Column : Beter een goede buur dan een verre vriend

Dat je op een camping vele buren en weinig vrienden hebt, moge duidelijk zijn evenals het gegeven dat je eerstgenoemden er niet voor het uitkiezen hebt. Na enkele relatief rustige dagen op een megacamping in Kroatië stemden onze (Ooster)buren midden op de dag opeens luid af op een Oostenrijkse nieuwszender.

Eerst ben je verbaasd, daarna ga je de situatie aftasten; is dit een incidentele actie of is aan de reacties van andere campingburen te zien dat hier sprake is van een al langer spelend probleem? Na een minuut of tien besluit ik tot een afkoelingsperiode op het toilet om bij terugkomst meteen door te lopen naar de nog niet gedempte lawaaibron.

‘Kan es etwas leiser? Danke!’

Het gewenste resultaat wordt direct bereikt al voorvoel ik dat het een Pyrruszege is, wat een avond later wordt bevestigd. Twee mannen lachen zich voor hun caravan van tien tot een uur ’s nachts een breuk om filmpjes die op een laptop voorbijkomen. Hun lachvolume is dermate hoog dat slapen binnen tien meter afstand bijna ondoenlijk is. Wanneer Norah (8) wakker wordt loop ik met haar naar de WC langs het komische duo en meld hen ten overvloede dat dit de gevolgen van hun ontspanning zijn. Opnieuw met gewenst resultaat, zij het pas na enige tijd.

De avond erna is de groep voor de tent verdubbeld en wordt er tot twee uur luid gediscussieerd en gelachen over uiteenlopende onderwerpen zoals windenergie in Oostenrijk en Duitsland. Wederom verlaat ik mijn slaapzak en vraag ik in slecht Duits en beter Engels of het wat zachter kan. Eén persoon reageert zichtbaar verrast en begripvol, zodat mijn interruptie dit keer direct het gewenste effect sorteert.

De derde avond (na een leuk bezoek 50 km verderop aan nummer 2 van de Westland Marathon Gerard de Lange inclusief hardlooptraining uiteraard) is de groep voor de caravan uitgegroeid tot zes en belooft het gezien de lachsalvo’s en de flessen alcohol weer een dolle boel te worden.

Vooral het hoge ingehouden neuslachje van de caravaneigenaar roept sterke weerzin op.

Nederlandse buren blijken zich er gisteren ook aan geërgerd te hebben maar zoals (te) vaak gebeurt komt men dan niet tot tegenacties. Het doet me echter wel deugd om medestanders te horen en maakt het besluit makkelijker om de receptie in te lichten over het naderende onheil.

Dat komt er, maar wel op een aanmerkelijk lager geluidsniveau. ‘Die Holländer’ zijn het terugkerende favoriete gespreksonderwerp, gevolgd door het besmuikte lachje, zodat men zich qua veroorzaken van geluidsoverlast niet meer kan verschuilen achter de beroemde woorden ‘wir haben es nicht gewust’. Het doet me niet veel meer en ergens in de nacht val ik in slaap.

De dag erna vertrekken we volgens plan naar Italië en hebben we vanzelfsprekend de neiging om rond negen uur een ochtendoffensief te beginnen bij de Duitse caravan in ruste. Maar daar zijn we te beschaafd voor. Denk ik.

O ja, voor ik van xenofobie wordt beticht: van 99% van van onze Oosterburen hebben we geen enkele last!