column nr: 62

Ik zit compleet mijn tijd te verdoen. Donderdagmiddag, mijn vrije middag. In mijn hoofd had ik echt mega plannen voor deze tijd. Ik wilde opruimen, wassen, strijken, schoonmaken, eten klaar zetten, een column schrijven en dan… even relaxen onder de zonnebank. Dat is echt het enige plekje waar ik even rust heb. Je kan natuurlijk ook op de bank gaan zitten om te chillen maar nee, dan sta ik drie keer in 5 minuten op. Onder de zonnebank is het wat lastiger om steeds op te staan. En dat opstaan zou nog wel gaan maar in mijn blote kont even wat doen is toch rotter. En dus is dat mijn favoriete relax momentje. Meestal val ik binnen korte tijd in slaap maar hoe heerlijk die warmte. En dat zonder al die ongemakken van een hete zomer. Ik hou ervan. En ja, ik weet dat het niet goed voor je is. Roken ook niet. Daar ben ik dan ook mee gestopt. En nu las ik gister dat roken lang zo slecht niet is als al die uitlaatdampen. En wat is tegenwoordig nog wel goed voor je? Volgens mij niet veel meer. Om gek van te worden toch?!

Terug naar mijn tijdverspilling. Er komt gewoon echt niks uit mijn handen vandaag. Ik loop als een kip zonder kop heen en weer. Plof ik weer op de stoel, schrijf een stukje column en delete dit weer. Er komt dus ook al niks uit mijn hoofd.

Gelukkig weet ik waar mijn probleem vandaan komt. Gelukkig weet ik ook dat het eigenlijk geen probleem is en dat het, nog voor het 20.00 uur is, weer opgelost is. Ik zat terug te kijken op Facebook. Vorig jaar om deze tijd was net alles in gang gezet voor ons trouwen. Zoveel om naar uit te kijken. Zoveel om te doen. Zoveel om naar te verlangen. En dan nu is er niks meer van over. Nou daar word ik even sip van. Terwijl ik dit typ vind ik mezelf echt de grootste aansteller en denk ik dat het al eerder dan 20.00 uur opgelost is. Maar soms heb je dat toch, dat je het even allemaal anders wil? Zou die mooie dag dan ook zo graag nog eens beleven.

Ach en dan mijn lieve man. De eerste keer dat ik hem mijn man noemde moest ik er gewoon hard om lachen. Wat klinkt dat gek, na hem 14 jaar je partner te noemen. Maar wat hij dan vandaag doet laat me nog harder lachen. Ik krijg een super lieve app van hem en daar noemt hij mij mijn vrouw. Niks geks aan maar als je dat zo leest….

Ondertussen word ik al weer blijer. Krijg gezellige apps, een bericht via slack om weer wat op papier te zetten voor die leuke modewebshop en is het bijna 14.45 en dan komen mijn kindjes weer thuis! Daar word ik blij van! En nog blijer als ik bedenk dat ze morgen vrij zijn. Door staken. Nou wat mij betreft staken ze 4 keer per week. Die opslag is verdiend en onze vrije dagen nog meer!

Voor nu… Ik ga even onder de zonnebank. Relaxen. En daarna kijk ik of ik deze tekst weer delete of dat ik hem doorstuur naar de redactie van Maassluis.nu.


 

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    17 maart 2019 at 17:48

    ”Dolce Far Niente!”