.

Verschil in rekenvaardigheid en daarmee onbegrip tussen twee grote bevolkingsgroepen zal echter zonder twijfel blijven bestaan. Wat dus al begint onder 1 dak waar een bijna 9-jarige als enige gezinslid in de voetsporen van haar oma lijkt te treden.
Die dreef immers haar wiskundeleraar tot wanhoop toen ze na zijn ongetwijfeld passievolle en heldere uitleg tot het volgende veelzeggende antwoord kwam:

‘ja, ik snap het wel, maar ik begrijp het niet!’.