Column: MH17 op mijn netvlies gebrand

Ik had een messcherpe, sarcastisch-ironische column in petto maar deze past niet bij vandaag. Het is de nationale herdenkingsdag voor de slachtoffers van de vliegtuigramp met de MH17 in Oekraïne afgelopen 17 juli.

Dat is alweer bijna 4 maanden geleden.

Het is ongelofelijk hoe snel de tijd sindsdien vloog. Er is zoveel gebeurd. Zij waren er niet meer bij. Wij hebben alweer zoveel meegemaakt. Toch valt veel daarvan in het niet op het moment dat ik stilsta bij wat daar heeft plaatsgevonden. Ik heb inmiddels veel beelden gezien via tv en internet. Indrukwekkend, huiveringwekkend, ontzagwekkend.

Vele voorwerpen die een stille getuigenis zijn van wat er moet zijn gebeurd. Op internet staan afschuwelijke foto’s die mij genadeloos confronteren met slachtoffers. Het moet vreselijk zijn voor naasten als zij dat materiaal onder ogen krijgen.

De onzekerheid zijn we nog niet voorbij. Nog niet iedereen is geïdentificeerd. Ook Gary niet.

Ik heb Petra en Gary niet gekend, maar ik zie steeds weer hun laatste foto uit het vliegtuig.

Dát beeld van onze twee stadsgenoten staat op mijn netvlies gebrand.

Ik zie twee mensen; ontspannen, onschuldig, onwetend, gelukkig, samen op weg naar een fijne vakantiebestemming. Het lot heeft zo anders bepaald.

Dát beeld van twee gelukkige, onwetende mensen dat zal niet verdwijnen zo lang ik leef.