Column: Smoelensmid

Toen Sander en ik graag kinderen wilden, hebben wij nooit over een zogeheten taakverdeling gesproken. Dat hadden we wel gedaan toen we samen gingen wonen. Hij zou stofzuigen. Uiteraard niks van terecht gekomen dus nu met kindjes ben ik er niet eens aan begonnen. Oh en niet omdat Sander niet wilde stofzuigen hoor. Ik vond gewoon dat hij het niet goed deed. Ik deed het liever zelf. Zoals ik alles liever zelf doe. Zo dus ook met mijn kindjes.

Maar, de enige deal wat we gemaakt hebben is, dat hij met de kinderen naar de tandarts zou gaan. Dit gaf ik wel erg graag uit handen. En zo nam ik alle luiers op me, het ziek zijn, de doktersbezoeken enz. Maar niet de tandarts!

Totdat ze dan oud genoeg zijn en naar de tandarts moeten. Zaterdagochtend. Gezellig met papa naar de tandarts. Helaas is het bij de voordeur huilen want mama moet ook mee. Ja maar, ik uuhh, mama moet eigenlijk …
Oké oké, mama trek haar schoenen aan en gaat ook mee. Angstzweet in mijn handen. Hun tandarts is de mijne niet maar toch. Alleen de ruimte al. En dan zie je zo’n kleine hummel in de stoel. Wat wilde ik graag ruilen. Dan zelf maar een rot gevoel maar niet mijn kleintjes! Gelukkig mankeren ze niks en mogen ze na een half jaar weer terug. Zo dit heeft mama toch mooi overleefd. Helaas gaat mijn mannetje een bezoek later wat mankeren en moet hij behandeld worden. Op dinsdagmiddag. Waar is papa nou, hij zou toch de tandarts bezoeken doen? Papa is werken en dus mag mama. Ongelooflijk, ik zou die tandarts het liefst al zijn eigen tanden uit zijn mond rammen! Het lijkt wel een beul zoals hij met mijn ventje omgaat.

En daar gaat weer die knop om. Hetzelfde als bij het stofzuigen. Ik ga dit wel doen. Maar dan op mijn manier. Een betere manier. ( uiteraard kan Sander niks aan zo’n maffe tandarts doen)

Zo race ik een paar weken later naar mijn tandarts en vertel het verhaal. De vulling die de beul geplaatst heeft is er al twee keer uitgevallen. Kind ondertussen net zo panisch voor de tandarts als ik. Zijn assistente hoort mij vriendelijk aan en maakt een afspraak voor de kinderen voor controle en een afspraak later voor het vullen van Mitch. Mijn mannetje met gierende hartkleppen in de stoel, mama over hem heen gebogen om zijn handjes vast te houden. Het zweet gutst van mijn hoofd. De tandarts begint. Weer zou ik graag met dat kind willen ruilen zeg! Want ondertussen heeft deze tandarts het voor elkaar gekregen, in de loop van 16 jaar, dat ik niet meer panisch ben. Ik ga niet fluitend maar ik heb ook geen nachtmerries meer in de twee weken voor de afspraak. Maar om mijn kind nu zo te zien, vreselijk! Tijdens de behandeling zeg ik tegen de tandarts: Weet je nog dat Bianca mijn handen vasthield bij mijn eerste afspraak? Bianca was zijn toenmalige assistente en rechterhand. Langzaam verschijnt er een glimlach op zijn mond. Wat zal hij gedacht hebben?

De tandarts, om mij te laten zien dat hij maar gewoon een mens is, waar ik niet bang voor hoefde te zijn, kwam bij mij in de kapsalon zijn haar laten knippen. Iedere zes weken weer. Zodat ik aan hem kon wennen. Hoe lief is dat?!

Mitch is klaar. Hij vond de tandarts van mama veeeeeeel beter dan die andere.

En nu als een gek naar de speelgoedwinkel want dat heeft hij wel verdiend!