Column: UWV

Ruim 20 jaar geleden deed ik mijn eerste ervaringen op met een uitkeringsinstantie (USZO). Mail en Internet waren nog niet bekend, dus verliep de communicatie via brieven en telefoon. In mijn herinnering liep alles stroef in die tijd en heb ik regelmatig met ingehouden woede aan de telefoon gehangen omdat er weer eens een brief of niet op de juiste afdeling of helemaal niet aangekomen was.

‘Dit liever nooit meer’, prentte ik in mijn hoofd nadat ik werk had gevonden als onderzoeker aan de TU Delft. Via enkele omzwervingen belandde ik half jaren negentig uiteindelijk in de IT-sector en bestond de dreiging van een hernieuwde kennismaking met een uitkeringsinstantie slechts in theorie.

Tot enkele jaren geleden toen de malaise toesloeg in de financiële wereld. Het detacheringsbedrijf waar ik voor werkte ging eind 2011 failliet, wat mij nog niet direct raakte omdat ik een opdracht had bij Nationale Nederlanden en dus meegenomen werd in de doorstart. Einde vorig jaar liep echter ook die opdracht ten einde, waarna het detacheringsbedrijf slechts 3 maanden geduld bleek te hebben voor mij ontslag werd aangezegd.

Eind maart schreef ik me dus weer noodgedwongen in voor een uitkering, tegenwoordig het domein van het UWV. Gezien mijn eerder genoemde ervaringen en het feit dat de uitkeringsinstantie recentelijk vaak negatief in het landelijke nieuws heeft gestaan verraste het gemak en de snelheid van de inschrijvingsprocedure me in positieve zin. De enige verplichting die ik vervolgens had was wekelijks een sollicitatieactiviteit verrichten, wat ook een netwerkgesprek of een belletje met een werkgever mocht zijn, en die vermelden in ‘Mijn Werkmap’ op werk.nl.

Pas na 3 maanden vruchteloos solliciteren werd ik uitgenodigd op het Heiman Dullaertplein in Rotterdam voor een gesprek met mijn ‘werkcoach’ die tot dan toe geheel anoniem was gebleven. Bijna werd ik direct teruggestuurd omdat ik geen (kopie van een) paspoort bij me had, maar wanneer ik beloofde die de dag erna te komen afleveren kon het gesprek wel doorgang vinden.

Een gesprek dat niets bleek toe te voegen. Zo werd me bijvoorbeeld geadviseerd om opvallende kleurtjes te gebruiken in mijn cv om de werkgever te paaien, al vond men het tegelijkertijd een goed teken dat ik op basis van dit cv al meerdere keren was uitgenodigd voor een gesprek.

Om te benadrukken dat ik thuis niet lui achterover zat meldde ik nog tussen neus en lippen door dat ik vrijwilligerswerk deed voor maassluis.nu, waarna de werkcoach ineens vol aandacht was.

voor vrijwilligerswerk moet je toestemming hebben van het UWV!

Ik legde uit dat er geen betalingen in het spel waren, dat ik niemand van werk afhield en het mijn sollicitatieactiviteiten niet in de weg stond maar de slapende hond bleef nu in de waakstand. De dag erna stelde ik een vrijwilligerscontract op met het verzoek om onbetaald redactiewerk te mogen (blijven) doen waarop binnen een week reactie volgde:

UWV verstaat onder vrijwilligerswerk niet-betaalde werkzaamheden die behoren tot het traditionele vrijwilligerswerk. Hier gaat het om onverplichte activiteiten binnen een organisatie die een ideële doelstelling heeft of een maatschappelijk nut nastreeft en welke activiteiten doorgaans een aanvullende karakter hebben op bestaande maatschappelijke voorzieningen. (kerk; vereniging). Deze organisatie is voor haar activiteiten overwegend afhankelijk van de inzet van onbetaalde medewerkers. De te verrichten activiteiten worden niet beloond en worden normaal gesproken niet door betaalde werknemers verricht. De niet-betaalde werkzaamheden gelden in het maatschappelijk verkeer niet als activiteiten waarvoor beloning mag worden verwacht.

Opvallend genoeg gevolgd door:

Wij zijn van mening dat de door u geschetste werkzaamheden hier niet aan voldoen en geven dan ook geen toestemming tot het verrichten van dit werk.

Gelukkig mag ik maandag aan de slag bij Allianz in Rotterdam en kan ik gewoon weer vrijwilligerswerk gaan doen…

06/09/2014