MAASSLUIS | Schijn bedriegt. Het overkomt iedereen wel eens. Soms steken de reacties van de omgeving en dan moet je dat even kwijt. Delen met anderen. In de hoop op enig begrip.

Maassluis, ik wil ook even wat kwijt.

Allereerst: steen en been klagen hoort een beetje bij ons volk. Zeker in deze coronatijd… dan dit weer niet goed, dan dat weer niet. Te weinig mensen op je terras, dan weer teveel mensen. Rechts lopen in de Nieuwstraat, file bij de bakker… Nu lekker weer, straks weer te warm, te droog…2 mensen tegelijk in de lift…wachten, wachten..Afijn, ik hoor daar waarschijnlijk zelf ook bij.

Door dat ik redelijk ernstig ziek ben, ben ik gekluisterd aan huis, naast de vele keren dat ik naar Erasmus ga voor bestraling en soms chemo, 1 x per week. In de eerste weken thuis heb ik weinig visite ontvangen vanwege de corona, soms zoon met kleinzoon of zoon met kleindochter. Nu wat meer… het mag weer.

Iets anders, wat ik kwijt wil: ik stond 2 maanden geleden met een mevrouw in de lift die de uitstraling van een oude verbitterde zure bom heeft – waar ze niets aan kan doen – glimlachen kost nu eenmaal een hoop moeite voor sommige mensen. Er was een hevig zuchten en puffen. Ik waagde me eraan om te zeggen ’’Nou nou, wat een gezucht, mevr. P.’’ Dit was recht tegen het bekende zere been. ‘’Dat moet jij zeggen, jij die nooit wat mankeert en bij wie alles voor de wind gaat.’’

De reis was te kort om uit te leggen mevr. P. Bij deze dan maar: die kanker die ik nu heb is niet het enige in de laatste 3 jaren, zo zijn er nog 3 redelijk ernstige dingen geweest, mevr. P. U hoeft met mij geen medelijden te hebben, draai uw hoofd vooral om als ik u weer tegenkom, op straat en in de lift. Ik zal een glimlach op m’n gezicht toveren, geen moeite mee en zucht en steun gerust voort, mevr. P.  Als u dit toevallig leest of uw vriendin/schoonzus… misschien een reden om anders met mensen om te gaan, mevr. P?

ik moest met name dit laatste voorval toch even kwijt,

PS

Nu roept ons  balkon, ik ben net terug van een wandelingetje… o ja m’n voedingspomp ging mee in de rugzak.

vriendelijke groet,

Ton van Arkelen


S A M E N L E V E N   is een WERKWOORD

Hoofd Redactie

Hoofd Redactie

Hoofdredactie van Maassluis.Nu | Verzorgt berichtgeving die niet onder een specifiek redactieteam valt

1 Reactie

  1. Carla Brouwer
    23 juni 2020 at 15:15

    Voor iedereen nuttig dit verhaal, ik zal er ook op letten wat vrolijker in het leven te staan. En over andermans wel en niet leed heb ik al geleerd 40 jaar geleden in het Sophia ziekenhuis! Dank voor het delen.