Column nr: 25

Ik heb het boek tot de laatste pagina met alle aandacht gelezen, een drieluik met 1.800 pagina’s. Een boek over de oorlogsperiode in Frankijk, onder andere over de Franse Vel d’Hiver in 1942. Een razzia op 16 en 17 juli waar ruim 13.000 joden werden gemobiliseerd, niet door de Duitsers maar door hun eigen volk … namelijk de Franse nationale politie.

Ik sla het boek dicht en bedenk, weer met ongeloof, hoe de Jodenvervolging in de 2e Wereldoorlog op een dergelijk grote schaal heeft kunnen plaatsvinden.
Deze dagen in mei en juni, rondom de herdenking van de 2e Wereldoorlog, verschijnt er dan iets in het nieuws dat mij toch wel de nodige rillingen bezorgd.

Een Duitse regeringsgezant zegt dat hij Joden in Duitsland aanraadt niet overal een keppeltje te dragen.

Even serieus, denk ik dan. Duitsland-Joden-vragen geen keppeltje te dragen? Pak jij dit niet verkeerd aan, gezantje?

Volgens mij moet je tegen een heel andere groep in de samenleving zeggen dat die fout bezig zijn, dat Jodenhaat strafbaar is. Voor mijn gevoel voedt deze Duitse regeringsafgezant op deze manier juist het antisemitisme. We pakken niet het kwaad aan bij de wortel, nee… we doen aan vermijdingsgedrag.
Iets waar men in Nederland trouwens ook erg goed in is, je zegt gewoon dat iets niet mag, of iets dat je beter niet kunt doen en daar laat je het bij. Vooral capaciteitsproblemen of centjes worden als boosdoener naar voren geschoven.

Nog beter is om te zeggen, als verantwoordelijke landsvertegenwoordiger, “ik heb dat zo niet bedoeld, sorry”. Ook komt men weg met “ik heb dat niet bewust gedaan” of “ik ben daarover niet voorgelicht”.

Nee… toedeloe, als ik een bekeuring krijg omdat ik 6 kilometer te hard rijd kom ik er ook niet mee weg door te zeggen “sorry, ik heb dit niet bewust gedaan”. Wij hebben een zeer hoge “sorry” cultuur bij de witte boorden, die helaas niet geldt voor Jan met de pet op de werkvloer. Daar kun je gewoon vertrekken en de WW of bijstand in.
Maar, het maakt mij niet uit wie welk geloof heeft. Iedereen mag daar vrij in zijn. Religie schijnt een overtuiging te zijn, prima, zolang je mij maar geen beperkingen op legt in mijn dagelijkse leven.

Drie jaar geleden zijn wij met vrienden naar Polen gegaan, een zogenaamd stedentripje met op het programma een bezoek aan Auschwitz. Alleen de busrit ernaar toe, met een voorlichtingsfilm, geeft je op dat moment al een onrealistisch gevoel. De indruk die het bezoek bij ons heeft achter gelaten is er één om nooit meer te vergeten, zo onwezenlijk, zo extreem. Het doet je als mens gewoon pijn, pijn om daar rond te lopen, om bijna tastbaar te voelen wat daar gebeurd is alleen al door waar te nemen.

In diezelfde bus zat een drietal Spaanse jongeren, nog bij te komen van hun drank inname de vorige avond. Prima hoor, maar ga dan vooral niet kotsend en verder lallende en drinkende op de parkeerplaats bij Auschwitz staan. Waar is het fatsoen gebleven, respect, begrip? Je voelt hem al aan natuurlijk, ik moest daar wel even wat van zeggen. Eigenlijk had ik ze wel een “tets om hun oren” willen geven, ben nogal van de ouderwetse stempel. Aangezien mijn Spaans niet verder gaat dan het liedje Uno, dos, tres van de 2 Vlaardingse clowns, heb ik mijn beklag dan maar via de gids gedaan.

In 2018 ontvingen 2 rappers, Kollegah en Farid Bang, de zogenaamde Echo prijs. In hun teksten staat onder andere “mijn figuur is strakker dan dat van een Auschwitz gevangene” en “laten we weer een Holocaust starten, geef maar hier die Molotov”. De uitreiking van de Echo prijs, zorgde, terecht, voor enorme ophef in Duitsland. Ik kan niet anders zeggen dan “spoor je wel om dit soort teksten te schrijven en te rappen”. Was er dan niemand van de platenmaatschappij die zei “dit gaat een brug te ver”. Blijkbaar niet en dat vind ik beangstigend.

Een verplichte kost op middelbare scholen zou moeten zijn een “schoolreis” naar Auschwitz of Westerbork in plaats van een ski tripje. Of ga naar Oradour-sur-Glane in Frankrijk, een dorp als oorlogsmonument, een adembenemend monument waar de gruwelijkheden van de SS-ers zichtbaar zijn achter gebleven. We hebben daar vele groepen Franse scholieren waargenomen.

Antisemitisme is een groeiend probleem aan het worden in Europa, het aantal incidenten neemt toe. Verhoudingsgewijs heeft Nederland nog geen toename van antisemitische incidenten. Dit komt hoofdzakelijk omdat Joden hun identiteit verbergen op straat. Er wordt dan ook gesproken van een “integratie” probleem. Er zijn dus bevolkingsgroepen in onze maatschappij die met de paplepel ingegoten krijgen dat Joden niet tot onze Nederlandse samenleving behoren.
Zelfs het scanderen van anti Joodse teksten in stadions lijkt de normaalste zaak van de wereld. Ik heb daar geen woorden voor behalve afschuw….

Kwaad pak je aan bij de wortel, ga het vooral niet voeden door weg te kijken en de Joden te verzoeken, voor hun eigen veiligheid, hun keppeltje niet meer te laten dragen.


Editor's Rating

Een verborgen en ontkend probleem helder verwoord.
Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx | Zaterdagcolumnist (2 wekelijks) | 8/2015 - 2/ 2020

3 Reacties

  1. SjaakSpeijer
    9 juni 2019 at 21:26

    Yvonne , ik ken je niet, maar ik heb diep respect voor je inzending. Waren er meer mensen van na de oorlog die daar druk over maken

    • 10 juni 2019 at 08:21

      Het is geen inzending, maar een column van een vaste medewerker.

  2. Bea Scheurwater
    9 juni 2019 at 14:09

    Amen!