Column(48): De Kieskriebel

Morgen (wo 15 mrt) is het weer zo ver: het is verkiezingsdag. De stemwijzers, flyers en campagnevideo’s vliegen je weer om de oren en stiekem ben ik alweer begonnen met een origamicursus om het stembiljet zo soepel mogelijk op te vouwen. Ook heb ik laatst weer een kleurplaat versierd, om te oefenen met binnen de lijntjes kleuren. Gelukkig ben ik het nog niet verleerd, dus ben ik er helemaal klaar voor!

Al houd ik mij niet eens enorm veel bezig met politiek, blijf ik verkiezingen toch altijd een heel belangrijk moment vinden. Met stemmen laat iedereen letterlijk weten wat zij belangrijk vinden, zonder dat ze daar enige ervaring met debatteren voor nodig hebben. Mensen laten hun stem horen zonder hun mond open te hoeven doen. Enkel het geluid van potlood op papier komt uit het stemhokje.

Het gevoel wat deze periode bij mij opbrengt kan het beste omschreven worden als de Kieskriebel. Die kriebel komt omhoog zodra de stempassen op de mat vallen. Het is een gevoel van “oehhh, we kunnen weer” en “ik kan als klein individu iets betekenen voor een heel land”, want stiekem is dat gewoon best cool.

Maar het sterkste moment van de Kieskriebel is als je met je stempas in je zak richting het stemlokaal loopt en je uit alle straten buurtgenoten dezelfde kant op ziet gaan. Je voelt dan toch de spanning in de lucht voor wat er na het tellen van de stemmen allemaal gaat gebeuren. Verandert er veel? Blijven dingen hetzelfde? En hoort jouw mening bij de meer- of minderheid? Alles kan, maar het belangrijkste is dat jij je stem laat horen.

Ook al weet je niet waar je op moet stemmen of denk je dat dat ene formuliertje het verschil niet maakt, is het tóch belangrijk om wel te gaan. Als iedereen die twijfelt niet zou gaan stemmen, zou die container namelijk nooit vol komen, en dan zouden beslissingen die voor iedereen gelden gebaseerd worden op de mening van een heel klein groepje.

Luister dus naar die innerlijke Kieskriebel, trek je schoenen aan, haal die stempas desnoods weer uit de bak met oud papier en ga richting de stembus.

Veel stemplezier, en vooral: geniet van de Kieskriebel die je voelt onderweg naar het stemlokaal.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

---

Related Posts:

• 

  Column(62): Geen tien voor taal

• 

  Column(61): Het Assepoester Complex

• 

  Column(60): Zing dan

• 

  Column(59): Spierpijn