column nr: 74

Waar ik normaal aardig beschik over stalen zenuwen, leken ze de laatste weken wel van elastiek. Ze sprongen van links naar rechts, op en neer, eroverheen en weer terug.

De weken voor mijn operatie. Ik zag er als een berg tegenop.

Door mijn laatste column wist iedereen dat het stond te gebeuren maar de datum heb ik bewust verzwegen. Ik wilde gewoon zo normaal mogelijk doen en niet dat alles in het teken van de operatie stond. Ik hoef niet in die belangstelling van zielig te staan en de “komt goed” berichten wilde ik ook niet. Want natuurlijk komt het goed. Maar in mijn hoofd kwam er toch wel eens het scenario dat de arts uit zou schieten met zijn beiteltje, hersenen zou beschadigen en ik voortaan als een kas-plantje verder zou moeten.

Wat ik het ergste vond is dat ik niet wist met wat ik uit de operatie zou komen. Simpelweg mijn eigen gehoor wat het weer iets beter zou gaan doen of een CI. De arts gaf mij 75% kans van slagen om mijn eigen gehoor te maken.

En zo ontwaakte ik uit de narcose van 6 uur. Mijn ogen nog amper open en dan de vraag of ik ijs wilde. Nee, geen ijs.

Heb ik een CI? Ja …

Eerlijk gezegd werd de grond even onder me vandaan geslagen. Mijn angst werd waarheid… ik ben nog maar even verder gaan slapen.

Ook hier lieten mijn eigen oren me dus weer in de steek. Ik heb werkelijk geen reet aan die krengen. Hoe is het dantoch weer mogelijk dat ik bij die kleine 25% zit. Twee operaties voor de prijs van één. Welke pijnlijker was, daar ben ik nog niet over uit. En nu moet ik dus gaan leren horen met mijn CI. Zowel mijn telefoon als tab weigeren het woord CI op te slaan waardoor ik deze steeds moet herstellen omdat CI automatisch het woord vindt. Zwaar irritant. Kan zijn dat ik standje opgefokt ben en me er opeens aan irriteer. Nou ja, ik heb dat ding maar omgedoopt tot mijn chippie. Klinkt wat minder hard ook. En ik hou van chippies. Naturel, paprika, maakt allemaal niet uit. Dus hoop ook van dit chippie te gaan houden.

En zo lig ik al vanaf maandag avond op de bank. Ik voel me alsof ik een fles Bacardi in m’n kraag heb, in een rubberbootje op de woeste zee zit. Verder gaat het aardig. Oh ja en heb ondertussen haar wat lekker aan mijn kop vastgeplakt zit. Bah bah.

Maar dinsdag gaan de hechtingen eruit en hoop ik weer alles te mogen wassen.

Of ik kan horen? Geen idee!

Tien februari kreeg ik de binnenkant van mijn chippie en 6 maart volgt de buitenkant. De eerste aansluiting. Super spannend natuurlijk weer! En dan is het aan mij om aan chippie te wennen. Dat schijnt niet zonder slag of stoot te gaan, maar we gaan alles op alles zetten om zo snel mogelijk te kunnen horen.

Want ondanks dat ik me nu een vaatdoek voel: ik ga me natuurlijk niet in een hoekje laten zetten door die shit oren en ik kom alleen maar sterker uit de strijd!


Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 505 lezers

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |

2 Reacties

  1. Bea Scheurwater
    16 februari 2020 at 13:38

    Houdt je taai. Je bent een vechtertje, het gaat je lukken. succes en beterschap

  2. Gerard Wegdam
    16 februari 2020 at 11:40

    Geweldig stukje en wij leven natuurlijk met je mee , en dat het goed komt zeggen we natuurlijk niet, dat weet je zelf al.