Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
column nr: 14
‘Mam, ik word hier zo moe van’. Onze oudste dochter komt met grote passen naar binnen. Op een warme zomeravond. Ploft met haar lange benen op een stoel. Een diepe zucht en haar blik ver weg. ‘Ik word hier zo moe van! Paardrijden is geen sport- roepen ze. Ik was gewoon lekker buiten. Dacht ik. Ze vroegen me trouwens zelf om mee te doen met een spelletje Verstoppertje in de wijk. Leuk- dacht ik nog… en dan krijg ik dit (..). Ik heb toch ook geen kritiek op hùn hobbies! Waarom moet dat altijd. Ik ben er helemaal klaar mee!’
De frustratie is van haar gezicht af te lezen en boze laagjes water staan in haar blauwgroene ogen. Verslagen, boos, verdrietig en teleurgesteld tegelijkertijd. Ze schopt haar schoenen uit. Ik ben stil.
Onze dochter zit op paardrijden. Het is haar lust en haar leven. Of het een sport is, vraag ik me af. Geen idee. Is het belangrijk? Sowieso een non-discussie volgens mij. Maar goed… Als we het hebben over beweging kan ik zeggen dat wij ‘alles op de fiets’ doen. Ik rijd geen auto dus dat maakt de keuze simpel. Daarnaast ben ik, als jongste van zes kinderen, redelijk ‘Spartaans’ opgevoed. Lekke band? Dan pak je de ‘benenwagen’. Als je wandelt zie je de wereld ook vanuit een heel ander perspectief. Het verzet je zinnen, hoor ik mijn moeder nog roepen. Met een klinkende en kleurrijke stem. Ondeugende twinkel in haar ogen…
Ook onze tweede dochter heeft inmiddels het virus te pakken en onze ‘Penny-meisjes’ zijn wekelijks helemaal in hun element op Manege Middenhof. Hun tweede thuis. Het verzet hun zinnen. Enkele jaren geleden vroeg onze oudste dochter steeds of ze er eens mocht kijken. Een paar klasgenootjes zaten op paardrijden. Het bleek een heel eigen wereld; vele malen ging ze met een vriendinnetje mee en kwam dan laat terug. Met rode wangen en een stralend gezicht. Vol verhalen. Over de liefste pony’s, over springwedstrijden buiten in de wedstrijdbak, over hand- en spandiensten bij het verzorgen van de dieren en uitmesten van de stallen. Over ‘paardje spelen in de binnenbak’ en spierpijn na het rijden… Ik kan het me voorstellen. Het lijkt zo eenvoudig maar het is een flinke work-out voor romp, middenrif, bovenbenen en buikspieren… en dan spreek ik niet over die van het paard : )
Afijn. Inmiddels rijden beide dochters iedere week in de les en nemen zij deel aan diverse dressuurwedstrijden. Dit zijn leuke en leerzame dagen. Het is een individuele uitdaging om het parcours op de juiste manier te rijden; ervoor te zorgen dat de pony doet wat jij van hem verlangt. Dit, terwijl een jury ieder onderdeel beoordeelt en in een protocol verwerkt. Niet alleen de ‘verzorging van pony en ruiter’ maar ook de houding, de uitvoering van de verschillende ‘gangen’ (stap, draf, galop), wendingen. Alles, alles wordt meegewogen in het eindoordeel.
Het is een sportieve uitdaging maar ook een mentale beproeving welke een voorbereiding heeft van 1,5 à 2 uur en een uitvoering van slechts 8 minuten. In die tijd ‘móet het gebeuren’. Ben je alleen met de pony in de ‘Arena’ voor het oog van de kritische jury en de rest van de manege- die vanuit de kantine meekijkt. De ruiters voeren een onderlinge competitie en proberen individueel hun vaardigheden steeds te verbeteren.
Afgelopen weekend was het weer zover; dressuurproeven op de manege. Ik twijfelde dit keer. Onze dochter zit nu op het V.O. in Rotterdam. Maakt lange dagen en had haar eerste week in de brugklas er op zitten. Een witte snuit van alle indrukken, kleine ogen van vermoeidheid. Toch zijn we gegaan. Heeft ze dapper gereden. In haar poule waren er 13 deelnemers. Bekaf was ze toen om 18.30 u de prijsuitreiking kwam. We gingen ditmaal voor de ervaring, voor het plezier. Dat was al heel wat, toch? Relativeerden we. Tot we de naam hoorden van onze dochter. De 2e prijs! Wat een verrassing.
Thuis gekomen, met de zilveren beker in haar hand, kan ze het niet laten. Op deze warme nazomeravond roept ze uit; ‘Nou, deze Olympische sport is dan wel niet serieus te nemen.. maar je kunt er tòch een echte sportprijs mee winnen!’ 1-0.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 348 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
Weer mooi geschreven en herkenbaar. Mijn dochter heeft er ook last van.