Miljoenen jaren geleden schijnen we geëvolueerd te zijn van water- tot landbewoners, waarmee het nut van (snel) voortbewegen in water geheel kwam te vervallen.
Mogelijk door dat verre verleden èn omdat we de eerste 9 maanden van ons bestaan nog steeds ondergedompeld zitten in een waterige omgeving, geeft een warm bad of een verfrissende duik in buitenwater ons toch nog steeds een weldadig, gelukzalig gevoel. Het is alleen geen automatisme meer dat we vanaf de geboorte kunnen blijven drijven met als gevolg dat zwemlessen nodig zijn om het water de baas te kunnen blijven.
Dankzij mijn 3 dochters heb ik de afgelopen 10 jaar dus vele malen als niet-aandachtig toeschouwer het warme zwembad mogen bezoeken, waarbij het accent lag op de vroege zondagmorgen. Als je vóór die tijd ook geen fan bent geweest van het bezoeken van willekeurig welke zwemgelegenheid en de jongste spruit eindelijk diploma C heeft gehaald (2013), is de kiem voor een langdurige zwembadonthouding wel gelegd.
Toch is daarin het laatste jaar plots een kentering opgetreden.
Wellicht heeft het 400-jarig bestaan van Maassluis daar ook een rol in gespeeld toen ik me een paar weken na de Westland Marathon waagde aan het rondje Kerkeiland. Bijna onwel wordend van de olielucht met het hoofd steevast boven water, dreef ik ergens in het achterveld hulpeloos tussen de hoge havenkades, de Furie en de Hudson en was ik bijzonder blij na 750 meter schoolslag weer op het droge te mogen klauteren. Ondanks een watertemperatuur van 19 graden Celsius bleef daarna nog urenlang het kippenvel op mijn lijf staan en dat had zeker geen emotionele betekenis.
In diezelfde periode nam ik het besluit om een nieuwe sportieve uitdaging te gaan zoeken.
Naast hardlopen is wielrennen ook altijd een hobby van me geweest en dus was het niet vreemd dat bij die zoektocht de triatlon in beeld kwam waar beide sporten immers in beoefend worden. Een uitnodiging van het team TriFa om in 2015 in hun tweede herenteam te gaan deelnemen aan de landelijke competitie overwon tenslotte mijn weerzin tegen het derde onderdeel.
Sinds begin dit jaar probeer ik me dus te bekwamen in de zwemsport met hulp van een uitstekend zwemmende AVW’er, die zich bij de aanblik van mijn eerste voortbewegingen in het Dolfijn vertwijfeld zal hebben afgevraagd waar hij zich in vredesnaam aan gecommitteerd had. De maanden erna heb ik vrij trouw 2x per week het zwembad bezocht en worden de eerste contouren van zwemvaardigheid nu zichtbaar. Maar het gaat langzaam. Ondanks alle goedbedoelde adviezen, hulpmiddelen (mijn twee blauwe zwemvliezen zijn inmiddels berucht) en veertig baantjes per bezoek brengt een baantje ‘kale’ crawl met doelloos trappelende benen me nog steeds in acute ademnood.
‘Komt goed hoor’, weten mijn medezwemmers te melden maar soms twijfel ik er na weer een hap chloorwater en een proestbui ernstig aan.
Over een paar weken zal het buitenwater warm genoeg zijn en kan ik het drijfbevorderende wetsuit uit gaan proberen. Ondanks de angstaanjagende verhalen over muskusratten, aalscholvers, zwanen en aardedonkere tunnelbeelden kijk ik daar eigenlijk wel naar uit. Het moet duidelijk maken of een echt landmens binnen een paar maanden de evolutie deels weet om te keren…
4 Reacties
Iets fanatiek doen waar je (nog) niet goed in bent, dwingt bij mij respect af.
Hopelijk scheelt het dat je zwemgroep naast ambitieus ook gezellig is. Tot zaterdag 08.00 uur
Arthur
Ron, je verhaal is herkenbaar. Ik ben 2,5 jaar ook weer gaan zwemmen op mijn 52e in het Haagse hofbad. Ik ben inmiddels aardig fanatiek geworden. Wat clinics, veel YouTube instructies bekeken. Alleen mijn benen bungelen er wat achteraan, daar moet ik ook eens een projectje van maken. Succes bij de dames Nell! Ed
Ron zet door met alles wat binnen jouw (drijf)vermogen ligt.
Heel Veel Suc6 Met de Triatl(R)on!