door Desiree van Dormalen
MAASSLUIS | Onze wethouder voor Jeugdzorg stelt dat de extra bezuinigingen op de jeugdzorg kwalijk en onbegrijpelijk zijn. Formeel heeft de wethouder gelijk. De arbitragecommissie heeft besloten dat het rijk niet mag bezuinigen op de jeugdhulp.
Het kabinet wil deze bezuiniging realiseren door de behandelduur van jeugdigen die jeugdhulp nodig hebben te normeren en door het herinvoeren van de eigenbijdrage voor jeugdhulp met verblijf. Deze manier van bezuinigen is in strijd met het Kinderrechtenverdrag. Immers bij kinderen die worden opgenomen op de kinderafdeling van een ziekenhuis geldt ook geen normering van de behandelduur en zij hoeven ook geen eigenbijdrage voor het verblijf te betalen. Daarbij komt ook nog dat de eigenbijdrage voor jeugdhulp met verblijf destijds is afgeschaft omdat de kosten niet opwogen tegen de baten.
Toch zijn de bezuinigingen goed uit te leggen. Het probleem is namelijk dat we niet meer weten wat normaal is. Er belanden steeds meer kinderen in de jeugdhulp. Moeten we het daarom niet eens erover gaan hebben of we de grenzen van het gewone niet wat oprekken, zodat er weer ruimte komt voor kinderen om zich te ontwikkelen zonder diagnose, medicijnen of psychische hulp? Geen enkel kind loopt altijd in de pas. Het is mooi als je dit kunt omarmen. Binnen de jeugdhulp wordt vanuit een maakbaarheidsideaal verondersteld dat veel problemen te fiksen zijn, terwijl dat lang niet altijd het geval is en misschien ook niet altijd nodig.” (?)
Het zou een enorme kostenbesparing opleveren als we stoppen met alles wat te veel afwijkt van de norm, te definiëren als vreemd, gek of ziek. Of in positieve zin: uitzonderlijk, talentvol of geniaal. Stop als gemeente met alles te richten op meedoen, op presteren, en het maximale uit jezelf halen. De boodschap lijkt dan: we hebben alleen iets aan een kerngezonde burger.
Slechts in het uiterste geval stapelen in een gezin de zorgen op: schulden, een verwaarloosd huis, verslaving en opvoedproblemen. Multiproblemen noemen we dat dan. Er raken veel hulpverleners betrokken, want er zijn immers ‘verschillende’ problemen. Die moeten gaan samenwerken. En dan wordt dát het probleem.
De discussie over jeugdhulp gaat bijna altijd over uitersten. Het probleem is dat niemand doorheeft dat deze groepen steeds groter worden omdat de bandbreedte van wat normaal is steeds smaller wordt. Als we met z’n allen blijven denken dat het ‘afwijkende’ opgelost moet worden of dat ‘afwijkend zijn’ voldoende reden is om hulp in te schakelen is het een logisch gevolg dat er sneller en dus meer zorg nodig is. En dit is nu precies waarom aanbieders van lichte zorg een enorme vlucht naar voren maken en exorbitant hoge woekerwinsten kunnen toevoegen aan hun eigen vermogen.
Bezuinigingen realiseer je door te stoppen met het nodeloos problematiseren van kinderen. Dan vermindert de vraag de vraag naar lichte hulp en stoppen de woekerwinsten van zorgaanbieders die lichte hulp als melkkoe zien.
Forum voor Maassluis heeft als enige lokale politieke partij in haar verkiezings-programma een visie op jeugdhulp opgenomen die staat voor kwalitatief goede passende jeugdhulp zonder extra kosten.
Desiree van Doremalen
artikel aangeboden met instemming van fractieleider Jan van der Hoek
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
2 Reacties
Mijn zoon van 15had hulp nodig suïcidaal. Hij stond maanden op de wachtlijst en werd afgewezen. Een week later was hij dood. Zijn vriendin met kanker kreeg alle zorg die nodig was. Zij leeft.
Helemaal mee eens: Hier bijn bezuinigingsvoorstel, met vooral respect naar ouders:
1. Laat de psychiatrie en psychologie, GGZ-zorg dus, weer over aan de deskundigen van de GGZ, kinderpsychologen en psychiaters. Jeugdzorgwerkers, sociaal werkers, O&K-adviseurs en dergelijke zijn niet opgeleid om dergelijke problematiek te behandelen. Het was gewoonweg een historische fout om die zaken onder te brengen bij de gemeenten.
2. Geef voor het overige ouders in overleg met huisartsen het voortouw bij jeugdhulp: huisartsen kennen de gezinnen, ouders hebben vertrouwen in hun huisarts, de huisarts is niet belust op ondertoezichtstellingen en uithuisplaatsingen en al helemaal niet er op uit om ouders in rechterlijke procedures te storten.
3. De huisarts verwijst direct naar de juist hulp, dus:
a. Voor eenvoudige hulp bij de organisatie of klussen in het huis: thuishulp voor een aantal uren per week.
b. Voor angststoornissen, eetstoornissen en dergelijke: verwijzing naar een kinderpsycholoog om deze zaken deskundig te behandelen.
c. Depressies, autisme, manische buien bij kinderen: verwijzing naar een kinderpsychiater.
d. Problemen met de interactie-puberproblematiek in het gezin: verwijzing naar een deskundige systeemtherapeut.
(Let wel: op al deze gebieden is er geen enkele taak of functie voor een Jeugdzorgwerker!)
4. Voordeel van 1-3: gezinnen blijven bij elkaar, hulp wordt in het gezin geboden.
De taak van wat nu de ‘gecertificeerde instellingen’ doen: zichzelf opheffen! De taken in het kader van criminele ontsporingen of geëscaleerde echtscheidingen zijn mijns inziens beter af bij de Raad voor de Kinderbescherming, die de afgelopen jaren steeds meer een soort overschrijf-station van de Jeugdzorg is geworden!
Men ‘vergeet’ nogal eens te vermelden welke campagnes Jeugdzorg de afgelopen 25 jaar zoal gehad heeft om meer kinderen uit huis te plaatsen. Ik noem de volgende heksen-, eerder kinder-, jachten:
– Borderline moeders
– ADHD (zou 30% van de schoolkinderen moeten hebben….)
– Mishandelde kinderen (zouden er 2 per schoolklas moeten zijn, zie ‘De Poppenvilla’ die als instrument in de klaslokalen zou moeten komen om schoolbegeleidsters kindermishandelng te laten diagnosticeren / de vergelijking met de ‘levensechte poppen (‘Bolderkar-affaire’) dringt zich op)
– Münchausen by Proxy (PFS, het bewust ziek maken van kinderen door ouders) zou ca. 600 x per jaar moeten voorkomen….)
– De laatste jaren: armoede: ’toeslagen-affaire ouders’: 1115 UHP kinderen, jeugdzorg weigert die terug te plaatsen!
– Nieuw, binnen de scholen, controle van broodtrommels en controle op kleding van de laatste mode… niet voldoende vers fruit of goede kleding: melden aan Jeugdzorg om ouders wederom te gaan framen . diskwalificeren… niet modieuze kleding zou gelden als vorm van ‘kindermishandeling’….
Als u, geachte lezer, aan bovenstaande bijzet dat de Jeugdzorg-industrie geheel NIET aan iets als waarheidsvinding doet, waar signalen, meningen direct feiten dan wel ‘ernstige bedreigingen’ worden en dat de kinderrechters, die zelf zeggen ook NIET aan waarheidsvinding te doen, dus klakkeloos de ‘bedreigingen’ van jeugdzorg overnemen, begrijpt u in welke hel ouders terecht komen ‘dankzij jeugdzorg’!
Treurig is dat de laatste 2 maanden jeugdzorginstellingen wéér bezig zijn om meer geld te verwerven en ‘vergeten’ voor het gemak dat er al meer dan 30 jaar wetenschappelijke rapporten liggen over o.a. het feit dat ca. 80 % van de jeugdigen juist slechter af is met Jeugdzorg, het seksueel misbruik ‘structureel aanwezig’ is in de jeugdzorg (> 100x zo hoog!), mishandeling nog ruimschoots voorkomt (zie de ‘bestraffings-protocollen’ van jeugdzorginstellingen, waarbij naakt uitkleden voor de groep, naakt in de isoleercel, ‘vlinderen’ met 4 volwassenen tegen 1 kind, de normaalste zaken zijn…. het gaat gewoon door.
Het rapport Samson over seksueel misbruik, het rapport De Winter over mishandelingen en de proefschriften over uithuisplaatsingen (o.a. volstrekte willekeur / 2018 dr. C Barteling) zijn maar alvast snel naar de prullenbak verwezen en we gaan geld werven, met steeds hetzelfde: ‘de ernstig bedreigde kinderen’ en vooral ‘van zwakke ouders’….
Kortom: STOP eens die geldkraan en politici ga eens vragen stellen:
Wat doen jullie om gezinnen te herenigen? Wat doen jullie om die inmiddels > 55.000 uithuisgeplaatste kinderen weer bij hun ouders te plaatsen en ‘houd eens op met die smoesjes als ‘gehecht bij pleegouders’… die ‘hechting’ speelt NOOIT een rol bij het uithuisplaatsen van ouders weg en nooit bij het steeds rondsollen, overplaatsen van kinderen van het ene naar het andere pleeggezin of instelling….. alleen als de ‘gevaarlijke ouders’ in beeld komen, daar kunnen kinderen ‘natuurlijk’ niet heen… volgens het handelen van de jeugdzorg-industrie!
Wat er met die overbodig geworden jeugdzorgwerkers moet gebeuren bij mijn plan?
Eerst werken aan thuisplaatsing van alle UHP kinderen en dan gaan zoeken naar een maatschappelijk nuttige functie of echt ander werk in de zorg of techniek. Herinner u, geachte lezer: die Jeugdzorgwerkers zijn ooit, eind 60-ger jaren voortgekomen uit de afgestudeerden van de Sociale Academies, een opleiding waarvoor geen werk was voor de afgestudeerden, waarvan gezegd werd: ‘Leidt op tot beroepswerkloze’…Via (eerst vrijwillig) jongerenwerk en later JAC hebben zij hun eigen werkgelegenheid gecreëerd en dat deden ze goed, alleen jammer dat dit was ten koste van kinderen en gezinnen!
Nico Mul (> 27 ouder-onderrsteuner in jeugdzorg en kinderbeschermingszaken)