Column nr (35): Lunchtijd!

column nr 35

Op weg naar werk, een tas vol spullen waar onderin nog een klein zakje te vinden is met je eigen bammetjes die je plichtsgetrouw elke ochtend met een laagje boter en een plak kaas belegt. Van die overheerlijke kantoorboterhammen die compleet platgedrukt zijn als je uiteindelijk op werk komt en het nog even een paar uur in je tas bivakkeert totdat het eindelijk lunchtijd is. Het is 12:00 uur, je pakt je boterham uit je tas en begint het, al doorwerkend achter de computer, met een gebogen rug op te eten. Wat klinkt dat lekker…

Een van de eerste dingen die mij opviel toen ik bij mijn huidige opdrachtgever begon te werken was de lunch. Hét belangrijkste moment van de dag: een gezamenlijk moment waarbij iedereen vanachter zijn bureau werd gerukt om in de ‘huiskamer’ samen te lunchen. Op een grote tafel in het midden van die huiskamer is er van alles te vinden, van diverse broodjes, beleg, smeerseltjes, crackers tot hagelslag, fruit en tosti’s. Op sommigen dagen worden er zelfs pizza’s gebakken of haring gehaald.

Het is een bepaalde lunchcultuur die niet in elk bedrijf of organisatie te vinden is in Nederland en eentje die ik ook zeker niet gewend was maar waar ik inmiddels niet meer zonder kan. Ik hoor van veel mensen dat ze regelmatig achter hun computer eten om nog even door te werken. Je zou denken dat het efficiënt en productief zou zijn, maar niets blijkt minder waar. Tijdens het middaguur even weg van je bureau zorgt voor betere concentratie, sociale contacten, nieuwe energie, creativiteit én je hebt niet zoveel last van de tientallen bacteriën die door al die broodkruimels en gefossiliseerde stukjes kaas tussen je toetsenbord zweven. Méér bacteriën dan op een wc-bril, zeggen ze, al ligt dat volgens mij wel aan het toilet waarmee je het vergelijkt…

Gezien mijn liefde voor eten, is het niet gek dat ik de lunch een héérlijk moment van de dag vind en ik ben niet de enige op mijn werk. Vanaf een uur of 11 beginnen de hongerige geluiden her en der op te doemen. De “Ik begin wel trek te krijgen, hoor”, “Is het nog te vroeg om te lunchen?” of de “IK HEB HONGER!” kreten zijn dan ook regelmatig te horen vanachter de computers, waarvan de laatste zich meestal in de ‘hangry fase’, oftewel hungry and angry, bevindt. Wanneer de stagiaires de boodschappentas pakken en de vraag stellen “Heeft er iemand nog wensen voor de lunch?” verdwijnt die fase als sneeuw voor de zon en vertellen we enthousiast waar we die dag zin in hebben.

Er zitten ook wat nadelen aan zo’n overheerlijke, dagelijkse lunch, hoor. Ten eerste word je er ontiegelijk verwend van. Onze (geweldige) stagiaires die de lunch dagelijks halen wisten in het begin niet waar ze aan begonnen met onze hoge eisen voor verse broodjes, het juiste merk jus d’orange en natuurlijk genoeg komkommers en gerookte zalm. Maar na een tijdje hebben ze het helemaal door en hebben we alleen maar complimenten én hoge beoordelingen voor hen ;). Ten tweede kost het geld, maar daar hebben we een goed systeem voor bedacht. Iedereen die op de dag mee luncht betaalt €2,50 voor in de lunchportemonnee. Zo draagt iedereen bij aan de luxe lunches en kunnen we het gemakkelijk betalen.

Ik raad iedereen aan om elke dag een lunchpauze te nemen waarbij je ook echt pauze neemt. Dat ene mailtje of telefoontje kan wel even wachten om samen met je collega’s bij te kletsen, een lekker broodje te eten en even tot rust te komen. Het maakt je dag veel leuker, productiever en je komt een stuk gezelliger thuis na een lange dag. Ik zeg doen!