Veel veertigplussers worden op den duur overvallen door een nostalgisch gevoel naar hun jeugdperiode, toen de wereld overzichtelijk en de toekomst zorgeloos was.
Hoe langer de herinnering is geleden hoe meer de hersenen er een eigen, vaak positievere, inkleuring aan zijn gaan geven, wat ongetwijfeld een evolutionaire achtergrond zal hebben. Overheersende somberheid is immers moeilijk te rijmen met geslaagde voortplantingsdrift.
Die opduikende nostalgie leidt onder andere tot het organiseren van reünies van lagere en middelbare schoolklassen waar ook ik twee jaar geleden mee geconfronteerd werd. Het betrof er een van een lagere school uit Maasland, waar ik 35 jaar geleden dus in mijn herinnering een prima tijd had doorgebracht en waarvan ik de meeste klasgenoten nadien niet meer heb terug gezien.
Of het aan mijn onbetrouwbare geheugen of aan de tand des tijds bij betreffende personen lag is me nog steeds niet helemaal helder maar opmerkelijk genoeg wist ik meerdere klasgenoten bij de eerste oogopslag niet te herkennen.
Sterker nog, 1 persoon die ik ook nog op de middelbare school had meegemaakt had een dermate grote metamorfose ondergaan van een kortblonde brildragende wijsneus naar een vrijbuiter met lange donkerbruine pijpenkrullen en een baard van drie dagen, dat het me niet lukte om op enigerlei wijze een link te leggen tussen de oude en de nieuwe verschijning.
Bij de anderen lukte het me wel om na enkele momenten die overeenkomsten tussen jong en oud te zien, wat eigenlijk wel een geruststellend gevoel gaf.
Verbijsterend vond ik in dat verband de vertoonde geestelijke lacunes van het roodharige meisje, dat vroeger enorm gepest was en nu het lef had om die irritante klasgenoten weer onder ogen te komen. Ze bleek geen enkele jongen meer te kennen. Alsof er delen van haar harde schijf waren gewist.
Een jongen daarentegen, die bekend stond als ‘knipperlicht’ en het destijds ook zwaar te verduren had, deelde de organisatie vooraf mee geen enkele behoefte te hebben om langs te komen en met hem een handvol anderen, waarvan de redenen van afwezigheid diffuser waren.
Dat er meer onvrede bleek te hebben geheerst in ons schooljaar merkte ik tijdens enkele gesprekken en dan met name het laatste jaar onder een strenge meester. Onvermijdelijk associeerde ik de door hen beschreven sfeer met die van Bint uit de roman van Borderwijk, terwijl ik het zelf juist als zo’n relaxed jaar had ervaren…
Veel bleek echter wel vertrouwd te zijn en in de loop van de middag kregen de goede herinneringen de overhand en voelde ik weer een goede klik bij enkele oude vriend(inn)en.
Toch vertrok ik na de barbecue met een minder positief gevoel over ons schooljaar dan waarmee ik bij de reünie arriveerde. Maar ja, dat zet mijn brein wel weer recht de komende jaren :-).
19/07/2014
2 Reacties
Roodharige meisjes,
zijn nu de saucijsjes.
Leuk Reunie. Vorig jaar ook meegemaakt. Ik herkende ze nog allemaal, We herkenden elkaar allemaal. Sommige grijs en dat ene jongetje iel en klein nu een grote forse vent 😉 Tja.. dan merk je dat je ouder wordt 😉