Met een zoon op het voortgezet onderwijs en eentje in de bovenbouw van de basisschool, zitten we er middenin: Het Drama ‘Huiswerk’. Uren achtereen zit oudste achter zijn bureau te werken. Gelukkig hoef ik hem niet erg achter zijn vodden te zitten, tot nu toe.
Maar ook de jongste in groep 8 heeft dus huiswerk. Hij moet, in tegenstelling tot zijn broer, wél achter de broek gezeten worden. Heimelijk heb ik wel wat met hem te doen. Ik kan me niet herinneren dat wij op de basisschool al zoveel huiswerk hadden.
Het begint er steeds meer op te lijken, dat wat ik vroeger niet hoefde te doen, nu dubbel en dwars moet inhalen.
Nieuwe stof voor een zoveelste toets aardrijkskunde, bio of geschiedenis moet nu eenmaal thuis geleerd worden. Tenminste, dat wordt wel verwacht. Als ouder laat je je jong niet zomaar in het diepe zwemmen.
Eerlijkheidshalve kan ik beter zeggen dat ik niet wil dat zijn juf en meester denken, dat ik mijn jong zomaar in het diepe laat zwemmen.
Daar komt bij dat ík er niet aan moet denken dat er straks een paar vijven op zijn rapport prijken. Er zit dus niets anders op dan dat ík weer aan de bak moet en opgeteld ben ik daar al heel wat kwartiertjes aan kwijt.
Want zo gaat het al een paar jaar. In groep 5 begon het met de tafels. Automatiseren, zoals ze dat tegenwoordig noemen. Wat hebben we er destijds een energie in gestoken om hem helemaal ‘geautomatiseerd’ te krijgen. Oefenen, oefenen, oefenen. Het arme kind heeft gezwommen voor zijn leven, maar kan nu de vruchten plukken van zijn automatisering. Zo ging het ook met topografie, Engels en noem maar op.
Na al die jaren weet ik het zeker: het huiswerk van de kinderen is tevens gewoon een verkapt educatieprogramma voor de ouders.
Een soort afstraffing voor het feit dat er 30 jaar geleden op de lagere school nagenoeg geen huiswerk gegeven werd. Een poging om hen op deze manier wat bij te spijkeren.
Want door hun jarenlange vakkennis in het onderwijs, weten de leerkrachten natuurlijk best dat er genoeg ouders zijn die hun geweten laten spreken, als het hun kind betreft. Plichtsgetrouwe ouders, die hun kind door de basisschoolperikelen heen sleuren en hun jong niet laten verdrinken. Die, koste wat kost, hun kostbare kwartiertjes in het huiswerk van hun kind investeren. In ieder geval kan ik tot de conclusie komen dat mijn geweten op dit punt prima werkt.
Maar goed, zoals het toen gelukt is met ‘Missie Automatiseren’, komt het met jongste nu ook vast wel in orde. Met de hulp van plichtsgetrouwe ouders, die hun kind graag een reddingsboei toewerpen. Daar offeren wij met plezier onze energie en tijd aan op.
Zolang we er zelf ook een graantje van mee kunnen pikken, hebben we eigenlijk niets te klagen.
Dát hebben ze daar op school dan toch maar mooi weten te bereiken met hun verkapt educatieprogram.
1 Reactie
Hij is weer goed hoor!!!