Column(10): Dank u Sinterklaasje

column nr: 10

Over het algemeen genomen moet ik nogal eens moeite doen om iedereen op tijd aan de eettafel te krijgen. Voor Kimberly is het de drukte van werk. Voor mijzelf idem dito, echter ik maak het eten, dus ben ik altijd op tijd. Een dochter die, als ze niet aan het werk is, boven met een koptelefoon op zit, waarbij ik na vele malen roepen een kamerdeur open en dan de opmerking krijg dat ik toch gewoon had kunnen roepen. En…… twee jongetjes die het wonderbaarlijke talent bezitten altijd net op dat tijdstip ergens in de wijk rond te banjeren, behalve voor de deur.

Hoe anders is het nu. De eerste 3 personen zijn nog steeds in dezelfde modus, maar de twee jongste zijn al sinds afgelopen maandag totaal en compleet gefixeerd op een bepaald tijdstip, namelijk 18:00. De reden is uiterst simpel, Het Sinterklaasjournaal.

Om 1 minuut voor 18:00 zitten de beide heren voor de televisie, afstandsbediening vastgeplakt of verstopt, zodat niemand per ongeluk van zender kan wisselen, met de mededeling dat we nog niet kunnen gaan eten, want vanuit de keuken kunnen ze natuurlijk niet de televisie zien. Ze moeten natuurlijk wel op de hoogte blijven van het reilen en zeilen op de aankomende stoomboot.

Ik zelf hoef niet eens te kijken, want na afloop krijg ik vol enthousiasme een samenvatting van minstens een half uur over een uitzending van tien minuten. Zodoende ben ik dan weer volledig op de hoogte. Overigens wordt het wel op prijs gesteld als de andere personen ook even meekijken, zodat hun samenvatting even bevestigd kan worden aan tafel.

Zeker afgelopen maandag, toen ze uit school kwamen was de spanning voelbaar en zichtbaar. Met regelmaat bemerkte ik dat het door de heren als zeer vervelend werd ervaren dat een uur toch echt uit 60 minuten bestaat, want het duurde allemaal wel erg lang voordat de eerste aflevering begon. Wie verzint er nou dat een dag zo veel uren heeft papa, kun je daar niet even iemand over bellen, want het is niet echt handig voor ons.

En nu het Sinterklaasjournaal eenmaal is begonnen zijn het niet meer de uren die vervelend zijn, maar de dagen, want papa het is toch niet leuk voor ons dat we nu ook nog zoveel dagen moeten wachten voordat Sinterklaas komt?

Gelukkig duurt het nu niet meer zo lang en zijn ze al in de juiste mood om zaterdag in de haven de oude bisschop te ontvangen. En eerlijk, ondanks het feit dat ik niet meer de leeftijd heb om het Sinterklaasjournaal te kijken, vind ik de intocht van de goedheiligman toch altijd wel een leuk en speciaal moment. In de kou, ’s morgens vroeg samen die liedjes zingen – althans ik playback gezien mijn zangkwaliteit – zwaaien, samen pepernootjes scoren en een uitermate gezellige sfeer. Ik kan me niet inbeelden dat ik dan ook de enige ben die met regelmaat even flashbacks heeft naar hoe ik vroeger als lief, klein en schattig ventje op de schouders van mijn opa zittend aan de haven vol met zenuwen, bij de eerste toeters zocht en rondkeek of ik hem al zag komen.

Het blijft altijd iets magisch hebben vind ik, zeker als je met je eigen grut aan de haven staat en die stoomboot voorbij ziet komen en de magie in hun ogen ziet.

Anderzijds is het ook de periode van het jaar waarin ik mij altijd weer verbaas over de creativiteit van de 2 jongste heren hier in huis. De schoenen om te zetten zijn namelijk al lang en breed uitgezocht, de verlanglijstjes in alle vormen en maten samengesteld, de open haard is al gecontroleerd op ruimte en de momenten om schoenen te zetten zijn al bedacht, waarbij papa zijn schoenen toch maar beter in de schuur kan zetten. Naast dat ze niet altijd even fris ruiken, zijn ze ook te groot bevonden door de beide experts.

Om terug te komen op het avondeten.

Eten tijdens het Sinterklaasjournaal is momenteel onbespreekbaar, maar ook blijkt Sinterklaas toch dit jaar wederom fantastisch chantage materiaal. Waar borden nog wel eens minder leeg gingen is dit nu geen enkel probleem en zelfs de tafel wordt zonder al te veel discussie netjes opgeruimd en schoongemaakt. Alles gaat toch net even iets eenvoudiger nu de goedheiligman bijna van zijn boot afstapt en “alles” meekrijgt.

Toch is er iets wat ik vele malen fijner vind dan bovenstaande, namelijk dat iedereen in deze periode gewoon op tijd aan tafel zit, we dus gewoon een warme prak hebben en ik niet eerst de hele wijk af hoef te zoeken. In dat kader……Dank u Sinterklaasje.