COLUMN (1): Wijsheid, burgemeester

Leo van der Wel is verhinderd, maar zijn medesteunraadslid Paul neemt graag de honneurs waar.

Redactie

Paul, het is tijd om eens een column te schrijven, zag ik in mijn mail voorbij komen. Nu ja, dat is lekker zeg. Ik heb geen idee hoe je zoiets doet. Het moet vast gaan over het mooie Maassluis met zijn prachtige vlieten, mooie panden en historische karakter. De plek om heerlijk te vertoeven en te wonen in een van de reeds bestaande of nieuw te bouwen woonwijken. Ik laat mijn gedachten nog even verder gaan en zie de Groote kerk, de winkelcentra en andere mooie beelden voorbijkomen. Leuk natuurlijk, maar misschien iets te zoetsappig.

Iets over politiek dan. Sinds enige tijd verkeer ik ook in die kringen. Maar wat zou een lezer eigenlijk boeien? Het wordt steeds moeilijker om met politiek gepraat, mensen aan je te binden. We zijn het zat in Nederland. De mooie volzinnen doorspekt met beloften doen ons niets meer. We voelen het niet meer en zoeken dus naar een weg om dat te laten merken. Het gaat kennelijk niet altijd meer om de inhoud, maar om hoe werk ik mij op de voorgrond, en win ik weer wat stemmen.

Het is helemaal van nu om zaken op de persoon te spelen. Daarvan hebben we voorbeelden kunnen zien, zelfs vanuit onze Tweede Kamer. Moet ik daar dan ook aan beginnen? Moet ik een plaatselijke politicus vangen op een woord of een verspreking in zijn of haar betoog? Moet ik echt iemand bij de enkels afbreken om in de schijnwerpers te kunnen staan? Nee toch zeker. Gewoon in gesprek zijn, overeenkomsten op zoeken en verschillen bespreekbaar maken, dat zou toch de beste weg zijn. Daar hoeven we toch niemand voor te beschadigen?

Dat idee voor een column zal ik dan ook maar laten varen.

Ik ben eigenlijk even helemaal niet bezig met het maken van een column en verzand in andere gedachten. Even sta ik stil bij de commissievergadering over Integrale Veiligheid. Best interessant. Er waren weer tabellen en cijfers, maar ook mooie volzinnen. Uiteindelijk wel met de boodschap dat het, buiten wat aandachtspunten om, eigenlijk best wel goed gaat in Maassluis. Allerlei criminaliteitscijfers worden tegen het licht gehouden. Er waren veel “groene” getallen te zien. Mooi toch?

Maar ja, er springt altijd wel iets in het oog waar vragen over gesteld kunnen worden. Geweldsmisdrijven bijvoorbeeld. Al jaren blijven we een beetje hangen rond hetzelfde aantal. Soms zitten we iets onder de streep, en soms er ietsje boven. Dat is even pech hebben. In 2018 zaten we iets boven het streepje.

Ik hoorde iemand zeggen: “Burgemeester, wat gaat u daar aan doen?”

Die vraag is in ieder geval bij mij blijven hangen. Je zal maar burgemeester zijn en hier antwoord op moeten geven. Eerlijk gezegd zou ik zo een, twee, drie geen antwoord kunnen geven.

Hoe zou onze burgervader bijvoorbeeld iemand kunnen tegenhouden die zijn partner een paar blauwe ogen slaat, zonder schade aan het eigen gezicht op te lopen. Hoe zou hij sowieso kunnen weten wanneer er sprake zal zijn van geweld om er vervolgens tussen te kunnen springen.

De meeste geweldszaken ontstaan op momenten dat je het niet verwacht en er geen burgemeester in de buurt is. Misschien is het beter als we dat probleem van de schouders van deze hoogwaardigheidsbekleder afhalen, en dit voor hem oplossen. Een beetje geven en een beetje nemen. Wat geduld en een hart voor een ander. En vooral weer communiceren. Met goede argumenten weten we elkaar wel te vinden en het voorkomt geweld.

Ach ja, ik was bezig met een column. Nog steeds geen idee waar het over zou moeten gaan.

Misschien een volgende keer.