Column: Goed boos

Ik kom als dominee graag bij mensen thuis. Natuurlijk kan je iemand leren kennen uit wat hij of zij zegt en kan je overal een goede ontmoeting hebben. Maar hoe iemand leeft en op welke manier een huis is ingericht, zegt ook iets over wie iemand is.

Ik was onlangs bij iemand die in een mooie, nieuwe stoel zat. Maar als ik dacht dat de eigenaar blij was met de relaxfauteuil dan had ik het mis. Nadat er koffie voor mij was neergezet, kwam er een heel verhaal.

Want de leren bekleding van de stoel was aan het scheuren. En dat klopt natuurlijk niet. Gelukkig hebben we daarvoor garantie uitgevonden. Dus zou er geen probleem moeten zijn. Maar dat was er wel. Want hoewel ze niet stil had gezeten en meerdere keren aan de bel had getrokken, was er nog niets gebeurd. September vorig jaar was het begonnen en nu was het al januari en nog niet opgelost. Een heerlijk verhaal voor een tv-programma als Kannie waar zijn of Kassa. Vroeger keek ik nog weleens naar Ook dat nog waar dit soort consumentenleed sterk werd uitvergroot en met smakelijke typetjes werd uitgespeeld.

Het is op zich heel vervelend als je een dure stoel koopt en er dan iets mis mee is. Vooral als er dan ook nog eens slechte service verleend wordt. Maar vaak klinkt er dan ook ergens in mijn hoofd een stemmetje dat vindt dat er soms wel erg veel drama omheen gemaakt wordt. Vergeleken met de ellende waar helaas heel veel mensen mee te kampen hebben in de wereld, valt dit toch wel mee. Een heleboel mensen hebben niet eens een stoel. Dat stemmetje is heel goed in het stuk relativeren van alles. En als ik dat stemmetje de ruimte geeft dan raak ik ook wat geïrriteerd. En ga ik al snel denken dat iemand zich niet zo druk moet maken en dat er veel ergere dingen zijn in de wereld. Dat is niet zo netjes voor een dominee, maar soms blijk ik net een gewoon mens te zijn.

Toch gebeurde het dit keer niet. Geen stemmetje, geen irritatie, maar juist een heel ander gevoel. Ik was eigenlijk heel gelukkig met dit verhaal. Heerlijk als dit is waar je je als mens boos over maakt. Als je die luxe hebt. Als dat het ergste is. Als je daar de tijd en de energie voor hebt. Dat is in feite een teken van een goed leven. En daar mag je blij mee zijn. Ik was deze keer dus blij met dit verhaal en vatte het op als een goed teken.

Zeker toen ik er nog verder over nadacht. Hoe mooi zou de wereld er niet uitzien als mensen zich alleen nog maar boos zouden maken over scheuren in de bekleding van een stoel? Ik heb dat honderdduizend keer liever dan de boosheid van gelovigen die uitmondt in het vermoorden van mensen omdat ze met hen van mening en geloof verschillen. Daar word ik verdrietig van. Of het nu gaat om de redactie van Charlie Hebdo die is vermoord of de massale slachtpartij die op het zelfde moment door Boko Haram werd uitgevoerd of de doden die dagelijks vallen in Syrië en Irak. De boosheid die mensen aanzet tot dergelijk geweld is absoluut kwaad. Des duivels, zou een dominee vroeger zeker gezegd hebben.