Column(5): BOB-bus

column nr: 5

Laatst bevond ik mij om 3 uur ’s nachts in de BOB-bus nadat we een verjaardag van een vriend gevierd hadden in Rotterdam. Voor degenen die niet weten wat BOB-bussen zijn, dit zijn de buslijnen die in de weekendnachten de hossende massa’s uit de grote steden weer veilig naar huis rijden.

Het lijk mij niet gemakkelijk om als buschauffeur deze lijn te moeten bemannen. Op deze tijden zijn die altijd zo “nuchtere” Nederlanders namelijk meestal net ietsje minder nuchter, wat bijzondere taferelen veroorzaakt. Het beeld wat de meeste mensen van deze bussen hebben is denk ik het volgende: ‘Een voertuig vol met stomdronken mensen die met een wazige blik aan het lallen zijn en zo nu en dan snel naar de prullenbak duiken omdat de maaginhoud naar boven komt.’ Gelukkig is dit niet helemaal hoe de werkelijke situatie eruit ziet, al zijn deze personen er wel degelijk. In het algemeen is het eigenlijk vooral luidruchtig en nooit saai.

Overdag is dat wel anders. Dan zit iedereen in de metro, trein en bus met het hoofd omlaag, gefocust op dat ene stukje lichtgevend plastic. Soms zit er nog een draadje aan het stuk plastic vastgemaakt, wat in verbinding staat met de oren, om voor algehele afsluiting te zorgen. Er mag vooral geen oogcontact gemaakt worden met de andere passagiers en wanneer er gepraat wordt richten de boze blikken zich meteen op de geluidsbronnen.

Nu moet ik natuurlijk ook eerlijk zijn en zeggen dat ik mij hier zelf ook schuldig aan maak, behalve die boze blik dan. Ook ik zit vaak met een koptelefoon met een podcast of muziek op in het OV. Maar, zodra ik samen reis met bekenden gaat deze wel af en wordt er gepraat (of we blijven in een ongemakkelijke stilte naast elkaar zitten, want daar ben ik nou eenmaal goed in).

In de BOB-bus blijkt deze ongeschreven regel echter niet te bestaan. De rem is eraf en iedereen praat met ieder levend wezen dat ze tegenkomen alsof ze die al jaren kennen. De buschauffeur wordt extra vrolijk begroet en als blijkt dat het saldo op de OV-chipkaart te laag is om in te kunnen checken, wordt er gevraagd “Mag ik u anders in plaats daarvan een knuffel geven?” Tijdens de rit komen de meest wilde verhalen naar boven en zo nu en dan barst er iemand in een keiharde lach uit, die zo aanstekelijk is dat de hele bus mee gaat.

Soms denk ik hoe het zou zijn als dezelfde energie aanwezig zou zijn om 8 uur ’s ochtends. Zou de dag dan juist beter of slechter beginnen? Zelf denk ik beter, want als iedereen die energie heeft, zou het ochtendhumeur de wereld uit zijn en zou niemand er zich dus aan ergeren. Nu lijkt het mij alleen niet zo gezond om iedere dag te beginnen met een flinke neut in plaats van koffie, maar het zou wel leuk zijn als iedereen niet zo bang was voor contact met andere mensen. Want blijkbaar, als er een glaasje in zit, willen we maar al te graag onze verhalen vertellen.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗