Column(27): ‘Schoondochter doodt schoonmoeder’

column nr 27

Niet geschikt voor mannen.

Alvorens te gaan lezen, vraag ik mij af mocht een heer dit stuk gaan lezen. Is dit wel geschikt voor hem? Ooit schreef ik als Cobol programmeur, aan de hand van schematechnieken, de if-then-go to methodiek. Ik pas hem nu maar toe:

if men then go to the end, met andere woorden lees dit stuk niet. Tenzij je geïnteresseerd bent in “vrouwen dingen” en onze humor wil trachten te begrijpen. Keuze is aan jou.

Je kunt nu nog afhaken, man.

Afijn meiden, mijn vriendin stond op de nominatie voor een al gehele onderhoudsbeurt, met andere woorden een geheel complete verwijdering van haar binnenwerk. Een zeer bewuste keuze, in overleg met haar gynaecoloog. Een zware operatie, maar waar ze vooral verder niet over na had willen denken, keuze was gemaakt en daarmee klaar.

Oké, ze was uiteindelijk wel een beetje zenuwachtig. Logisch lijkt mij. De rit met haar man naar het ziekenhuis verliep soms lachend als een boer met kiespijn, vertelde ze. Hij vroeg nog of ze soms op vakantie ging omdat haar tas zo zwaar was. Kijk mannen begrijpen dat niet, als vrouw heb je gewoon van alles nodig, ook in een ziekenhuis. Zodra ze waren aangekomen in het ziekenhuis stelde hij terecht de vraag “waar moet je je melden?” Soms is ze zo slecht in opslaan van relevante gegevens, zoals in dit geval de afdeling waar ze zich moest melden. Soms is dat niet erg, maar in dit geval wel extreem handig om op de juiste afdeling terecht te komen, toch? Je kunt altijd naar een balie toe gaan, maar om 6.45 uur in den ochtend is er nog geen kip bij de receptie. Ze keek haar man aan, die natuurlijk al aan het mopperen was. Ze heeft gewoon een kronkel waarbij ze vaak denkt iets gedeeld te hebben maar achteraf blijkt dat dus niet of niet goed gedeeld. Ik doe dan ook regelmatig check check dubbel check alvorens naar een afspraak met haar te gaan. Dat zorgt dus soms voor zeg maar kleine problemen. Is gewoon genetisch, haar vader had er ook last van. Dus zegt ze soms, in goede harmonie, tegen haar 4 lieve schoondochters: “mochten onze zonen dit probleem ook hebben, blame the mother in law “). Ze dirigeerde haar man en zichzelf naar de afdeling waarvan ze in haar logica dacht “dat moet het zijn”, de gynaecologie. Daar aangekomen werden zij vriendelijk begroet door een verpleegster, zij was bereid in een computer scherm te kijken waar ze zich moesten melden. Bingo, C3, waar zij via allerlei deuren terecht kwamen.

Uiteindelijk was ze gesetteld, maar niet zonder gemopper van haar man over de hoeveelheid “zooi” welke zij meegenomen had en maar in de kast verdween. Mijn vriendin en haar man namen afscheid van elkaar. De rit begon, met bed en al, naar de voorbereidingsruimte voor de operatie. Op het moment dat ze voor de lift stond dacht ze: “ik kap ermee, sorry”. “Maar ja”, zei ze later tegen mij, “dat doe je ook niet, hé, je deken van je afgooien en al rennend het ziekenhuis uit in een te kort niemendalletje waarvan de achterkant alleen voorzien is van een druk knopje. Dat is zo’n blote billen gezicht!”   Traantjes schoten in haar ogen, vertelde ze, waar was ze aan begonnen. Ze sprak zich zelf moed in: “Kom op grote meid, weet je nog wel bewuste juiste keuze?”. Het bed schoof de lift in, onderweg naar beneden. Geen weg meer terug.

In de voorbereidingsruimte maakte ze kennis met Edwin. Aardige vent zei ze. Al snel hadden ze gelukkig voldoende gespreksstof. Na allerlei controles, toeters en bellen aansluiten kwam hij aan met een warm laken en een wit pakketje. “Zo, gaan we je nog even lekker warme beenhouders aandoen”, waarop hij aan ieder been een lange witte stoffen kous schoof met lintjes die haar deed denken aan de dames in de Middeleeuwen met hun kanten lingerie. “Pff …Heb ik daarvoor nog zoveel energie op het laatste moment gespendeerd”, bedacht ze. Want wat doen wij vrouwen als we een operatie moeten ondergaan? Juist, dan zorgen wij dat het gehele onderstel er pico bello uitziet, denk aan mooie gepedicuurde voetjes, gladde schenen en de rest mag je invullen zoals je wilt. Je kunt je natuurlijk afvragen voor wie doe je dat dan, voor jezelf of voor het operatie team?

De gynaecoloog kwam nog even langs om even af te stemmen of ze op 1 lijn zaten wat betreft de complete verwijdering. Ze kon nog terug…Maar nee, ze gaf groen licht en daar ging ze. Eenmaal in de operatie ruimte gekomen was het een kwestie van de puntjes op de i zetten, zei ze, dus voordat ze het wist was ze vertrokken naar een andere planeet.

Helaas kon haar man er niet bij zijn op het moment dat ze van de verkoeverkamer naar de afdeling zou komen. Ik had aangeboden om er te zijn maar, terecht, ze wilde liever een van haar schoondochters bij haar op het moment van wakker worden op zaal, prima geregeld.

Zo gezegd zo gedaan, de schoondochter vertrok van huis en ging naar het Franciscus Vlietland in Schiedam, liep naar de door haar schoonmoeder opgegeven afdeling C3 waar zij vol verbazing “podotherapeut” zag staan.

Vraagtekens verschenen boven het hoofd van haar schoondochter, dus ging zij naar beneden naar de receptie om te vragen waar haar schoonmoeder als persoontje op welke afdeling lag. Er werd gezocht onder getrouwde en meisjes naam …”Eh nee, zou het kunnen dat u in het verkeerde ziekenhuis staat, u bent niet de eerste hoor”, vertelde de receptionist haar. Kijk, zie je, puntje communicatie. Mijn vriendin ging er dan ook zo van uit dat ze dat gedeeld had in welk ziekenhuis ze de operatie zou ondergaan….Het schijnt dat de schoondochter niet de details heeft verteld van dat moment maar ik kan mij zo indenken dat op dat moment stoom uit haar oren kwam.

Met wat vertraging kwam ze uiteindelijk aan in het juiste ziekenhuis. Aangezien mijn vriendin lang onderzeil was geweest en het even duurde alvorens ze wakker werd, was er geen vuiltje aan de lucht. Na het wakker worden van mijn vriendin vertelde schoondochter haar verhaal; “Goede communicatie…”, zei de schoondochter.  Mijn vriendin hield haar buik vast van het lachen en dat lachen was erg pijnlijk, volgens haar. Ik kon mij voorstellen dat je als schoondochter dan op wraak zint.

Na enige tijd vroeg ze aan haar schoondochter of zij het bovenste gedeelte van het bed omhoog kon doen via de afstandsbediening.

Nou zijn wij vrouwen over het algemeen heel technisch, toch? Ze keken samen welke knop het zou moeten zijn. Alvorens ze het in de gaten had was het ultieme moment van wraak daar, eerst ging het voeteneind omhoog en daarna het hoofdkussen gedeelte. Waarop haar schoondochter nuchter zei: “Nou de ultieme kans voor mij, had de kop in de krant al gelezen, “schoondochter doodt per ongeluk schoonmoeder in het ziekenhuis”.

Wraak zit in een klein hoekje, zo zie je maar weer. Ook in dit verhaal met een knipoog.