© www.maassluis.nu - Denk jij ook wel eens zo?

ingezonden stukZou ik het durven… De overstap wagen? Niet eens zozeer voor mezelf. Maar voor mijn kinderen. Wat voor toekomst hebben zij hier? Vol honger, angst en geweld. Ook het leven van mijn man is hier niet zeker, hij kan elk moment opgepakt worden.

Wij hebben gespaard, voor zover dat mogelijk is, en onze schamele bezittingen verkocht. Morgen… morgen gaat het gebeuren. Dan worden we opgehaald en naar de boot gebracht. Velen zijn ons voorgegaan, naar het beloofde land, daar waar we niet bang hoeven te zijn. Waar we veilig zijn en hopelijk een beter leven krijgen. Familieleden zijn ons voorgegaan. Wij hebben niks meer van hen vernomen maar waarschijnlijk zijn ze te druk bezig een nieuw leven op te bouwen. Daar, in het beloofde land.

Aangekomen bij de boot blijken we niet de enigen te zijn. Bang kijk ik mijn man aan. ‘Loop maar’,  gebaart hij: ‘Het komt goed’. Maar het komt niet goed. De boot blijkt veel te zwaar beladen en al snel maken wij water en hangt de boot scheef. Kinderen krijsen, moeders proberen hen gerust te stellen. Vaders kijken stuurs voor zich uit. Ik druk mijn baby nog dichter tegen mij aan en houdt mijn peuter’s  handje stevig vast. Het gaat mis. Ik ben bang. Zo vreselijk bang. En dan wordt alles zwart…

Duizenden kilometers verderop vieren mensen feest. Feest? Wat valt er te vieren dan? Het feit dat jij en met jou honderden andere onschuldige mensen het leven lieten. Verdronken in de woeste golven van de zee. Blij dat “die drijfnegers” het vaste land niet gehaald hebben.

Is dit echt? Bestaat het werkelijk dat er mensen zijn die zo denken? Natuurlijk klopt er van alles niet aan het asielbeleid maar is het mogelijk dat de ene mens de dood viert van de ander? Terwijl diegene op zoek was naar dat wat wij allemaal als normaal beschouwen? Leven in veiligheid zonder angst en honger? Mag je hen dat kwalijk nemen en zouden wij in hun situatie niet hetzelfde doen? Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld en wij… wij mogen God, Allah of wie dan ook op onze blote knietjes danken dat we hier geboren zijn.

Deze gedachte wil ik met iedereen delen.

Gonnie van Vliet

 

Schrijvende Lezer

Schrijvende Lezer

Een Lezer van Maassluis.Nu (M/V) | Stuurt stukken in om zorgen of ideeën te delen met alle Sluizers |
Inhoud is voor rekening van de opsteller | De redactie onthoudt zich van censuur op de inhoud

1 Reactie

  1. 17 mei 2015 at 18:00

    Mooi geschreven hoor…hoop dat velen zo denken, dan is er misschien nog hoop voor de toekomst…